Ecfrase Inversa

Só quedaba un dos poetas comparatistas por poñer na miña bitácora. Despois de moitos meses de insistencia conseguín por fin tomar a praza forte da resistencia de don Adriano de Armado, mote Shakesperián que esconde ao amigo e poeta Adrián Álvarez Meilán e o tapiz de versos que esbaran da súa pluma e do seu maxín.
Últimamente estaba ollando as ecfrases de González Garcés nun dos seus libros, e que colleron categoría de exemplo (como tal aparecen no diccionario de termos literarios do equipo Glifo). Neste caso, pensei facer o camiño inverso, e buscar unha peza artística (pintura ou escultura) que servise de ilustración/explicación ao texto. Do maior ou menor éxito de FraVernero opinaredes os lectores-fitadores. Canto ao poema, que antepón o pórtico aéreo das súas verbas ao engado espectral das imaxes, velaiquí o tedes:

Como penetra o sol na aura da xente!

Recuperando a distancia

que se esquece co tempo

somos seducidos pola plenitude dos extremos

axeonllados da noite.

As oposicións destrúense nunha loita

sen corpos nin mentes

e os amenceres filtran as cores

da luz e os solpores beben e bícanse

no romance enfermizo

da unidade.

– Non sairán máis coches dos aparcadoiros,

son demasiados os transeúntes.

As direccións estreitábanse nos retornos.

Tecidas as vidas non quedan futuros

que nos agarden nin pasados que neguen

a nosa habilidade. “Recoñecerse en cada

instante”. O sangue escorrega

polas molduras metálicas dos espellos.

Aquela frialdade do ilimitado

percorre tódolos camiños de asfalto

derretíndose baixo os teus pes feridos.

A humidade é mortal para os peixes,

deténse a consciencia e abrimos

os nosos úteros de escamas.

Xamáis o saberemos, que importa?

Xa terá pasada a quenda

e as preguntas empuxarán ó home

ó abismo.