Ben... despois dunha prolongada estadía lonxe do teclado por razóns que non veñen ao caso, será cousa de ir voltando un chisco, e non deixarvos de todo punto abandonados, non?
Máxime cando dentro dunhas semanas me poño camiño a París, no post-ludio daquel congreso de cidades europeas en Kiel que tanto xugo me dou fai agora algo máis dun ano, e do famoso curso de verán Dorpatense. Os graciosos sainetes glosados coa ironía e humor negro cortesía da Casa repetirse han na capital do século XIX (ma non troppo, agardemos...).
Como brevísimo preludio, tivemos o xoves pasado á Doutora Bischoff and her merry men, vestidos de estudantes cansos da Universidade de Paderborn, rematando o camiño de Santiago e escoitándome a mín e a María López Sández (se les isto, felicidades de novo por todo, libro e fillo) parolando sobre a literatura galega. No caso de María, un percorrido xeral. No meu, unha lectura comentada da poesía galega do século XX (paradiando ao Ferrín, diríamos: 'De Cabanillas a Noel Blanco'), cunha pequena guía posterior pola Cidade de Pedra e Auga (máis auga que pedra desta volta, e as persoas epicúreas e comodonas preferimos ver a chuvia dende outra perspectiva -unha xanela nunha habitación seca e caldeada, e con outras persoas mollándose-).
A noticia, nun ton algo menos jocoso tédela tamén na bitácora do extinto Colectivo Sacou. Nada máis por agora. Tede paciencia, e seguide á espreita...
A invernía afectounos, coido que nos estamos volvendo un pouco plantígrados (ben, tí sempre estiveches máis preto deles ca min, polo capilar).
ResponderEliminarO meu foi unha etapa destas de melancolía autopropulsada ás que tan propensas somos as mulleres "galegas" (e entrecomiño o de galegas porque xa coñeces o batiburriño da miña orixe, pero seguindo a máxima de que un non é de onde nace, senón de onde pace...).
Welcome back (to the days of thunder), que dirían os outros, e a ver se actualizamos máis e nos vemos máis homiño, que xa se botan de menos esas charlas salpementadas de risos que botabamos. Non deixes de chamar cando veñas por Compos (e anúncioche, ando a mirar unha propiedá así que igual igual nalgún momento ata che podo dar de durmir e todo).