sábado, abril 30, 2016

Garden Guests - Myoga


























Esta que vos amoso eiquí chámase Myoga (técnicamente, Zingiber Myoga). É un parente xaponés do xenxibre ou da cúrcuma, anque moito menos frialleiro que os seus primos, adaptándose ben aos climas temperados.

Tamén á contra das outras zingiberáceas, o que se aproveita culinariamente dela son as flores (máis ben, os brotes sen abrir das flores). A inquilina esta aínda non tivo oportunidade de amosar algunha; este é o seu segundo ano, e quizaves estaría mellor noutra zona da horta (é máis amiga da sombra que do sol). 

Libros do Mes

Europa, génesis de una civilización de Lucien Febvre

Gōdanshō de Marian Ury (tr.) [E] [Art]

Culinary Herbs and Spices of the World de Ben-Erik van Wyk [E]

*The Elegant Universe de Brian Greene

segunda-feira, abril 25, 2016

Aesthetic proof

Lendo con atención e todo o discernimento e comprensión do que é capaz unha persoa de letras pisando terreo descoñecido 'The Elegant Universe' de Brian Greene. Nesta defensa e explicación divulgativa da teoría das supercordas para explicar o universo físico, sorpréndeme a forza que os seus defensores lle conceden ás virtudes estéticas da teoría para xustificar a súa veracidade (tamén é certo que teñen moi difícil realizar os experimentos pertinentes para demostrala ou refutala). Non podo menos que sorrir escoitando os laios atronadores dos outros físicos cando esta xentiña parece colar de contrabando pola alfándega científica aquelas verbas de Keats:

Beauty is truth, truth beauty,—that is all 
    Ye know on earth, and all ye need to know.'

domingo, abril 03, 2016

O viaxeiro lionés

"Imaxinemos a un veciño de Lyon, Lugdunum, no século IV da nosa era, que viaxa. Onde comeza para el a sensación de estrañamento total?  En Roma atópase como na casa; en Gades da Bética, tamén, e o mesmo en Cartago. Se pertence á aristocracia senatorial, é probábel que teña fincas en Grecia ou Asia Menor. Non é ningún intruso nos ambientes cultos de Antioquía ou Alexandría. Mais se cruza o Rhin ou o Danubio, está en terra de bárbaros. Todo é estraño para el.

Imaxinemos agora a un veciño de Lyon a comezos do século IX. Xa non se topa coma na casa, para nada, en Cartago, cuxas ruínas están en poder dos árabes, inimigos da Cruz. Tampouco está como na casa en Gades, que forma parte do califato (sic) de Córdoba. En Atenas, Constantinopla, Nicea, e moito máis perto, Ravena, atópase co Imperio de Oriente, terra de cismáticos que falan grego e teñen usos e costumes moi diferentes dos seus. En Alexandría volve a estar en terra de árabes. Mais se vai a Münster, a Osnabrück, a Bremen xunto ao Weser, a Magdeburgo a carón do Elba, a Wurzburgo xunto ao Main, está como na súa casa, anque non fale a língua popular, a lingua vulgar dos habitantes deste país. Mais fala cos sabios, que parolan no mesmo latín ca el (...). Se entra nunha eirexa pode cumprir cos seus deberes relixiosos con facilidade. En Magdeburgo din a misa igual que en Lyon (...). Non só o credo, os mandamentos morais tamén son os mesmos.

Lucien Fevbre, Europa, xénese dunha civilización