quarta-feira, agosto 31, 2016

Libros do Mes

The Enlightenment de Anthony Pagden [E]

Kyoto: An Urban History of Japan's Premodern Capital de Matthew Stavros [E]

Tras el Big Bang de Alberto Fernández Soto

Fitful Slumbers (Utatane) de Abutsu / John R. Wallace (tr.) [E] [Art]

La ciencia de la ciencia-ficción de Manuel Moreno e Jordi José

Midnight’s Children de Salman Rushdie

*The Grand Scribe’s Records, vol. 10 de Ssu-ma Ch’ien / William Nienhauser (ed.)

*Count Zero de William Gibson [R]

*The Odyssey de Rodney Merrill (tr.) [E]

sábado, agosto 27, 2016

Curseando

Un  par de meses atrás, explorando aplicacións educativas dixitais, decidín probar os cursos online que ofrecen gratuitamente algunhas universidades a través de plataformas coma coursera; sospeitaba, con razón, que estes materiais de balde ían a deixar un tanto que desexar, coma case tódalas mostras de productos que se ofrecen en rúas e supermercados; a miña primeira experiencia (How to Learn Math: For Students, da universidade de Stanford) confirmou as sospeitas.

Porén, voulle dar outra volta de porca nestes días, tan de retorno aos estudos, de setembro. Apunteime a outro curso de Stanford (Introduction to Mathematical Thinking) que me parece ten un pouco máis de empaque, e a outro choio da universidade de California en Irvine: Pre-Calculus: Trigonometry. Xa vos irei contando como van...


segunda-feira, agosto 15, 2016

O Vernero que foi: Agosto '05

É un lugar común, en boa medida falso, que as células do corpo humano son completamente substituídas cada sete ou dez anos. Algunhas, como as neuronas, nunca se mudan; mais seguindo co xogo ao que da lugar o lugar común, pensemos por uns intres en canto fica do nós de van 10 anos atrás: seguramente haxa fotos, lembranzas, ideas. Cousas que permanecen e cousas que mudaron. Aproveitando a miña habitual tendencia á nostalxia e que esta bitácora leva sendo dende o 2005 un íntimo e público diario e memoria paralela / para lela, dou comenzo a unha sección na que revisitar as cousas nas que cavilaba no pasado, e as continuidades (ou non) no meu cavilar do agora.

No Agosto do 2005 inauguraba este espazo con catro pequenas cousas; As dúas primeiras eran un introito de homenaxe Oteriá, xa que Don Ramón Otero Pedrayo era e é un dos autores galegos aos que máis admiro e co que máis empatizo. O seu trasunto literario poboa, baixo o nome de 'Maître Obscur' a novela 'No ventre do silencio' de Méndez Ferrín, perseguido na miña primeira entrada por Narda ate os adentros da catedral compostelá. Neste pazo dixital de Trasalba, un podía xogar ao Maître Obscur anónimamente observado por presadas de lectores virtuais.

Libros de Otero que tiña lido 'naquel tempo' (como se dí nas lecturas do Evanxeo na misa) incluían, amais do evidente Fra Vernero, o meu favorito, a triloxía d' Os camiños da vida (o primeiro volume como parte das lecturas obrigatorias do COU de letras), a súa versión apocopada no Arredor de sí e os contos breves de Entre a vendima e a castañeira. Hoxe tería que engadir O señorito da reboirana, que en boa medida desprazou ao Zacarías nos meus afectos; e na estantería agarda, impaciente, A romería de Xelmirez, que ei comezar antes que remate o ano.

Tampouco tivo maior fortuna lectora, malia unha compartida admiración, o escritor de Lübeck Thomas Mann, anque poucos anos despois había de visitar a Buddenbrookhaus, hoxe convertida en museo;  dende a Montaña Máxica só lle adiquei un par de días a un pequenísimo volume seu publicado en Edhasa (quinteto) con La muerte en Venecia e Mario y el mago. A mala conciencia arremuíñase nesta volta arredor dunha edición boa, de tapas duras, do Doktor Faustus, que agardo mercar antes que remate o 2016. Lela xa será fariña doutra costal...

Remataba aquel agosto cunha meditación e pregunta retórica arredor da miña sempiterna fascinación cos mitos, en aberto contraste cun racionalismo militante que ás alturas deste agosto segue ardendo con igual ou maior rigor, mutando tan só un chisco dende auroras de Marx ás luces da Ilustración; coa perspectiva que dan os anos, volvería a plantexarme a pregunta e a respostala, desta volta: máis que o mythos, o que sospeito que me fascina de sempre é a ficción e a narratividade; foi ese amor, malguiado polo falta dunha man sabia e directora, o que acabou condensando na mitoloxía e, logo, na historia (pensade, nun pequeno excursus, que as línguas da península non distinguen, baixo a etiqueta de 'historia' os feitos máis ou menos reais do pasado -history- das narracións ficticias -story- como fan os anglosaxóns). E foi esa confusión, en parte, á que me levaría a certo estupor, rematando a miña primeira carreira: o do nulo interese que espertaba en mín a investigación histórica máis 'científica': cando non había nomes propios e historias de reises ou de revoltas que contar; cando xurdían, como ameazantes torres no ar, as estatísticas demográficas e os artigos encol de excavacións arqueolóxicas, o meu subconsciente comezou a pescudar un carreiro e un proxecto de vida novos. E por eses carreiros andamos... 

sexta-feira, agosto 12, 2016

Chutney Tasting # 2

Toca falar hoxe da segunda fornada de Tomato Chutney que cociñara o ano pasado; a data de cocción como testemuña a lapela, foi o 28 de xullo do ano pasado.

























Xa a partir da foto podedes constatar que a cor desta volta é dun vermello máis vivo e brillante, que pode ser o resultado dun tempo de fervedura menor que co chutney previo; na súa preparación incluín bastantes menos especias que a primeira volta, anque engadín máis pementón picante e guindilla; eis a razón de que o alcumase de 'Hot' na lapela.

Porén, na cata non me pareceu notar ese extra de picante que tería que ter, e que debeu amansar moito no ano que ficou preso e enfrascado. A textura é moi semellante ao previo, quizaves algo menos compacta; o sabor é menos doce e complexo: é moi claramente tomate, con poucos matices.



















Concédolle de sobra o 'apto' na avaliación final, anque confeso que agardaba máis del, sobretodo no apartado do picante. Ao mellor engádolle tabasco a próxima volta...

terça-feira, agosto 09, 2016

Contraste

Facendo un pequeno exercicio de historia comparatista, é doado comprobar a semellanza histórica de dous periodos xeográficamente moi afastados: o do Renacemento Italiano e o dos Estados Combatentes en China. Nos dous escenarios contamos cunha area culturalmente unida mais políticamente fragmentada en pequenos estados en permanente competición e hostilidade; temos un pasado idealizado de unión, paz e progreso (o Imperio Romano nun lado; a dinastía Zhou no outro) e oposto a un presente de individualismos e moral laxa, mais de grande creatividade técnica, científica, artística e política; temos unhas sociedades en efervescencia intelectual e filosófica, xerando estados racionalmente xestionados, centralizados, apoiados nunha meritocracia na que o que se ten en conta para os cargos é a habelencia, e non a sangue nobre, e multitude de escolas diverxentes de pensamento... 

Malia que ámbolos dous periodos contan coas súas luces e sombras, é moi significativo o xeito en que foron conceptualizados nas súas respectivas culturas: mentres que para Occidente o Renacemento e os seus valores representan un polo de positividade, o bautismo de modernidade, un primeiro chanzo nunha escaleira que inclúe os descubrimentos transoceánicos (no XVI), a Revolución Científica (no XVII) e a Ilustración (no XVIII), e onde ata os vicios e defectos da época (as guerras e tiranías) son valorados positivamente como mostra do individualismo do home moderno que rompe coas falsas ideoloxías do feudalismo e da igrexa medieval, para o mundo chinés o Periodo dos Estados Combatentes aparece retratado de xeito inexorábel como unha etapa ignoble, decadente e miserábel, onde se dan tódolos 'defectos' que un par de milenios de goberno imperial tentarán facer desaparecer, como a fragmentación política, a diversidade de ideas e o relativismo destas, o individualismo, a aplicación da racionalidade instrumental a tódalas facetas da vida, o escepticismo fronte ao pasado...

Nun exercicio desta volta de historia filosófica, meditaría un tamén en qué medida estes diferentes enfoques influíron na evolución das dúas áreas de civilización, partillando a longo prazo na hexemonía europea sobre o mundo e a natureza, e na decadencia, invasión e humillación exterior do Reino do Medio ao longo dos séculos XIX e XX, e os seus intentos de modernizarse a marchas forzadas. O debate non é orixinal: xa os philosophes da Europa das Luces discutían o tema dende perspectivas moi opostas; hoxe quizaves dispoñemos de maior perspectiva, e asistimos tamén á recuperación por parte de China dunha posición destacada e forte que históricamente sempre lle correspondeu -por medios, por xente, por recursos e por cultura.