segunda-feira, abril 30, 2007

De Oratore

Ese son eu, hoxe. Despois duns días de traballo estresante, volto a ter un minuto para escribir unhas liñas. Anque só un minuto. Quixera aproveitar a miña creatividade, reprimida nos días pasados, para escribir algo. Por iso teredes que conformarvos por hoxe coa tortura chinesa do discurso que preparei para o acto de licenciatura pasado, trala petición formulada polos meus pares. Como é algo longo, terá que vir en dous anacos.
Consoládevos, amais, coa promesa da versión galega de K.O.D.A.K., un poema de Patti Smith (chegoume fai pouco por correo unha antoloxía da súa obra temperá).
Canto aos xogos de retórica, velaí van...

Compañeiros e compañeiras; Miñas donas, meus señores…

Fixemos unha nobre competición, chegamos á meta da carreira”. Permitídeme comezar, amigos, pois sodes amigos, co antepórtico destas verbas prestadas de Saulo de Tarso e que tan ben se prestan para torcerlas no senso que hoxe nos reúne eiquí. E unha metáfora gastada: a da Nave dos Tolos e a da fín da nosa singradura. Apiláronse as follas sen data do noso diario de abordo, e a nosa nave barroca, panzuda e artillada, chega ao bo porto do que habemos saír, todos nós, espallando a nosa tolemia aprendida, na pescuda dun brillante futuro profesional. Un futuro dende o que botar unha ollada nostálxica - Eala þeodnes þrym! Hu seo þrag gewat, genap under nihthelm, swa heo no wære, que dicía o poeta en Inglés Antigo. Ou, "Como pasou aquel tempo baixo o xelmo negro da noite, como se nunca fose!"- cara estes cinco anos seminais e formativos que botamos xuntos, e na presada de experiencias, de contactos e amizades, de métodos e coñecementos que fomos arrecadando neles, algúns dos cales nos acompañarán, seguramente, para o resto das nosas vidas.
E non pensedes que pretende ser un tropo gratuíto a invocación desa vella alegoría do Narrenschiff; unha constelación oculta tece o poema de Brant e a pintura do Bosco coa portada do Norton Shakespeare, na que, como quizais lembredes, o globo terráqueo fai as veces de cabeza de bufón, ben armado de cascabeis, orellas longas e cetro da sinrazón (the fool’s bauble). Daí o brinco é doado á nosa formación filolóxica, a ese amor apaixonado pola vera luz do logos, á alquimia da palabra viva, tortuosa, oculta e cobregueante que constrúe as arquitecturas imposibles da linguaxe e da literatura, e da que de agora seremos nós testemuño vivo, templo móvil, asilo da chama inextinguíbel. Marabillosa loucura a do logos, tanto máis meritoria nunha época que pareceu rendirse aos encantos do audio-visual, ao seductor embruxo das imaxes. Eis unha plataforma de resistencia e de conciencia cívica, a barricada textual desque a ir desnovelando os sistemas de signos, gardiáns custodios contra esas outra loucuras, máis insanas e perigosas, que se infiltran coa acrítica non-resistencia aos Textos. Eis unha misión a desempeñar xunto con aqueles traballos máis específicos, dende a docencia á traducción, a edición e a corrección de textos, a investigación crítica e as tarefas editoriais, algunhas das portas que habemos de cruzar os aquí presentes. E non pensedes que a especialización actúa como freo; ben o demostra Noam Chomsky, lingüísta que tivemos a oportunidade de coñecer, e que soubo levar tan ben e ergué-la ponte dende os seus traballos específicos en gramática transformacional e nos Universais da Linguaxe aos deberes da Ética e o compromiso coa Verdade con V maiúscula.
Outra metáfora reflexa, creo que dun xeito moi acertado, unha misión máis específica que, no actual mundo globalizado, nos corresponde a todos aqueles que imos traballar dende unha posición de forza, dominio e coñecemento de línguas e culturas estranxeiras. Ésta é a da evolución (no seo das figuras das Humanidades) dende unha posición de Lexisladores a outra de Intérpretes. Por suposto, non me refiro ao senso máis ‘mecánico’ da palabra ‘interpretador’: ás xa mencionadas labouras de traducción de textos. Non, estou a pensar ao respecto no importante papel de mediación intercultural que podemos e debemos desempregar e que, fluintes coñecedores dalgunhas das falas globais, especialmente o inglés no noso caso – a nova koiné e língua franca da especie-, e que armados das ferramentas da lectura crítica e desciframento, estamos en posición inmellorabel para desempeñar.

quinta-feira, abril 26, 2007

Café Bagdad-Mazarelos

Nos primeiros días da Segunda Guerra do Golfo ergueuse como un pequeniño espectro dos actos do meu idolatrado Glorioso Movimento Asambleario, a loita anti-LOU da que xa falarei por aquí algún día destes... Este acto, reminiscente das 'Asambleas das Ideas' foi o 'Café Bagdad Mazarelos', que leva inscrito na súa face o evidente carimbo de Manuel Outeiriño, cráneo privilegiado, e un forte recendo rompentil.
Por causas alleas a mín non puiden acudir á convocatoria, que aquí vos adxunto. Se algún de vós se pasou, agradeceríase unha pequena crónica.


CAFÉ BAGDAD MAZARELOS

Letras Persianas e Música Diodenal Planetaria

Chamada pola paz.
Santiago
compórtate!!!!!!

Entrada 1 euro. Queremos
ver a Hans Blix. Compre a
carcasa dun Scud, polo menos
Metédevos no choio traendo
poemas e cancións. Non se
prohíbe dicir palabras feas nen
tocar o trombón.
ostentórea
Megafonía de balde.

Resistencia á tropa americana garantida por 6 horas.
Venceremos nós (ou non)

Venres, 2º día da guerra.
ás 20.45 EN MAZARELOS


BASORA BETANZOS BAGDAD BRAGA BASORA BEADE BAGDAD BUÑO BASORA A BAÑA BAGDAD BAIONA BASORA BOIRO BAGDAD BUEU BASORA BELESAR BAGDAD VASOIRA BUSH LIXO BLAIR RECICLAXE BAZNAR FOGO

sábado, abril 21, 2007

Le Plaisir du Texte, ou da tráxica Chanson de Roland (Barthes), atropelado por un camión do reparto mentres cavilaba no gusto Fourierián do mirlitón

Non vos deixedes enganar por un título tan pomposo. A idea orixinal era emporticar estas liñas como 'Pequenas ledicias', pensando no cadro homónimo de Kandinsky, mais como é un recurso que xa empreguei noutra entrada, tiven que aguzar o inxenio sofístico para captar a vosa atención. Non que do que vou a falar esté exento da presenza do xenial critico francés e dos praceres do texto...
O estrés agudo da semana pasada impediume pasear moito polo bitácora, ou tan sequera respirar. Entre traduccións urxentes e o interesante curso de doutorado de Christopher Norris (xa falaremos dese tema con detalle noutra ocasión) ocupaba unhas 13 horas diarias. Un dos escasos praceres trala longa xornada pasada, e a por pasar ao día seguinte ('dura xornada me espera', como dixera o Damiens) era o de adicarlle uns 15 ou 20 minutos, antes do sono reparador, a (re)lectura duns anacos do 'Neuromancer', de William Gibson. Unha lectura breve, pracenteira, saboreando as palabras e o estilo e recreando o teatro espectral das imaxes. Metaforeémolo incompletamente nunha xícara de chocolate con tona ben quentiña e cunhas gotas de caña.
Na máis relaxada fin de semana, adícome aos praceres recuperados da (re)lectura doutro texto: esa encantadora peziña baixo título 'Sade, Fourier, Loyola' que entreteceu o inxenio de Roland Barthes. E por unha vez, o crítico cumpriu coa súa palabra, pois os seus textos fornecen dun pracer bastante intenso, malia que aumentado co encanto do locus amoenus das boas vistas, sentado na mesa de ferro baixo a sombra dunha laranxeira. Intenso perfume de azahar. Un pensaría que a imaxe resulta algo trillada, circulada en demasía pola alfándega da poesía hispano-árabe, andaluza e popular. Mais non deixa de ser curioso como o cisma de significado-significante só colleu a forza dunha epifanía ou cortocircuito na repousada lectura de fai unhas horas, onde a imaxe correcta e precisa da tradición literaria se xuntou, brevemente, ao goce da miña experiencia sensorial.
E como ben sabedes do meu afán por compartir as lecturas connvosco (alén de servirme os anacos como memoria virtual do que lín en distintos días da miña vida), eiquí tedes un anaco, da parte adicada a Loyola:

"A dicir verdade, a loita dos Exercicios non é contra a proliferación de imaxes, senón moito máis dramáticamente, contra a súa inexistencia, coma se, baleirado orixinariamente de fantasías (independentemente da dispersión da súa mente) o exercitante necesitara que lle axudasen a facerse con algunhas. Podemos dicir que Ignacio tómase tanto traballo para enché-la mente de imaxes coma os místicos (cristiáns e budistas) por baleirala; e se nos remitimos a algunhas das hipóteses actuais, que definen ao enfermo psicosomático coma un suxeito impotente para producir fantasías, e a cura coma un esforzo metódico para facer recuperar 'unha capacidade de manipulación das fantasías', Ignacio é un psicoterapeuta que tenta inxectar a calquera prezo imaxes na mente mate, seca e baleira do exercitante, de introducir no seu interior esa cultura da fantasía, preferíbel, malia os riscos, á nada fundamental (nada que dicir, que pensar, que imaxinar, que sentir, que crer) que marca ao suxeito da fala, antes de que o rétor ou o xesuíta fagan intervir a súa técnica e lle den unha linguaxe. En resumo, hai que aceptar a 'neurose' do exercitante".

E como o traballo apremia (máis traduccións, exposición para clase e un discurso), vóltovos a deixar. Tede paciencia. Entrementres, como xogo, podedes desnovelar/descifrar o labirinto-adiviña que representa todo texto, e que neste caso exemplifico co dormitorio da nova casa de Serra de Outes, trasunto para mín de Philae, perto da illa de Elefantina.
Un saúdo!

terça-feira, abril 17, 2007

A fin de Isaac Babel

(...) Tralo pacto de Ribbentrop, Stalin liquidou os casos de Yezhov que se estiveran a acumular, entre eles o do propio 'Morita', que confesou ser un espía dos ingleses, dos xaponeses e dos polacos. Tamén denunciou aos amantes literarios da súa muller, e deste xeito, a marca indelébel dos bicos de Yevgenia resultaría fatal moito despois de que ela mesma desaparecera da escea. Sholojov foi protexido pola sombra do propio Stalin, pero Isaac Babel foi detido, e as derradeiras palabras que lle dirixiu á súa muller foron as seguintes:
-Por favor, encárgate de que a nosa filla medre feliz.
O 16 de Xaneiro de 1940 Stalin asinou 346 condeas a morte, unha lista cos tráxicos restos do naufraxio do Gran Terror, na que se misturaban nomes de auténticos monstros cos de persoas inocentes; entre eles estaban algúns dos talentos máis sobresaíntes do mundo das artes, coma por exemplo o de Babel, o do director teatral Meyerhold, e o dun amante de Yezhova, o xornalista Koltsov (no que se inspirara Hemingway para a personaxe de Karpov na súa obra For whom the bell tolls), pero tamén o propio Yezhov, o seu irmán e os seus sobriños -que non eran culpábeis de ren-,a súa célebre amante, Glinkina, e un xerarca caído en desgracia, Eije. A maioría (anque non Yezhov) foron torturados sen piedade -coa fruición que poñían Beria e Kobulov no seu traballo- na prisión de Sujanov, o reino especial de Beria que, ironías do destino, fora noutrora o convento de relixiosas de Santa Catalina.
"Os interrogadores comezaron a empregar a forza comigo, un pobre home enfermo de sesenta e cinco anos -escribiulle Meyerhold a Molotov-. Obrigáronme a que me tumbase boca abaixo e logo mallaronme na planta dos pés e na columna vertebral cunha correa de goma. Sentáronme nunha cadeira e mallaron na parte superior dos pés... Durante os días seguintes, nos que aquelas partes do meu corpo se cubriron de grandes hemorraxias internas, volveron a mallar sobor daquela morea de contusións vermellas, azuis e amarelas, e a dor fíxose tan intensa que parecía que estiveran botándome auga fervendo por enriba... Ouveaba e choraba da dor. Malláronme o lombo... malláronme a cara, deixando caé-los seus puños con forza dende unha distancia considerábel... Aquela irresistíbel dor, emocional e física, fíxome verquer infinitas bágoas..."




Nos días sucesivos, Ulrij, o xuíz de Stalin tan amigo das sentenzas de morte, condeou a tódolos reos á pena capital nunha serie de xuízos rápidos e precipitados levados a cabo no cárcere de Lefortovo, antes de acudir a unha gala no Kremlin na que actuaron o tenor Kozlovski e a bailarina Lepeshinskaya. Babel foi condeado baixo a acusación de ser "un axente dos servizos segredos de Francia e Austria... e de estar vencellado á muller do inimigo do pobo, Yezhov". Foi fusilado á unha e media da mañá do 27 de Xaneiro de 1940, e o seu cadavre incinerado.

sábado, abril 14, 2007

Alberich III (2)

2.-GALERIE DES GLACES ou
DEATH BY FIRE - A que tenh´eu por lume d´estes olhos meus”

[mesma escea; os dous espellos, a dereita e sinistra, cúbrense de brumas e luces de cores; escoitase unha pesada voz dende o profundo dos cristais:]
VOZ: Non sempre foi así...
[as imaxes dos espellos acláranse e vense esceas do movemento ANTI-LOU: manifestacións, pancartas, asambleas, panfletos, ... En cada espello maniféstanse dúas persoas de faccións similares a ALBERICH, e que chamaremos I e II]
ALBERICH I of things past: ¿Xa ficaron tan atrás os “días da Revolución”?
ALBERICH II of things present: A SEMENTE CAEU EN TERRA FÉRTIL daquela era doado crer no proxecto ilustrado na utopía na loita nos peches escribir artigos apaixonados en exceso líricos literarios para o xornal estudantil “Asamblea” E O LUME PRENDEU VIZOSO NOS EUCALIPTOS CARBALLOS BIDUEIRAS ALTAS COPAS CAÍAN POR MILLEIROS O BATUME LEVABA ÁS LAPAS DANZANDO DE PARTE A PARTE aquel artigo perdérase sempre son os mellores os que se perden pouco antes do asalto ao reitorado o linchamento frustrado de Darío VIL SÁTRAPA barba-de-cabrón augurabamos nel na sangue/tinta das súas liñas unha Salamina estudantil contra o reitor persa que só choraban os lacaios do poder os coros de cobardes “Land of the East thou mournest for the host / Bereft of all thy sons, alas the day! / For them whom Xerxes led hath Xerxes lost-- / Xerxes who wrecked the fleet, and flung our hopes away! / How came it that Darius once controlled, / And without scathe, the army of the bow, / Loved by the folk of Susa, wise and bold? / Now is the land-force lost, the shipmen sunk below!” a divina Salamina non chegou aínda que medrase a túa paixón por ela a túa paixón por ela fora maior que a de tódolos teus anos de mediocre militancia política só pasaron uns anos dende o ardente LUME
ALBERICH III (incómodo): falar de revolución é excesivo un crime un insulto chámalle como moito alegre algarada estudantil é o mellor das revoltas dos estudantes nunca nos xogamos nada sempre manteñen espírito lúdicofestivo o ex-reitor era é será sempre será segue sendo unha persoa desprezábel
ALBERICH II: CAÍAN COS MONTES AS CASAS AS MURAIAS FORTALEZAS A CIDADE DE PEDRA A PEDRA MESMA ARDÍA COMO GASOLINA CARBÓN VELLO LEÑA SECA lembra as Asambleas das Ideas OS DEUSES DA ESFERA SUBLUNAR SACUDÍAN AS TÚNICAS, PORQUE OS FOGOS FATUOS CORRÍAN TAMÉN DETRÁS DELES
ALBERICH III: só gañamos do noso lado pequenos desterrados do Olimpo Eles os escasos profesores que colaboraron connosco tampouco se xogaban gran cousa e coma nós xogaban a revolucionarios qué lonxe fica aquel París a súa loita era tan sideral como a nosa doutra banda admitirei que eles son serán sempre serán seguen sendo os únicos profesores que merecen o calificativo de mestres
ALBERICH II (malvado): non o dicía por iso volta a memoria o recordo a lembranza as Asambleas celebrábanse na Quintana tí estabas bébedo cos aires da revolta bebías ebriedade emotiva constante E ASÍ ALBERICH-NERÓN-PETER USTINOV CONTEMPLABA ARROBADO A CONSUNCIÓN DA CIDADE E DO PASADO E CANTABA UN CANTO NOVO PARA O SEÑOR CÓMO PODEMOS CANTAR SE ESTAMOS EN TERRA EXTRAÑA MAIS A REVOLUCIÓN É A TERRA DE TODOS PALPAS A LIRA E MENTRAS CAEN OS OUTOS EDIFICIOS E FOXEN AS XENTES POLAS RÚAS BERRAS/DESAFINAS “OMNIVORA FORZA ATROOOOOZ” e á saída namóraste perdidamente da Deusa Fenicia
[Silencio incómodo de Alberich III]
ALBERICH I (irónico): ou grande autocompasivo permite que che refresque a memoria MAIS O LUME TAMÉN ASALTOU CONSUMIU DEVOROU A QUEN O AMABA E NON FACÍA DISTINCIÓNS UNS OUTROS TODOS ERAN MATERIA PRA QUEIMA e ti tamén, Bruto OU MELLOR POBRE ALBERICH-GLAUCE-CREON-CREUSA! CORRE A FOGUEIRA TRAS DE TI ABRÁZACHE ÉNTRACHE POLOS OLLOS POLA BOCA POLOS POROS APÉRTASE A TI COMO HEDRA OU CELOSA NAMORADA “WHY, SHE WOULD HANG ON HIM AS IF INCREASE OF APPETITE HAD GROWN BY WHAT IT FED ON!” DICÍA HAMLET UN TRAXE IGNÍFUGO QUE GORECE-CONSUME FONTE DE SEDE CANTO MÁIS BEBES MÁIS SEDE DÁ E AGORA O TRAXE COMEZA A QUEIMARCHE: “NOW THE GOLD OF COLCHIS CLOSES HER PORES / PLANTS A FOREST OF KNIVES IN HER FLESH / NOW SHE SCREAMS DO YOU HAVE EARS FOR THE SCREAM / AND STILL SCREAMS ARE YOU LAUGHING I WANT TO SEE YOU ALL LAUGH / MY PLAY IS A COMEDY DO YOU LAUGH” polas túas veas corre a semente do amor a apócema máis potente que destilan os ollos de Medea-Astartté a bruxa da cólquida a do irmán esnaquizado nos brazos Ela a que é experta en velenos
ALBERICH III: coñecíaa de vista parecérame atractiva dunha beleza estraña pouco canónica probablemente non tivera significado nada para min de non ser pola asociación inconsciente que fixen dela ese día coa Revolución algo tópico no fondo porqué sempre pensamos na Revolución como unha muller (irónico) será que o eterno feminino / turra de nós para o alto
[pausa; un tenue resplandor de lume foise apoderando do salón mentres durou o diálogo, mais agora resulta cada vez máis evidente; a brétema inicial foise tornando fume e a luz branca en vermella]
ALBERICH III (amargo): non me amaba e a revolución fracasou HA!- ZERTRÜMMERT! ZERKNICKT! / DER TRAURIGEN TRAURIGSTER KNECHT!
ALBERICH I: non tiña ningunha obriga de amarche
ALBERICH II: nin a Revolución de triunfar qué Revolución triunfou a REVOLUCIÓN É UNHA LUNÁTICA ESPIDA TOCANDO O BANDONEÓN DA MEMORIA A REVOLUCIÓN DEVORA OS SEUS FILLOS
ALBERICH III: xa o sei
[mentres cantan a seguinte cantiga galego-portugesa, pola esquerda entra, como unha sombra e sempre en segundo plano, a REVOLUCIÓN-DEUSA FENICIA, espida e con bandoneón; toca nel, como acompañamento á cantiga, unha peza melancólica-melodía de tango; o fume cúbreo todo e o crepitar de chamas vaise facendo pouco a pouco enxordecedor]
ALBERICH I (canta): Amor, em que grave dia vos vi, / pois [a] que tam muit´a que eu servi, / ja mais nunca se quis doer de mi; / e pois me tod´este mal por vós vem, / mha senhor aja bem, pois est assi, / e vós ajades mal e nunca bem.
ALBERICH II (canta): Em grave dia que vos vi, amor, / pois a de que sempre foi servidor, / me fez e faz cada dia peior; / e pois ei por vós tal coita mortal, / faça Deus sempre bem a mha senhor, / e vós amor, ajades todo mal.
TODOS: Pois da máis fremosa de quantas som / [ja mais] nom pud´aver se coita nom, / e por vós viv´eu em tal perdiçom / que nunca dormem estes olhos meus, / mha senhor aja bem por tal razom, / e vós, amor, ajades mal de Deus.
[escuro]

quarta-feira, abril 11, 2007

Cthulhu e R' lyeh

For is it to be thought, that man is either the oldest or the last of earth's masters, or that the common bulk of life and substance walks alone. The Old Ones were, the Old Ones are, and the Old Ones shall be. Not in the spaces we know, but between them, They walk serene and primal, undimensioned and to us unseen. Yog-Sothoth knows the gate. Yog-Sothoth is the gate. Yog-Sothoth is the key and guardian of the gate. Past, present, future, all are one in Yog-Sothoth. He knows where the Old Ones broke through of old, and where They shall break through again. He knows where They have trod earth's fields, and where They still tread them, and why no one can behold Them as They tread. By Their smell can men sometimes know Them near, but of Their semblance can no man know, saving only in the features of those They have begotten on mankind; and of those are there many sorts, differing in likeness from man's truest eidolon to that shape without sight or substance which is Them. They walk unseen and foul in lonely places where the Words have spoken and the Rites howled through at their Seasons. The wind gibbers with Their voices, and the earth mutters with Their consciousness. They bend the forest and crush the city, yet may not forest or city behold the hand that smites. Kadath in the cold waste hath known Them, and what man knows Kadath? The ice desert of the South and the sunken isles of Ocean hold stones whereon Their seal is engraven, but who hath seen the deep frozen city or the sealed tower long garlanded with seaweed and barnacles? Great Cthulhu is Their cousin, yet can he spy Them only dimly. Iä! Shub-Niggurath! As a foulness shall ye know Them. Their hand is at your throats, yet ye see Them not; and Their habitation is even one with your guarded threshold. Yog-Sothoth is the key to the gate, whereby the spheres meet. Man rules now where They ruled once; They shall soon rule where man rules now. After summer is winter, and after winter summer. They wait patient and potent, for here shall They rule again.
(The Dunwich Horror, H.P. Lovecraft)

sexta-feira, abril 06, 2007

O Señorito da Reboirana facendo das súas...

Estou a cavilar que, para ter unha bitácora adicada ao Señor do Pazo de Trasalba, os meus vicios de cosmopolita sen raiceiras lévanme a falar ben pouco del. Por iso decidín dar comezo a unha sección fixa (a primeira! Yeee, Haw!!), na que se incluirá unha entrada mensual adicada á vida e obra de Ramón Otero Pedraio.
E para estrear, un anaquiño picante do 'Señorito da Reboraina', a derradeira novela que escribiu e na que se glosan as singulares aventuras do fidalgo don Xoán Manuel Pereira de Castro, incluíndo a súa breve estadía como embaixador no Imperio Manchú e o seguinte idilio oriental...


-¿Queres o meu amor? Eu non cho negaría. Mais non miras nin amas a unha muller calquera. Son máis ilustre e desditada do que unha princesa das vosas traxedias. Considera, corvo mariño do mar de Vigo, que en ti e en min pode estribar o triunfo do dragón marelo da vella China sobre o bárbaro dragón negro da Tartaria. ¿Miraches a grande árbore que figura columna no salón? E á árbore do nos destino, o eixe da China, o salvado polos fieis; aínda el pode callar nos froitos madurecidos cada dez séculos, en cuio cerne virá ó mundo a cría nova do dragón marelo. Ou, se ti queres, pode na primavera florecer, no outono deitar o froito; e para a outra sazón das rosas, ser espaventado para o deserto, corrido coma can sarnoso, o dragón tártaro... ¡Se te atreves! Polo meu amor...
O da Reboraina preguntaba xa con impaciencia o que había que facer, rubir ó Himalaia ou pelexar cun exército de demos, mirando como a dona medio se espía. Ela díxolle:
-Hai na cambra escura, mergullada nos ensoños do opio, a derradeira princesa, tola e rara, dos Ming. Ten de ser amada por un bárbaro do Occidente que lle guste; ten o sangue do seu razo, despoixa do sacrificio do amor, ser mesturado co sangue do brazo do galán, metido na árbore sagrada, inxectado por un procedemento científico que, dentro de moitos anos, cando deades con el, teredes os bárbaros -¡perdón, meu don Xoán Manueliño!- por descuberta vosa... Non penses se hai ou non hai froito do voso amor; a misión da porca telúrica e primixenia remata no acto do amor, a súa virtude finda co bico do occidental, está no seu sangue, e despois ela morrerá, ou podrecerá en montón de esterco. A enerxía redentora pasa á saiba da árbore e á mazá que leva no seu cerne o dragón...
A don Xoán Manueliño non lle pareceu dificultosa a obriga. Nin se pediu xuramento relixioso nen houbo puñal nen copa de pezoña. Ben comprendía ser os chineses uns bos volterianos, un chisco compracentes para as imaxinacións do pobo e os símbolos dos sacerdotes. Dixo, sorrindo, que si, e ata se encandilaba unha miga pensando no amor dunha princesa, aínda que non fora ningunha flor de pazo... Mais cando dous ó figurar médicos, polos anteollos e os aneis, e outros dous semellantes a leguleios, pola velleza dos pergamiños e as cricas, o levaron á cambra escura ou caverna onde xacía a porca sagrada, telúrica e primixenia, estivo a piques de fuxir como dun polbo ó bañarse na praia de Cesantes. Non hai no Erebo e diccionarios do Inferno epítetos de abondo para describila. Só con ela, nunha luz submarina, aquela cousa manifestou cos brazos pelexudos e foles e os ollares de birolla o seu gusto polo bárbaro "Corvo mouro do mar de Vigo"; e gracias ó talento de Tchun-Tsieou, que se reflexou espida nun espello por tras da morea de almofadas do tobo da princesa, puido o fidalgo, medio rindo, medio sufrindo, asaltar aquela Bastilla de aspavento, de cuia fazaña saíu con menos barbas, con dentadas de tiburón nas fazulas e a noxenta impresión de terse fregado no bandullo dunha elefanta posta de costas.

terça-feira, abril 03, 2007

Mmmmmúsica

Pensei que me ía a librar das redes que teceron, mais non foi tal. E xa que a pequena robota medio eslovaca me convidou ao tema este das cancións eróticas, non pode un declinar a participación, anque sexa pola preguiza de idear unha boa excusa. Dez cancións son bastantes cancións, mais confío en que Youtube me surta de exemplares ilustrativos... Valla por diante, iso sí, que como malvado opresor falócrata, patriarcal, eurocéntrico, racionalista, branco, culturalmente colonizado polo Imperio e todas esas cousas, o erotismo éntrame máis polos ollos que polas orellas. 

Comezaremos co 'Gloria' de Patti Smith, unha orixinal versión sobre un tema de Van Morrison ao que lle reescribiu poéticamente a letra. O tema encabezaba o seu primeiro disco, 'Horses', e vale como exemplo do que dicía ela sobre o bo Rock & Roll: é practicar o sexo cunha morea de xente ao mesmo tempo.  Malia ter amigos o suficientemente dexenerados como para atopar atractiva á pacatísima Julie Andrews de 'The sound of music', a canción 'My favourite things', jazzeada por John Coltrane está ben, e podes imaxinar mulleres máis coquetas e sexuais danzando ao seu paso. Alén, o título é apropiado, e inclúe a sombra ausente dunha das cousas favoritas: a cópula considerada como unha das belas artes. Certamente, 'My ding-a-ling' de Chuck Berry é máis unha cómica defensa da masturbación ('sexo coa persoa que máis queres' dixo Allen) do que unha epopea erótica; 'Maybelline' iría mellor, mais non quero facerlle progadanda á compañía do colaborador dos Nazis... Meténdonos máis en pomada, estraio agora 'Kentucky Woman' do 'Book of Taliesyn' de Deep Purple (gran e psicodélica portada a dese disco, amais), co que percorremos os fértiles campos do Heavy, ao que chegou de xeito inverosímil FraVernero na pescuda de cancións de temáticas arredor de Tolkien ou Lovecraft...


'While my guitar gently weeps' é ao meu ver a mellor canción de George Harrison, antes de que lle dese salvaxemente polas ragas interminables e o misticismo Hindú. Nesta ocasión traballa a guitarra que dá gusto, e faime pensar nesa musa popeira que foi Patti Boyd, que fixo sufrir a Eric Clapton, mellor guitarrista que Harrison, as coitas do amor non correspondido ("quien no tuvo (des)dichas heroicas" dicía o poeta, anque no meu caso particular non as afogaba con heroína...), e que deron lugar á famosa 'Layla'.
Por suposto, todo un clásico, e que profundiza no baleiro da non correspondencia ou simplemente do abismo entre a promesa de pracer e felicidade infindas e as limitacións de realidade (ao tempo que seo ritmo apuntala esas mesmas promesas) é o 'Satisfaction' dos Rolling Stones (co cal volvemos, amais ao narcisimo autocentrado da canción de Berry).
Anque sexa repetir aos Beatles, non podo resistirme a meter a canción 'Honey Pie' do Disco Branco, o que máis me gorenta deles, seguramente pola estrema mistura de estilos. Neste caso toca unha peza estilo Ragtime, que sempre me imaxinei cantándolle, cun contrapunto irónico, a algunha das miñas Amadas Inmortais.
Como fanático entusiasta de Bob Dylan (home que ten a habilidade de atraer moitos entusiastas fanáticos), véxome na obriga de escoller unha de entre as súas... Girl from the North Country contén o toque de tristeza lírica, evocación e pouca causticidade axeitadas.
Last not least, podemos rematar con 'I wanna be your dog' desa superavó que é Iggy Pop (como brincaba no Monte do Gozo o animal, e qué peito cos anos que ten e as drogas que tomou...), co que concluímos un fín de festa intenso, suoroso e lixeiramente masoquista...
Fica tan só pasar o testigo (incluíndo as consabidas promesas e ameazas: esta cadea leva en pé dende o primeiro milenio, rachala traerá sobre a túa bitácora as doce pragas, spam interminábel e poucos lectores, etc...). Polo que vai para:
Pris
As Lauridinhas
Suroeste
Lord Elric
Soños de Delft