Últimamente estaba ollando as ecfrases de González Garcés nun dos seus libros, e que colleron categoría de exemplo (como tal aparecen no diccionario de termos literarios do equipo Glifo). Neste caso, pensei facer o camiño inverso, e buscar unha peza artística (pintura ou escultura) que servise de ilustración/explicación ao texto. Do maior ou menor éxito de FraVernero opinaredes os lectores-fitadores. Canto ao poema, que antepón o pórtico aéreo das súas verbas ao engado espectral das imaxes, velaiquí o tedes:
Como penetra o sol na aura da xente!
Recuperando a distancia
que se esquece co tempo
somos seducidos pola plenitude dos extremos
axeonllados da noite.
As oposicións destrúense nunha loita
sen corpos nin mentes
e os amenceres filtran as cores
da luz e os solpores beben e bícanse
no romance enfermizo
da unidade.
– Non sairán máis coches dos aparcadoiros,
son demasiados os transeúntes.
As direccións estreitábanse nos retornos.
Tecidas as vidas non quedan futuros
que nos agarden nin pasados que neguen
a nosa habilidade. “Recoñecerse en cada
instante”. O sangue escorrega
polas molduras metálicas dos espellos.
Aquela frialdade do ilimitado
percorre tódolos camiños de asfalto
derretíndose baixo os teus pes feridos.
A humidade é mortal para os peixes,
deténse a consciencia e abrimos
os nosos úteros de escamas.
Xamáis o saberemos, que importa?
Xa terá pasada a quenda
e as preguntas empuxarán ó home
ó abismo.
