terça-feira, janeiro 31, 2017

Libros do Mes

Tales of the Cthulhu Mythos de HP Lovecraft et al. [E]

El origen de la humanidad de Francisco J. Ayala

Archaeologies of the Future de Fredric Jameson

Entropía de Enrique F. Borja

El sueño de la razón de Nicola Canessa

Hesiod. The Homeric Hymns and Homerica de H.G. Evelyn-White (tr.) [E]

*Historia de la literatura griega de Albin Lesky [E]

*The Murmuring Stream (2 vols.) de J.D. Frodsham

*Introduction to Mathematical Thinking de Keith Devlin [E]

*Matemáticas I (Bachillerato) de J. Colera Jiménez et al.

segunda-feira, janeiro 30, 2017

O Vernero que foi: Xaneiro '06

No moi frío inverno de comezos do 2006 (unha friura climatolóxica que conxugaba cunha friura espiritual, da que lembro moi escasos flashbacks - ausencia de amigos en Compostela, a habitual tristia erótico-festiva, capítulos do doutor House no televexo, estadía nun minúsculo piso en Doutor Teixeiro, carreiras nocturnas pola Alameda e a Costa de Vite, camiñatas diurnas cara a facultade en mañás de sol frío, absorto nun libro de poemas que leo mentres ando-) víame acosado por soños opresivamente intensos, que exorcizaba na escrita de textos íntimos e indiscretos. Lía tamén a Bauman (Lexisladores e Intérpretes) que acaba de falecer non vai moito, e cuxas sabias anque tristeiras reflexións tampouco axudaban a levantar o ánimo. Todas as imprensións melancólicas de xaneiro escorrendo, implacábeis, como as famosas augas do río de Lao Tzu que aos poucos esfarelan a rocha e a montaña, ou coma as pingas que se filtran nas rochas calcáreas para formar estalactitas nas covas interiores: a verdade e coñecemento non son compañeiros necesarios da felicidade, anque cando un pode ver as cousas dende unha distancia estoica, valen máis ca esta.

terça-feira, janeiro 24, 2017

Arcaica

Lendo estes días un volume con textos de Hesíodo e apócrifos homéricos, anacos variados de poesía grega arcaica (maiormente épica, en hexámetros), estas dúas cousas, entre outras, chamárone a atención:

A primeira é un dos versos da Titanomaquia, onde se narraba o combate entre os deuses olímpicos e os xigantes (os seus primos, os Titáns) polo dominio do mundo. O poema como tal perdeuse, anque atopa versión resumida na Teogonía hesiódica e en obras de arte -por exemplo, os frisos do Altar de Pérgamo-. Nestas verbas acubilladas nas obras de Ateneo, lemos que:

Eumelo nalgún lugar introduce a Zeus danzando; dí "No medio deles danzaba o Pai dos Homes e dos Deuses".

Alén da curiosa imaxe do deus danzarín, estatua mental dun Shiva europeo e neoclásico de marbre pulido, tamén capturou o meu maxín o Epigrama número XIII, tamén cunha presenza oblicua do Crónida enviados flocos, un poema moi axeitado ás friaxes do inverno, aos avatares persoais do mantedor, e lucindo cunha cadea de metáforas sinxelas e seductoras, tal un brazalete de ouro ou de oricalco dos que desenterraba Schliemann en terra troiana:

XIII

Os nenos son coroas do home, torres da cidade; os cabalos son a gloria da chaira, e asemade os barcos do mar; as riquezas fan un casa grande, e os príncipes reverentes sentados en asamblea son cousa gorentosa de ver para o pobo; Mais un lume ardente fai unha casa máis acolledora de ver nun día de inverno, cando o fillo de Cronos envía e neve dende enriba.