quinta-feira, outubro 31, 2013

Libros do Mes

Russia’s War de Richard Overy [E

Kojiki de Carlos Rubio e Rumi Tani Moratalla (tr.) 

The Taming of the Shew de William Shakespeare [R

The First Part of the Contention (2 Henry VI) de William Shakespeare [R

Hyper-Narrative Interactive Cinema de Nitzan Ben Shaul [E

*Philosophy and argumentation in third-century China: The Essays of Hsi K’ang de Robert Henricks 

*The New Princeton Encyclopedia of Poetry and Poetics de Alex Preminger e T.V.F. Brogan (eds.) [E

domingo, outubro 27, 2013

Kabuki

Na última visita lóstrego que fixen a Madrid tiven oportunidade de xantar no restaurante xaponés Kabuki da Villa y Corte. O menú foi unha delicia para tódolos sentidos, e hoxe compartireino visualmente eiquí.

Ao xeito nipón, a comida compúxose de varios pratos pequenos, regados cun pequeno xerro de sake. Comezamos cun sashimi de varios peixes (incluído atún vermello!) acompañado de daikon, wasabi e prebe de soia... 


Anque non o vaia a degustar máis, por mor de estar en perigo de extinción, agora sei porqué ten tanta sona o túnido que nos ocupa. Desfaise na boca!
Seguimos a continuación cun sushi de peixe e gambas, con algo de xenxibre para limpar o padal.


O seguinte prato, máis adaptado ao gusto occidental, conformábao unha tempura de langostinos e verduras variadas:


Ao que lle sucedeu unha das miñas larpeiradas favoritas: un peixe estilo anguía feito á grella cun prebe agridoce, cama de arroz e pickles de acompañamento!


O postre consistiu nunha escuma de Yuzu, o rei de tódolos cítricos e o máis aromático do mundo (agardo nun futuro non moi lonxano ter uns cantos plantados na horta):


E para rematar, todo ben regado cun té xaponés (ocha; unha mágoa que non tivesen koicha)...


sexta-feira, outubro 18, 2013

Professional Rant

Almorzo estes días coa nova de que para os futuros concursos de traslados, ao docentes e funcionarios de carreira que traballaron previamente para a administración coma interinos-substitutos vanlle ter en conta e sumar puntos polos tales servizos, algo que ata o de agora non se tiña en conta. É unha nova que non deixa de incomodarme, e non só porque me perxudique (o cal xa sería argumento dabondo), senón porque non acabo de vela de todo xusta.

Vaia por diante que a miña visión sobre os méritos e o acceso á docencia mudou un chisco dende aqueles días nos que un era un sufrido opositor libre e indignado polas formas dos concursos-oposición da disposición transitoria da LOE, deseñados expresamente co gallo de reducir a eventualidade no personal da Xunta. É que logo de tres anos e un chisco de traballo, dinme conta de que, en efecto, a experiencia é un grado importante neste oficio e que merece que se teña en conta. Persoalmente, o segundo ano de traballo vinme mellor profesor que no primeiro, o terceiro mellor que no segundo, e así sucesivamente.

Porén, as virtudes da experiencia non son tantas como para que absolutamente todo o demais se subordine a elas, e iso non só no concurso-oposición, senón tamén nos traslados. Do mesmo xeito que no exército decimonónico español, tamén no funcionariado actual todo é crónico e obedece a turnos de rigurosa antigüidade. Por poñer un exemplo: nos concursos de traslados para optar a un destino definitivo, cando se vai aos baremos de méritos, pódese constatar que a totalidade de méritos académicos que un pode presentar (carreiras a maiores, másters, doutorados, outras linguas, etc...) puntúa ata un máximo de 10 puntos. É exactamente o mesmo número de puntos que acumula nun só ano de traballo un funcionario con destino definitivo nun centro. Aínda así, a situación é moito mellor que na do concurso para a adxudicación de destinos provisionais para o curso seguinte (no que participas cando non che deron destino no concurso denantes citado), xa que neste só se ten en conta para as listas o ano en que sacaches a praza e a túa orde nese ano (facendo a media de nota do concurso e da oposición).

Por suposto, a situación tampouco mellora noutros eidos posteriores. Unha vez co destino definitivo e contente nel, un topa que os ascensos salariais son moi limitados e cinguidos exclusivamente á antigüidade no corpo, xa sexa antigüidade pura e dura (os trienios), ou a completada coa realización duns cursiños e actividades de formación (sexenios). Isto pode levar doadamente a que, por exemplo, unha vez que tes realizadas tódalas horas de formación necesarias para o actual periodo de seis anos (eu xa levo máis de 150, cando só son necesarias 100), carezas de motivo racional algún para te seguir a formar (ata dentro de seis anos). Do mesmo xeito, a retribución salarial tan ríxida e atada ao mero transcorrer do tempo tende a favorecer a lei do mínimo esforzo: porqué, agás polo propio amor e interese no traballo propio (motivo non trivial, por certo, nunha profesión que ten tantos elementos vocacionais), para qué esforzarse máis por mellorar a práctica, por adquirir novas competencias, por aprender cousas novas? Para onde fican, despois da adquisición da praza, os criterios de mérito e esforzo que tanto lles predicamos e esiximos aos nosos discentes (mais uns criterios que no caso destes, alomenos, conlevan un marco inmediato de recompensa/castigo, co aprobado/suspenso).

Todo o cal nos remite de novo ao tema do principio. O recoñecemento dos servizos prestados polos ex-interinos e xa funcionarios pode ser de rigor, mais súmase unha vez máis á inercia de recompensar sempre e simplemente a mera ocupación da cadeira, e á abulia das recompensas (que non terían porqué ser só materiais, senón tamén simbólicas) do estudo, do esforzo, da formación e da praxe. E seguramente poderíamos ir camiñando cara isto con pequenas pero significativas reformas inmediatas (entre elas, eliminando os límites na valoración da formación, ou con programas específicos e opcionais de mellora educativa e de obxectivos (realistas) unidos á posibilidade de melloras laborais e/ou salariais.

domingo, outubro 13, 2013

Taming the Tamers

Relendo The Taming of the Shrew, constato que en efecto, non é das mellores obras de Shakespeare, malia que presente os habituais e altamente creativos usos de linguaxe que fan famoso ao cisne de Avon, e algúns outros elementos redentores; constato tamén que é unha obra moi difícilmente dixeríble para a sensibilidade actual, polo seu discurso misóxino indisimulable (na liña co antisemitismo xocoso de The Merchant of Venice ou co desprezo á chusma e á democracia de Coriolanus). Porén, resúltanme moitísimo máis insoportables os intentos por parte de certa crítica dogmático-sectaria por branquexar os textos. É tan difícil aceptar que as obras e autores xeniais doutros tempos e lugares poidan ofender e opoñerse á nosa ética, moral e ideoloxía, e aínda así poder respectar e aprezar os tales libros e escritores, malia tales diverxencias?. 

Falando de textos 'clásicos' e da súa inevitable acumulación de capital cultural, é de agardar unha feroz loita polos significados e as interpretacións (ou a prédica directa á eliminación directa dos cánones). Reactualizar un texto (e polo tanto, convertelo realmente nun clásico para cada xeración que se enfronta a el) sen dúbida require a súa reapropriación e relectura en relación aos nosos intereses, inquedanzas e xeitos de ver o mundo, mais non me parece moito pedir esixirlle aos lectores contemporáneos o mínimo esforzo de honestidade intelectual que require, alomenos nunha primeira lectura, tentar aprezar obra e autor estrictamente baixo as coordenadas intelectuais, estéticas e ideolóxicas do seu presente e do seu mundo, e aceptar a tal lectura como relevante e valiosa; só despois se podería proceder, coa conciencia tranquila, aos equilibrismos, arquitecturas (re)interpretativas e reconstruccións persoais que se desexen...

Para domear aos domeadores desta obra, nada mellor que unhas verbas finais de Jonathan Miller, director dunha das adaptacións televisivas desta peza: "Penso que é unha cousa irresponsable e parva converter á obra nun panfleto feminista: empregala coma un xeito de demostrar que as mulleres teñen sido humilladas e sometidas polo chovinismo machista. Hai outro xeito máis complexo de lela, consistente en vela como unha visión particular e da época sobre como debera organizarse a sociedade para restaurar a orde a un mundo caído. Agora, a día de hoxe, xa non cremos que sexamos herdeiros do pecado de Adán, ou que a orde só se poida manter a base de cederlle o poder a maxistrados e soberanos, a pais e maridos. Mais o feito de que algunha vez se pensou así é innegable, e as produccións que tentan agochar isto e que tentan sabotear a obra para facer que se enfronte a problemas modernos sobre a posición actual das mulleres na sociedade tórnanse aburridas, simplonas e sectarias".