Autocrítica: J'Accuse/Song of Myself

En vista de que xa dimitiu o homiño este, e despois da tormentosa sesión de onte no curso de Teoría Feminista e Arte (seguido de intensa discusión fóra das aulas! Isto vai por ti, Elena...), decidín que o Mantedor tamén debía poñerse á altura das circumstancias e rescatar para sí a clásica estratexia marxista da autocrítica, ou jiǎntǎo (检讨). O catolicismo da xuventude fai que sinta un nexo especial coas prácticas da confesión e a lóxica masoquista dos antigos bolcheviques (ver: Procesos de Moscova, Koestler, Jorge Semprún e Costa Gavras). Imos aló:

1) O primeiro é acusarme de inconsistencia práctica no que toca aos meus principios maximalistas. O burgués marxista é un tropo común xa na literatura hispana e francesa dos 60, e a Posmodernidade parece deixar poucas saídas alén do reformismo desvergoñado e o sectarismo autocompracente (búsquese a FraVernero no apartado segundo). De todos xeitos, como dicía o poeta: Du musst dein Leben ändern.

2) Relacionada coa anterior está a tendencia idealista do Mantedor a limitar a súa acción á escrita de xeito narcisista, autocompracente e pouco dialéctico. As letras douradas da XIª Tese sobre Feuerbach nas escaleiras da Universidade Humboldt fítanme con carraxe e bérranme aquilo de que o truco é o de mudar a realidade, non o de analizala.

3) Esta bitácora (e o seu Mantedor) é insufríbelmente brancoeurocéntrica. Habida conta do número de visitantes da lusofonía (alomenos, segundo os mapiñas de puntos vermellos da esquina inferior dereita) e sinaladamente do Brasil e de toda Latinoamérica, FraVernero comprométese a prestarlle maior atención e centralidade aos outros mundos, que é onde por outra banda se coce o emerxente e as políticas coas que máis simpatiza.

4) Relacionado co anterior, o patricio pesismismo do Mantedor con tódalas formas da política posmoderna ten incluído un culpábel distanciamento e minimización das 'outras loitas' alén da problemática socio-intelectual de rematar co capitalismo. Sinaladamente, as temáticas ecoloxistas e as visións de xénero da teoría Feminista e da teoría Queer.

Con isto chega por hoxe. Poderíamos seguir coas miserias persoais de FraVernero, mais iso tería escaso interese, alén do morbo (xa sei que vos encanta!), e de por sí constituiría unha práctica narcisista a maiores. Toca aplicar propósito de enmenda ou caso contrario, pedir sobre a miña culpábel cabeza tódolos castigos do Comité Central do Futuro, incluíndo sanas sesións de traballo e reeducación nun Gulag imaxinario nas Canteiras do Caurel (reenchéndoas e non facendo máis, espero. O traballo libera!).

Meme 63 - preguntas chorras

Bon, sempre me andades liando con estas cousas...

1. Qué hora é? 13:16

2. Home e Apelidos Zacharias Werner.

3. Cantidade de velas que apareceron no teu ultimo aniversario? Xa non me agasallan con tortas de aniversario... (sinf!).

4. Ariños? Estaría curioso con eles... Sobretodo, no nariz.

5. Tatuaxes? Sempre lle tiven un terror irracional e malsano ás agullas...

6. Estiveches namorado? Depende do senso que lle queiras dar a unha palabra tan polisémica, pero... supoño que sí.

7. Fuche a por todas? Non creo. Bon, nalguna ocasión. Moi novo e moi bébedo...

8. Amache tanto a alguén como para chorar? erm... entra dentro do posíbel.

9. Darias a vida por? Nada. Qué, son un malvado egoísta. Quizais o socialismo (se funciona e se parece nalgo ás ensoñacións e Fourier e Kropotkin, con tobogáns de auga e simios camareiros...).

10. Cocacola ou Pepsi? As dúas son o opio de Occidente (Mao dixit). Coca-Cola.

11. Sprite ou Seven up? Non sería quen de establecer a diferenza. De novo bebíaas moito...

12. Arriba ou abaixo? Abaixo é onde esta o pobo sempre, e os criados. O arriba está para ser tumbado e asaltado e... Qué? Como dis? Ah, vaia, ... referíaste a iso... Tamén abaixo.

13. Cafe ou té? Té, sen dúbida. Parte da miña colonización cultural polo Imperio xa medio caído. O café só como beberaxe malsán para manterme esperto.

14. O vaso, metade baleiro ou metade cheo? Case sempre está medio baleiro, pero hai que persuadirse de que está medio cheo...

15. Sabas lisas ou con animaliños? As que me gustarían incluirían runas complicadas, silabarios de línguas exóticas e demais pesadelos de filólogo...

16. Cor de carpíns? Que demo son os carpíns? Digamos que púrpura...

17. Numero de clazado? 39-40, ata niso os meus pés son rebeldes e pouco acomodaticios...

18. Lugar para que te biquen? Case calquera é bo se che está bicando quen queres.

19. Feira ou festa favorita? Cando quedábamos con amigos, o Día da Patria.

20. Canción que estas escuchando? Ningunha. Agarda que poño algo... Beck, Sexxlaws.

21. Restaurante? Non gasto moito diso... O 16 está ben, non é ultracaro e ten pratos moi enxebres...

22. Flor? Rosas brancas tan ben, e son evocativas. As de laranxo ulen moi ben, e lese estupendamente á súa sombra.

23. Tema de conversación máis detestado? O fútbol, sen dúbida.

24. A gasosa, con ou sen xeo? Toda bebida non fervida debería beberse o máis fría posíbel (sen que se che pegue, como o nitróxeno líquido, claro).

25. Tom ou Jerry? da Warner, túrrame máis o Coiote...

26. Disney ou Warner Bros? A Warner é máis surrealista, e un chisco menos reaccionaria.

27. Restaurante de comida rapida? Escóllase entre o 'Pulpo' e a cafetería do Auditorio.

28. Cando foi a túa ultima visita ao hospital? Creo que xa choveu moito dende aquela...

29. De que cor é a alfombra do teu dormitorio? Básicamente, unha mestura de amarelo pálidísimo ou branco esquelético, con varios verdes e algo de rosa-branco esluído.

30. Como chamabas ao teu osiño de durmir? Polo seu nome: Félix. E non era un oso. Era un gato.

31. Cantas veces suspendiche o teu exame de conducir? Mellor non lembrarse...

32. Onde te ves dentro de 10 anos? Quen sabe?

33. De que persoa recibiche o e-mail anterior a este? Non recibín isto por correo... o último foi unha transferencia bancaria (cartos, cartos!).

34. Quen dos teus amigos vive máis lonxe? Algún teño perdido polas Inglaterras...

35. Hora de te espertar? Se durmo na miña cama, entre as 8 e media e as 9.

37. Quen pensas que responderá este meme? Ou sexa, a quen lle cargo o morto... Vexamos... Á Raíña, a Mario, a Suroeste e a TorredeBabel...

38. Que lle dis aos que non respondan? Terán que inventarse unha excusa convincente, ou afrontar a miña teimosa Ira!! Ou máis ben, unha sarta de indirectas, ou se escollen, a 'Caixa Sorpresa'.

39. Mellores amigos? Cal é o raseiro que se usa para poñer uns enriba dos outros? Sacousos e Comparatas.

40. Os teus mellores inimigos? Non gasto (que eu saiba), alén dos abstractos.

41. Amor platonico? E iso que é? O que me fai buscar a beleza máis alá das cousas, o inacadábel, aquel co que non pensas a priori en intercambiar fluídos, senón en esceas cursis sacadas da Disney, o cine Americano e da mala literatura? Bueno, poñamos á 'Doncela de Xenxibre', que pode valer para os tres...

42. Que cambiarias da túa vida? Demasiadas cousas e demasiado poucas...

43. Que deixarias como esta? A min mesmo?

44. Cantos timbrazos antes de coller o telefono? Depende do lonxe que o teña...

45. O mellor dia da túa vida? Tería que pensalo ben... Seguramente, cando me enrollei coa miña primeira moza.

46. Pellicula preferida? 'Outubro', de Eisenstein.

47. Cd preferido? É que hai tantos... Pon o 'Pierrot Lunaire', de Schöenberg...

48. Peor sentimento do mundo? O amor non correspondido.

49. Mellor sentimiento do mundo? O amor correspondido.

50. O primeiro que pensas pola mañá cando espertas? Argh! Co ben que estaba durmindo...

51. As tronadas gústanche ou asústante? Adóroas. Podería botar tempo indefinido só fitando para elas (e un chisco menos, para o lume).

52. Se puideras ser outra persoa, quen serias? Non che sei... Quizais o poeta Mayakovsky, ou Felix Edmúndovich Dzherzhinsky...

53. Que hai nas paredes do teu cuarto? Polo momento, nada. En breve, o 'Pranto polo Cristo Morto', de Giotto, varias estampas da Commedia del Arte e algo do Bosco, Brueghel e de Kandinsky (se cabe).

54. Debaixo da túa cama? Pó?. Non, non moito. Terei que meter algo...

55. Cal é o coche dos teus soños? Non soño con coches, senón con cousas algo máis estimulantes. De pequeno, Kit (ou Kidd, ou como demo se chamase), o 'coche fantástico', e a furgalla do Equipo A. E o 'buggy' de Bud Spencer e Terence Hill (vid. 'Y si no, nos enfadamos').

56. Algo á persoa que che mandou este meme? Señor(a), qué fixen eu para merecer este cáliz?

57. Nomea á persona que tal vez non conteste? Calquera a quen non llo mande e non o vaia a ler. Agarda, que pos o 'talvez'. Digamos, Gawain (por provocalo) ou Pepín, ou o Garrulo Varela...

58. A que de certo non responde? Lenin, por exemplo, que está morto. Podería empregar un taboleiro ouija, ou erguerse da vitrina e aprender galego, pero son escéptico ('Hay que acabarrr con el capitalismoooo!').

59. Quien che gustaria que o respondese? Moita xente. Ginger, por exemplo, para saber máis dela. Xa, xa sei. Mono-temático...

60. Estas enamorada/o? Repíteme a pregunta...

61. Se non o estás... queres enamorarte? É un estadio absurdo e irracional de idealización dun ser humano tan bo (ou malo) como calquera outro. Sí, pero só se é unha loucura mutua.

62. Alguén especial na túa vida? Hai varias persoas, sí. Non demasiadas, pero dabondas.

63.Que hora é? 14:10 (entre a 41 e a 42 fun xantar...).

Cherchez la femme (4)

ou de cómo FraVernero templa, axeonllado, un sitar eléctrico mentres contempla e soña con desfacer os veos de Maya, de pé diante del, nunha estampa popeira e de barata imitación de maiúscula medieval decorada [1]

Once upon a time soñara con (d)escribir un Teatro do Silencio. ritual, solemne, artaudián. a montaxe ía ter lugar nas paisaxes oníricas de Lovecraft e lord Dunsany, ou nun dos países imaxinarios de Borges (Tlön, Uqbar, Orbis Tertius) no que é de supoñer que a Arte evoluiu nunha especie de relixión e o sagrado vestiu as luxosas roupaxes do estético. xoguemos coa etimoloxía das palabras! luxo procede da raíz latina *luxus, ‘abondoso’ e enxendra dous fillos alomenos, luxo e luxuria, digna parella de irmáns incestuosos e ensortillados. o teatro imaxinado é como unha desas igrexas armenias ou xeorxianas do Cáucaso, templetes tallados nunha rocha gris, as paredes e portas ricamente decoradas con arabescos e filigranas, árbores con granadas pendurándolles das pólas e follas entretecidas con uvas. no medio dunha pranta cruciforme, catro xigantescas columnas coroan cun falso acanto e sosteñen nos seus lombos o tellado de pedra e unha cúpula en forma de gorro puntiagudo con estalactitas. dende os furados da bóveda fíltrase a luz que converxe -iluminación natural- nunha rostra deseñada para os cregos/actores. o público ateigou ata os mínimos currunchos do espazo, forxando un magma visguento e suoroso con múltiples corpos fundidos nunha soa carne. no espectáculo todo está permitido, agás a palabra. florecen a danza e o mimo, os triunfos e alegorías. coreografías que buscan mesturar nunha única textura os fíos que escorregan das frautas e tambores primordiais, das txalapartas de pedra mariña e dos complexos e alongados instrumentos de madeira e cordas (cítaras, kanteles, laúdes, violas bastardas, đàn tỳ bàs de forma de pera). a melodía invoca o trance, posúe os corpos, arrastra os actores nun baile ritual onde o máis mínimo dos xestos significa nunha cadea e cadro semióticos rixidamente soldada e establecida dende a noite dos tempos. na posesión diabólica, a máscara tornou persona, e a persoa parte dun fresco móbil e colorista que crea e recrea, coma se as páxinas dun manuscrito astrolóxico renacentista foran postas en marcha por algún tolo e eléctrico zootropo. reis imperiais iluminan a escea, arrastrados por carros de leóns, envoltos en túnicas dos mil tons distintos e diverxentes de marrón e dourado. toca o corno e o facho incandescente, e unha muller núa cos pés coma rodas fai de faro para a naves que montan nun mar entolecido de pequenos curutos azuis; o ladrón corre ao mencer coa bolsa das esperanzas da mocidade e con paso alado chega aos Prados Amorosos onde a belida fita no espello, tortura o xardín de imaxes e selva escura que imita nun xesto harmonías de arpa e de corazóns perfectamente afinados en la a 480 herzios, do mesmo xeito que os órganos alemáns que tocaba Bach. torres humanas como dedos despois, foxos e tendas de seda axedrezada de emblemas e sillas de montar para os cabaleiros: a batalla. polonesa de lanzas e longas espadas, de bestas e cabalos montados solfeando no pentagrama dos muros de aceite fervendo. o xadrezado medra e fai agora de chan para cidade, e trucos de luz e holograma converten as tendas de campaña en tendas burguesas onde comerciantes e lazzi trabucan eternamente os recados e as brincadeiras nunha urbana espiral de derrotas e amoríos. fúnebres badaladas e pasos con botas che chumbo marcan as horas nun cambio da idade media provecta ao ermo decadente da vellez, e azuis escuros e apagados, como despois dun gran lume, trenzan os ocos do reloxo de area cos lenzos desmoronados da parede. trala morte o renacer como mago creativo e celeste, un actor solitario de múltiples brazos centra na táboas con varios trucos e pases, saltos arriscados e cancións como fogos artificiais a estourar no maxín dos espectadores. a última escea inclúe líquidas ensoñacións debuxadas nun lenzo místico de coros de voces femininas, canto de sereas acuáticas que se disolve no silencio. ao rematar todo se eslúe no caleidoscopio e río de cores puras con arrecendo a vidreira ou cadro de Chagall...

[outra so(r/n)oridade etimolóxica: arte e artificio. Todo arte é artificioso. mariposa en cenizas desatada. Art is difficult dicíalle o poeta ao outro poeta. e con todo non son quen de topar os labirintos e pozos escuros do teu arte]

Remato a fantasía cromática, rompo a vidreira, non o silencio. comeza outro teatro de sombras mudas e ollos globulares, cifrado nos 3 segundos de ollarse mutuo nese hall hortera da facultade. mais qué entorno non ficaría pobre e oropel barato ao teu carón? o instante é eterno, e o ollar puro. na relixión que te adora e na arte que che pinta (vanamente) soan nostalxias eternas de corpo fosilizado e momento sempre a repetirse, eterno retorno nietzschián para verche, serpe ouroboros, bhavacakra. ou nas verbas de Thomas Browne (vid. Religio Medici, 1643):

And in this sense, I say, the world was before the Creation, and at an end before it had a beginning; and thus was I dead before I was alive, though my grave be England, my dying place was Paradise, and Eve miscarried of me before she conceived of Cain.

[1]Unha clave iconográfica que se pode ver baixo a letra ‘R’ no disco Lizard, de King Crimson.

Cherchez la femme (3)

non me esquezo de ti no concerto barroco da noite...

a mente vaga, ausente, mentres esvara o rigoroso pranto dos violíns. un Bach vello e arcaizante fai de Saturno que devora aos seus fillos musicais, feblísima prole e murcha flor de trapo dun pre-clasicismo que segue a agardar por Haydn e os versos de Metastasio, poeta cesáreo. Viena como Roma lamacenta e xermánica xogando á cobra e á mangosta cos turcos na (sublime) porta. penso noutro concerto barroco with a burning violine escrito polo amigo e poeta no que debera bastar tempo allegro e aturar a ansia irresistíbel de tocarche, tan cércana no asento non do Auditorio, senón da biblioteca, e tan lonxana ao tempo, circunda dun abismo infranqueábel do lume no que eu me consumo e non ardes, ne fiamma d’esto incendio non m’assale. namentres siga habendo un aquel punxente e agochado que enrosca no corazón do xenxibre e do seu sabor espolvoreado de zucre, non poderás se-la cerva no abrente do día, nos amenceres dun soneto petrarquista transplantado á húmida terra de Albión, Whoso list to hunt, I know where is an hind, / But as for me, hélas, I may no more. a cerva é Ana Bolena cantada por Thomas Wyatt que, preso na Torre de Londres, asistiu á execución da súa amada, e ergueu despois outra torre máis outa de bágoas e de verbas para lembrala. Once have I seen them gentle, tame, and meek, / That now are wild, and do not once remember. non che quixera xentil, mansa e dócil, senón libre e salvaxe coma o extinto Tigre de Hircania, tamén un lugar común da escrita isabelina. utopía do amor como promesa e pacto mutuo -kantián- do intercambio de afectos entre seres libres, racionais e soberanos.

o tigre ronda pola sala, os pasos felinos silenciados polo veludo e alfombra, racha coa partitura. a música corta e a orquestra torna partida de caza. arcos como frechas son os dos violíns que disparan na pescuda das túas carnes rosadas. a sección dos metais cuspe unha salva de lume, chumbo e balas de fogueo, en retorcidas imitacións de mosquete e arcabuz. a arpa sen sombra é unha rede ou gaiola de finísimo barrotes de aramio e arpegios na que tenta atraparche unha instrumentista/retiaria. na túa defensa só acude un new-fangled clavicémbalo feroz, marcador de baixos continuos e alter ego teu nesta horrorosa selva musical, que abre unhas inmensas fauces de madeira de caoba brosladas de dísticos latinos, óleos holandeses e dos grottesche que descubrira o Renacemento nos restos da Domus Aurea. oxymoron do teclado de marfín e ébano que gruñe, ameazante.

quixera erguerme como un novo Orfeo, e rescato o traxe formal do acto de licenciatura, termo do micro e nunha pose vagamente reminiscente á de Frank Sinatra en Las Vegas, vou debullando as liñas de ‘I get a kick out of you’, de Cole Porter:

I get a kick every time I see you standing there before me

I get a kick though it’s clear to see you obviously don’t adore me

I get no kick in a plane

Flying too high with some girl in the sky, it’s

Mi idea of nothing to do,

Yet I get a kick out of you.

devorarame o Tigre de Hircania escapado das páxinas de Shakespeare, concretamente Tamora do Titus Andronicus, a obra posmoderna e non comprendida de Will? é ben sabido que Orfeo sempre remata mal, a cabeza no alto da pica das bacantes. So for her many a wight did die [A row of heads is revealed] As yon grim looks do testify. que ti me devorases, Ginger Lady, daría o xusto contrapunto e fuga ao sabor punxente e superficialmente doce do que falabamos antes, nun xesto máis de extrapolación da paixón violenta na Outra e na Cultura, ti que eres lume e non ardes, a maior predadora das terras salvaxes de Compostela, a wilderness of tigers. ou como dicía William Blake no poema máis antologado da literatura inglesa:

Tyger! Tyger! Burning bright
In the forests of the night,
What immortal hand or eye
Could frame thy fearful symmetry?...

Cherchez la femme (2)

Ben, sei que me estou gañando a pulso un puteo inmisericorde polos meus pecados, mais afrontarei resignado os dardos e frechas da aldraxante fortuna para voltar a colar un fresco arredor da Ginger Lady que fitei onte. Hoxe mesmo está á miña esquerda tecleando, e como me fixen propósito non de enmenda, senón de pecado (a saber, sempre que a vexa escribir un texto eiquí) terei que afinar as ideas, anque esperarei a ben entrada á semana que ven, para non aburrirvos. Toda xustificación torna inútil, supoño, alén do argumento irrebatíbel de que, como musa case exclusiva da miña creación, xunto coa miseria do triple fracaso e a existencia cotiá, faise merecedora de liñas e pensamentos.

...porque onte mineralizaches, muller de xenxibre...

A miña imaxinación febril é incapaz de concentrarse no Mrs. Dalloway cando che teño perto, ao tempo que sinto afogar no soño asulagado dun mar de emocións. Auga salgada que escarcha os meus beizos e que da sede canto máis se bebe. A sede é mirarche. Delirio lunático das mareas e naufraxio da razón ilustrada que me provoca a lúa do teu ser.

A fantasía arrincouche dunha das medulas, e transmutou as túas dozuras en seixo comestíbel, doce cristal de rocha, lingotes de berilio rosado, rock candy, pedras de azucre duro a desfacérense lentamente no padal. Levabas un xersei azul turquesa, tecido ou tallado con esmero. O bolso (rosa, por suposto) era un xogo holográfico de rectángulos que mudaban caprichosamente as súas tonalidades escarlata como nun xogo autoreferencial de espellos que rimaba irónico coas curvatura de formas dondas e globulares, burbullas cristalinas de flor de pino salgado que esmerilaban a túa libreta.

O tolo son eu, non Septimus Warren Smith, mentres tento descifrar os xeroglifos que agocha o teu sorrir, sorrir que forxa promesas de ben e felicidade absoluta Beauty is truth, truth beauty, - that is all / Ye know on earth, and all ye need to know que disolve nun instante extático tódalas contradiccións; non de distinto xeito operan a Revolución e a Vangarda en cadanseu nicho da torre e xardín pechados do meu imaxinario.

(non é rosada e vermella a pasta vítrea dos teus lentes. Máis ben un violeta ou púrpura que evoca salóns imperiais, πορφύρεα, veas de ópalos ocultos agachados no corazón plutónico da terra).

Contaxio da loucura e da paranoia que ascende da tinta impresa como a ofrenda fragrante dun incenso malevo de hashish e beleño: tremo de terror e de ledicia pensando que estás a ler nas liñas que che escribín con anterioridade, ou as mesmas que agora penso nos intres que non che observo.

Cando a danza irresistíbel dos teus pasos che alonxa do computador, penso que levas contigo a Realidade Verdadeira. Na sombra dos espazos que habitaches fica tan só unha densa tonalidade gris de restos e ruínas, cor fugada do Alcatraz de cemento apenas disimulado do cotián. Ou quizais é a danza a que destrúe e reconstrúe en caprichosas, churriguerescas formas os veos do visíbel nun xogo semellante ao das pombas de xabrón.

...porque o mundo é un lenzo, páxina en branco ou mellor arxila mollada para que estampes nela o teu cilindro-selo...

Cherchez la femme

Onte estaba sentada no computador ás miñas costas. Biblioteca de Filoloxía. Máis que unha rapaciña, é unha auténtica obra de arte. Boneca delicadísima ou teclas de marfín laqueado sobre piano tocando unha peza de John Coltraine (Afro Blue) para afagar e estimular o meu desexo. Creo que estuda Galega. Descoñezo o nome.
Dicir que é guapa, guapísima, resultaría demasiado obvio e gastado. Alén, hai mil formas posíbeis de beleza, unidas a cadansúa muller. Neste caso, trátase dunha dozura espesa e omniabarcadora que colapsa aos distintos sentidos nun buraco negro de glucosa. How sweet! Sinestesia do doce. Sempre viste algunha prenda rosa. Ate as gafas forxan nunha pasta vítrea entre o rosado e o vermello. 'Aurora, de rosadas dedas'. É da clase de rapazas azucaradas -algodón de zucre e ollos claros dun cristal caramelizado- e ultrafemininas que fan que o mel e os postres parezan zume de limón recén exprimido cando se compara con elas.
A fantasía na que se mesturan a gula e a luxuria, cadro flamencos e odaliscas ten un regusto amargue: a tristura de pensar no fugaz da beleza humana cando non é eternizada polo outro Arte. Tamén engade o disgusto de FraVernero pola superficialidade, nun consumo que considera un pracer culpábel, fillo da natureza caída que representa as trampas e pozos da bioloxía, desa maquinaria inhumana de reproducción por sí mesma (unha lóxica moi semellante á de Das Kapital, por certo).
E nembargante, qué belida! O pracer que procura á vista é máis intenso que o da vexetación florecente no medio do deserto. Require un verdadeiro esforzo da vontade resistirse á tentación de ollala.
Todo o cal non deixa de ser unha presada de imaxes banais coa única fín de erguer un pequeno altar de verbas, atrapar á moza e á imaxe en ámbar, anotar o instante e o encanto, e a dobre ironía encriptada en que nunca saberá que se escribiu isto por ela, ao tempo que o narrador descoñece se agocha unha alma igual de nobre a máscara de dourados e porcelanas -altar barroco- coa que Arte e Natura tiveron a ben de cubrir a carne e a alma espidas.

Babelogue

Non, non vou a colar un novo poema de Patti Smith (alomenos, de momento). Do que se trata agora é doutra torre babélica, a formada polo requerimento que Débora, a nosa galaico-arxentina favorita, nos ten formulado, a saber: o cuestionario Proust. Un, como cabaleiro que é (montei dúas veces enriba desas bestas; súmeselle a coletilla habitual de varón branco explotador, etc...) non pode rexeitar o requerimento.

O principal rasgo do teu carácter?
Eu diría que o conflicto entre o meu epicureísmo instintivo (como Galileo, o acto de pensar e consumir ideas novas é, para mín, como saborear un bo viño) e un superego racionalista, dictatorial e kantiano que refuga das debilidades da carne.

A calidade que prefiro nun home?
O sentido do humor, e a habilidade para respetar e poñerse na pel doutras persoas.

A calidade que desexo nunha muller?
aquelas que non teñen pero que nese proceso absurdo e idealizador que é todo namoramento, lles acabo adxudicando/imaxinando. Que admiren/estén interesadas nos meus intereses soe estar ben e ser inusual. Aínda máis que fagan o mesmo comigo, pero agradécese máis aínda.

O que máis aprecio nos meus amigos?
A lealdade. Despois de todo, é o que se supón que é para o que están os amigos. Tamén teñen o deber de dicirche que te estás equivocando (e inmediatamente despois, o de seguirche, escollas a opción que escollas).

A miña ocupación favorita?
Ler. Hai outras cousas que proporcionan pracer (comida, música, cine, sexo) pero soe ser menos intenso, ou estou menos acostumado a eles, ou dan máis traballos a longo prazo.

O meu soño de dicha?
Creo ter descrito nunha ocasión ao paraíso como unha biblioteca xigante e fresca con todo o tempo do mundo e pequenos cubículos con huríes e bebidas doces e refrescantes. Na trampa da esfera sublunar, un traballo relacionado coa cultura que me deixe tempo de lecer, e ser amado coa mesma paixón e estupidez coa que eu o fago (e ser correspondido, claro). O socialismo funcionaría mellor que todo o anterior, pero véxoo máis lonxano.

Cal é a miña maior desgracia?
Non sei se iso se refire ao defecto ou ao que me ten feito infeliz. Se é o defecto, a preguiza. Se o outro, as dificultades que xurden do unilateralismo de amor e desexo.

Que quixera ser?
Comisario do Pobo para Asuntos Internos (ou sexa, Chekista). Alén diso, o que son agora pero cobrando pola miña labor cultural. Escribir, dar clases. Ser Feliz. Iso é algo que todos queremos ser.

Onde desexaría vivir?
Estou moi ben onde estou, anque Berlín, capital irreal, pareceume unha cidade marabillosa cando estiven nela. As capitais en xeral goréntame moito.

A cor que prefiro?
O vermello. Resulta evidente, non?

A flor que prefiro?
As rosas brancas. Algo cursi, seino. Son o emblema dos York na Guerra das Dúas Rosas (encanto de causas perdidas), da anti-nazi Sophie Scholl... Ulen ben e son bonitas. Alén, fago unha homenaxe de esguello á miña infancia catolicona, coa rosa branca símbolo da Virxe e de Pureza.

O paxaro que prefiro?
As codornices. Están boísimas, e non requiren moita preparación. Un día de adobo e logo á grella. Para chuparse as dedas! Hoxe vin un guiso delas que alimentaba só con velo...

Os meus autores preferidos en prosa?
Ou sexa, un minicanon en 5 liñas. Quedaránme cousas pero digamos a Flaubert, Samuel Beckett, Thomas Mann, Herman Melville, James Joyce, F. Dostoyevsky, Cervantes, Isaac Babel, Alejo Carpentier, William Faulker, Kafka, Apuleio, Vladimir Nabokov, Virginia Woolf, Laurence Sterne, Rabelais, G. Chaucer, Proust, Pynchon, Otero Pedrayo, J. Conrad, Salman Rushdie, Wole Soyinka, Herman Hesse, Cortázar, Borges...

Os meus poetas preferidos?
(déixaste aos dramaturgos) Homero, Virxilio, Estacio, Lucano, Dante, Petrarca, Shakespeare, Góngora, Quevedo, Mayakovsky, Ingeborg Bachmann, Vladimir Holan, Paul Celan, Cunqueiro, G. Trakl, Kavafis, R.M. Rilke, Quevedo, René Char, E. Pound, T.S. Eliot, W.B. Yeats, Keats, Coleridge, Wordsworth, Shelley, Pushkin, Hölderlin, Lois Pereiro, John Donne, John Milton, Patti Smith, Villon, Derek Walcott, Valmiki, Ungaretti, Montale, Paul Valéry, Mallarmé, Baudelaire...

Os meus heroes de ficción?
El-rei Mono (de Viaxe a Occidente), Héctor, Satanás (en Paradise Lost), o Cabaleiro Çifar, Don Quixote, Julian Sorel (Rouge et Noir) e Fabrizio del Dongo, Leopold Bloom, a bomba (Petersburgo de Biely), Frei Xohán das Talladas (Rabelais), Enjolras (Les Miserables), Boukman (El reino de este mundo), Fausto, Sir John Falstaff, Hamlet, Galileo Galilei e o xuíz Azdak (de B. Brecht). Os amargados cabreados e vingativos (Iago, Edmund, Ricardo III, Roger Chillingworth)...

As miñas heroínas de ficción?
Ams. Poucas teño. Alomenos, de ficción. Anxélica (do Orlando), Medea, Circe, Salomé, Nai Coraxe, Addie Bundren, Cleopatra...

Os meus compositores favoritos?
Schöenberg, Stravinsky, Stockhausen, Des Prez, Bach, G. Mahler, Telemann, Glück, Monteverdi, Palestrina, Verdi, Mozart, Berlioz, Beethoven, Tchaikovsky, Bob Dylan (?), Dvorzak, Haydn, Bela Bartók...

Os meus pintores predilectos?
Kandinsky, Malévich, Paul Klee, O Bosco, Brueghel o Vello, Rothko, Pollock, Juan Gris, Duccio, Giotto, Masaccio, Tintoretto, Giorgione, Grunwald, Albrecht Dürer, Joan Miró, Matisse, Klimt, Munch, O Greco, Bracque, David, Monet, Millais, Dante Gabriel Rossetti, Boticcelli, frescos da Villa dei Misteri, Delacroix, Van Gogh, frescos de Knossos...

Os meus heroes da vida real?
Karl Marx, Robespierre, St. Just, Grachus Babeuf, Toissant L'Overture, James Connolly, Lenin, Trotsky, Felix Edmundovich Dzerzhinsky, Dimitrov...

As miñas heroínas históricas?
Rosa Luxemburg, Olympe de Gouges, Dolores Ibarruri, Alexandra Kóllontai, Edén Pastora, Haydée Santamaría, Nguyen Thi Dinh ...

Os meus nomes favoritos?
non son fetichista, anque me gustan os nomes de revolucionarios e os ben galegos. Para muller aprezaría Clío (demo de coches...), Rosa. Laura. Esperanza. De homes, Karl, Félix, Amaro, Breixo, Airas.

Que detesto máis que nada?
A inxustiza e a desigualdade. Calquera cousa/persoa/idea que atente contra a tríada da Ilustración (Liberdade, Igualdade, Fraternidade).

Que caracteres históricos desprezo máis?
Aínda máis que aos obstáculos á miña weltgeist, aos traidores. As xentes de Thermidor, os militares golpistas, Napoleons (o grande e le petit), Bernstein e Kautsky, Scheidemann, Ebert...

Que feito militar admiro máis?
Ningún. Desprezo e detesto aos militares por regra xeral, e moitísimo máis a súa intervención en política. Nembargante (por sacar algo), o 5º Rexemento e as Brigadas Internacionais, o glorioso exército Vermello en Stalingrado e Kursk, o ofensiva do Thêt, Playa Girón...

Que reforma admiro máis?
polo anteposto debería ficar claro que non son dos que gustan dos camiños reformistas... A conquista das 8 horas (anque non se cumpra), o sufraxio universal (anque deactivado de potencial subversivo).

Que dons naturais quererías ter?
O do atractivo (e magnetismo) físico. Si, vale. Son un cabrón superficial. É o exotismo de probar o que non se ten.

Como me gustaría morrer?
A ninguén lle gusta morrer... Quizais unha non moi desagradábel sería plenamente consciente, con tempo para despedirme e dor escasa.

Estado presente do meu espírito?
Depresión crónica con pequenos oasis. Alomenos, ten efectos positivos sobre a creación literaria, creo...

Feitos que me inspiran máis indulxencia?
A debilidade polas persoas que queremos e aprezamos, polos nosos benefactores.

O meu lema?
Non gasto, pero non imos rematar mal, ou sexa que terei que arrapiñar un... 'Un mundo mellor é posíbel'.

Íntimo e indiscreto (II)

Unha pantasma percorre Europa -non, dende logo, a do Comunismo; ben sabemos xa do naufraxio dos metarrelatos, e de como a escuma dos días conversa en praias remotas con taboas apodrecentes-.

É o frío.

O bafo dun espírito maligno sopra dende Siberia, e as súas verbas tecen un manto de neve. Branca, fermosa, hipnótica.

Rescato a emoción dunha tarde, xa fan moitos anos: nevaba en Compostela. Durante horas contemplo a caída das folerpas detrás dos vidros do meu antergo piso.

Desconfío da brancura. Ben o sabía Melville, e deixouno cifrado no capítulo 42: "Da branqueza da Balea".

Tamén desconfío de tí.

En xeral, os meus soños, por interesantes que sexan, non teñen tendencia a repetirse. E menos aínda a repetirse contigo ocupando o espazo da Amante. Anque tamén é certo que antes non che coñecía, o que dificultaba notoriamente a túa invasión.

Estabamos nun xardín frondoso. Árbores e cursos de auga. Dalgún xeito, percibo uns muros e paseos na lonxanía (estamos, logo, no paraíso - avéstico pairidaeza, xardín pechado).

No primeiro plano, un banco de pedra. E a catedral de Santiago.

Convén aclarar ese estraño ser-e-non-ser das cousas do mundo onírico. Porque o pequeno edificio que tiñamos diante -anque fose unha igrexa minúscula, de portada románica- era a catedral de Santiago.

Xogueteamos no banco. Mancábache lixeiramente. Por uns instantes, souben que o desexo fora arrebatado en carro de lume. E ti con el.

Polo que entrei no templo. Por suposto, o interior era moito máis grande que o exterior, e dunha decoración ao estilo do barroco brasileiro: neno Xesús de Praga, abundancia de estucos, dourados e florituras; flores reais e de escaiola. A igrexa está ateigada. Fabrico unha máscara de sorriso sardónico e ton enfermizo; converso animadamente co público na hora da comunión.

E como no soño previo, a igrexa vaise tornando paseniñamente nunha biblioteca. Anaqueis de libros correndo daquí para alá.

Non me malinterpretes. O meu concepto do paradisíaco certamente inclúe libros. Sería algo así como os fondos de Historia ou Filoloxía: olor a rancio, ringleira tras ringleira de volumes, pouca xente e todo o tempo do mundo. Como un é carnal despois de todo, tamén farían falta discretos cubículos apartados por veos de muselina onde disfrutar de huríes e ríos de mel e opio.

Nembargantes, desacóugame o lugar que últimamente ocupan as Igrexas/Librerías nos meus soños: estraño interludio entre momentos de erotismo.

Xa me explicarás o que quere dicir...

Despois camiñábamos xuntos. O resto é indiscreto. Digamos tan só, coma Othello que

"She gave me for my pains a world of kisses"(I.iii.157–158)

Agora, agardo unha explicación. Despois de todo, algúns pobos consideran o Mundo dos Soños tan real coma o Mundo da Vixilia. E teño dereito a esixirche que expliques esta entrada de cazadora furtiva.

E como mínimo, unha de dúas: ou unha disculpa ou unha declaración de amor. Coma o Desexo e máis eu somos persoas moi mal avenidas, sospeito que será o primeiro. Mais a esperanza é o último que se perde, ¿non?.

Mentres agardo, pérdome. No Labirinto da Espiral de Tinta que Tan Ben Coñeces poderás atoparme cando queiras...

Pero non tardes moito. A paciencia e unha das numerosísimas virtudes das que carezo.

Bicos

Eu.

P.S.: Caso de que necesitaras algunha outra pista para auto-recoñecerche, recoméndoche que a busques no poema 'Concerto Barroco' de Ramón; daraste conta que o cadro lírico que describe non era moi desemellante ao que nós mesmos trazamos.

Intimo e Indiscreto

Baixo un titular tan á maneira de Jane Austen quería fiar hoxe algunhas reflexións arredor da chegada ao vixesimo-sexto Inverno do meu Descontento.

Parece mentira que unha persoa aínda nova lle dé tantas voltas ao problema de envellecer. Non ha de ser inocente quizaves o influxo zodiacal: os Capricornio temos sona de Saturninos (é o noso planeta rexente; e as túnicas longas, reloxos de area, fouces e carros tirados por dragóns non son símbolos que animen precisamente á xovialidade e esperanza...).

Maiores culpas acugulan as miñas tendencias enfermizas cara a nostalxia e a autocompaixón. E nembargantes, as nosas virtudes e defectos soen ser as dúas caras da mesma moeda: a fronteira entre a nostalxia aguda e o amor paixonal polo coñecemento do pasado (persoal ou non) ven a ser, no fondo, difícil de trazar. Ámbalas dúas funcionan ben como fontes de inspiración (estou pensando en textos melancólico-críticos, como as excelentes novelas de Mervyn Peake e o castelo de Gormenghast).

A sensación de vivir sobre tempo prestado, e o cambio inminente e non desexado... Ou o recoñecemento de que xa é hora de resolver os flecos pendentes, e o temor paralizante...

A miña traxicómica vida sentimental, por exemplo. Hai coma un frío de pedra que nos vai invadindo polos pes, insensibilizándonos pouco a pouco. Se deixamos que a rixidez da cicuta se apodere dos nosos membros, acabamos cedendo ao Tempo e deixándonos apreixar na comodidade das nosas vidas de ámbar e as súas pequenas ledicias rutinarias.

Os soños...

Os soños, por exemplo. No meu caso, soen ser agradables e creativos, e máis pracenteiros que a vida-de-día. Son serios competidores dos libros, da música, das películas. E o seu consumo dá moitísimo menos traballo.

Misturando un pouco de todo: o outro día soñei coa miña primeira moza: unha rapaza encantadora, comunista, intelixente, do 'Arrabaldo do Norde', San Sebastián de los Reyes. Como en tódolos soños que se precen, o seu remate viña dado por un bico, co subseguinte espertar...

Mais abonda de lavar a colada. Para os curiosos da miña vida persoal, esta pequena dose de indiscreción terá que chegar por un tempo. Para os demais, paciencia con esta pequena auto-indulxencia...

E para Tania, onde queira que estexas, ti que nunca lerás estas liñas, os mellores desexos de felicidade.

E un bico.