Vaia, isto sí que é un descanso. Téñovos de todo punto abandonados...
Quizaves sexa lóxico. Tedes que engadirlle á habitual preguiza do mantedor as satisfaccións domésticas e os xogos adictivos nos que, ludópata confeso, se mergulla cando ten a rede a man e grandes doses de tempo libre. Ata a lectura padece neses ataques...
De tódolos xeitos, imos ir reanudando a emisión. E para comezar, antes de dar paso a unha presada máis de crónicas livonias (xa o dícía o amigo maré aberta: 'se non viaxo, non teño cousas que contar') ou a algún fragmento das lecturas recentes, paso a unha louvanza dun pequeno, entretido libriño que caeu nas miñas mans e que, polo que me contan, tivo vida previa nesta Rede de Redes: 'O Home Inédito', de Carlos G. Meixide.
O resumo sería inapropiado, mais para os despistados, a lapela informa do seguinte: "Un galego da Coruña, resultón, deportivista e sentimental, dúas coreanas que falan portugués e un profesor universitario brasileiro no Nova York post 11-S protagonizan unha historia de amor, humor e sexo.
Alén diso, e a xeito de flash-back, un galego da Coruña con ínfulas literarias que se emperra en publicar os seus poemas en Positivas e en namorar dunha rapaza que bebe os ventos polo Anxo Quintela de finais dos 90".
O libro ten, en efecto, amor, humor e sexo a raudais. A única pega que lle poñería para coroalo como 'libro do verán' de divertidísimo consumo é que o humor e a parodia poden ser ás veces moi endogámicas, e alleas ao lector (o caso que me ven á mente é o evidente espello-deformante dun dos profesores de Xornalismo), mais non pasa demasiadas veces. E ao contrario, iniciado no esperpéntico mundo da edición e escrita nacional, outras resultan dobremente gaxas. Moito máis do que Yoli (cuxos últimos versos na Radio Galega pregoan a cantilena xudaica de manía persecutoria ('todos contra min!'), cando precisamente acada máximas cotas de canonización, publicación e seguidismo; basta mirar os xurados e gañadoras de tódolos certames literarios, grandes e pequenos, e inzados de pequenas Yolandiñas), é Anxo Quintela, o poeta sobrio, maduriño atraínte, o que suscitaba as iras e envexas (tamén Rivas) dos literatos cando as rapaciñas que cortexaban se voltaban mel e manteiga fundida pensando neles. Aliás, e alén da ficción narrativa, o romanticismo Quintelián resulta moi críbel para aqueles que o vimos namoradiño coma un adolescente agardando á moza no hall de Filoloxía... Só lle faltaba a Harley e a súa propia voz en off recitando versos de propia colleita pare encetá-lo cadro do asasino estrábico...
O dito: mirade o libro se queredes botar un serán agradábel. E xa me informaredes da bitácora deste home, que creo non ter visitado...
