Oneiros

Último soño da noite, antes de espertar: unha versión libre de Hamlet, adaptada e dirixida polo meu inconsciente. Eu fago de Príncipe de Dinamarca, e Ramón Blanco de Horacio. Nesta montaxe, Horacio é condeado a morte. Mentres preparan a execución e acordonan a nosa sección do Castelo, Margaret Thatcher produce un discurso hipócrita e lacrimoso de loubanza a deus, patria e rei (neste claso, pra el-rei Claudio), da xustiza da pena de morte e dos gorros que lle debemos á Súa Maxestade. Detrás dela, entre unha pequena morea de xente, Stan Laurel e Oliver Hardy parodian cómicamente as súas verbas, e elaboran un gag pavero no que xogan con chapeus.

Qué pensaría Shakespeare?