Le Plaisir du Texte, ou da tráxica Chanson de Roland (Barthes), atropelado por un camión do reparto mentres cavilaba no gusto Fourierián do mirlitón

Non vos deixedes enganar por un título tan pomposo. A idea orixinal era emporticar estas liñas como 'Pequenas ledicias', pensando no cadro homónimo de Kandinsky, mais como é un recurso que xa empreguei noutra entrada, tiven que aguzar o inxenio sofístico para captar a vosa atención. Non que do que vou a falar esté exento da presenza do xenial critico francés e dos praceres do texto...

O estrés agudo da semana pasada impediume pasear moito polo bitácora, ou tan sequera respirar. Entre traduccións urxentes e o interesante curso de doutorado de Christopher Norris (xa falaremos dese tema con detalle noutra ocasión) ocupaba unhas 13 horas diarias. Un dos escasos praceres trala longa xornada pasada, e a por pasar ao día seguinte ('dura xornada me espera', como dixera o Damiens) era o de adicarlle uns 15 ou 20 minutos, antes do sono reparador, a (re)lectura duns anacos do 'Neuromancer', de William Gibson. Unha lectura breve, pracenteira, saboreando as palabras e o estilo e recreando o teatro espectral das imaxes. Metaforeémolo incompletamente nunha xícara de chocolate con tona ben quentiña e cunhas gotas de caña.

Na máis relaxada fin de semana, adícome aos praceres recuperados da (re)lectura doutro texto: esa encantadora peziña baixo título 'Sade, Fourier, Loyola' que entreteceu o inxenio de Roland Barthes. E por unha vez, o crítico cumpriu coa súa palabra, pois os seus textos fornecen dun pracer bastante intenso, malia que aumentado co encanto do locus amoenus das boas vistas, sentado na mesa de ferro baixo a sombra dunha laranxeira. Intenso perfume de azahar. Un pensaría que a imaxe resulta algo trillada, circulada en demasía pola alfándega da poesía hispano-árabe, andaluza e popular. Mais non deixa de ser curioso como o cisma de significado-significante só colleu a forza dunha epifanía ou cortocircuito na repousada lectura de fai unhas horas, onde a imaxe correcta e precisa da tradición literaria se xuntou, brevemente, ao goce da miña experiencia sensorial.

E como ben sabedes do meu afán por compartir as lecturas connvosco (alén de servirme os anacos como memoria virtual do que lín en distintos días da miña vida), eiquí tedes un anaco, da parte adicada a Loyola:

"A dicir verdade, a loita dos Exercicios non é contra a proliferación de imaxes, senón moito máis dramáticamente, contra a súa inexistencia, coma se, baleirado orixinariamente de fantasías (independentemente da dispersión da súa mente) o exercitante necesitara que lle axudasen a facerse con algunhas. Podemos dicir que Ignacio tómase tanto traballo para enché-la mente de imaxes coma os místicos (cristiáns e budistas) por baleirala; e se nos remitimos a algunhas das hipóteses actuais, que definen ao enfermo psicosomático coma un suxeito impotente para producir fantasías, e a cura coma un esforzo metódico para facer recuperar 'unha capacidade de manipulación das fantasías', Ignacio é un psicoterapeuta que tenta inxectar a calquera prezo imaxes na mente mate, seca e baleira do exercitante, de introducir no seu interior esa cultura da fantasía, preferíbel, malia os riscos, á nada fundamental (nada que dicir, que pensar, que imaxinar, que sentir, que crer) que marca ao suxeito da fala, antes de que o rétor ou o xesuíta fagan intervir a súa técnica e lle den unha linguaxe. En resumo, hai que aceptar a 'neurose' do exercitante".

E como o traballo apremia (máis traduccións, exposición para clase e un discurso), vóltovos a deixar. Tede paciencia. Entrementres, como xogo, podedes desnovelar/descifrar o labirinto-adiviña que representa todo texto, e que neste caso exemplifico co dormitorio da nova casa de Serra de Outes, trasunto para mín de Philae, perto da illa de Elefantina.

Un saúdo!