Aínda estou ocupado cos exames. Con algo de sorte, darán remate arredor dos días 16-18 do presente mes.
Só dúas liñas para comentar que antonte tivo lugar a presentación compostelá de 'A Árbore Seca', de David Souto Alcalde, acto no que fixemos de presentadores un humilde servidor, Fernán Vello e a 'presidenta' Iria Lago.
Tedes unha pequena entrevista que lle fixeron ao autor en Galicia Hoxe eiquí. E un pequeno texto que Noel Blanco mandou dende Francia para que se lera no acto (anque chegou demasiado tarde) é o que vos paso a colar:
Todos os poetas saben que hai un momento que se prolonga dun xeito esclarecedor sobre os outros momentos para sempre. Este momento non é un absoluto dominante, como ben soubo ver Jean-Marie Schaeffer, senon que recompon o tempo dotandoo dun contido experiencial particular que damos en considerar estético. A experiencia estética non esta caracterizada por unha serie de éxtases contemplativos como os dos personaxes que espertan douscentos anos despois nas fabulas medievais. A experiencia estética non esta caracterizada por unha serie de momentos intransitivos. A experiencia estética esta caractereizada por unha ollada que pretende fuxir do tempo coa destra mentres coa sinistra se agarra con furia a materia. Non podo falar sensatamente dun libro como A arbore seca: a carne e os osos que hai detras significan demasiado no meu propio proceso de formacion creativa e amo demasiado o seu autor. A arbore seca é un pouco meu na medida en que pertence as intimidades de meu. E o amor non é para a agora, como Platon ben sabia malgré lui. O feito que me une a este libro ten que ver con que o casares co rei da Francia a duquesa Anne de Bretagne deixounos coas mans baleiras e cun signo de interrogacion os poetas periféricos e nesas estivemos David Souto e mais eu. E nesas sospeito que estaremos, como dixo o cantor da catedral de Nantes, cen veces mil e mil auroras ainda. E en relacion con isto, coa periferia e o seu signo fuxitivo, atopo, se a comparacion procede, que os dous unicos poetas pertinentes da literatura galega hoxe son David Souto Alcalde e Xosé Luis Mosquera Camba. Eles son os unicos que ensinan que a poesia non se esposa coa eternidade nin co sua imaxe invertida disfrazada de canto urxente. A poesia apodrece no seu transito. A poesia consumese e cuspese: o xeito de dicilo non é paradoxalmente dicilo, esta é a leccion mais pertinente do libro de David Souto, senon adoptando o que Tsur chamaria un estilo cognitivo que se adapte a esa finitude.
Só dúas liñas para comentar que antonte tivo lugar a presentación compostelá de 'A Árbore Seca', de David Souto Alcalde, acto no que fixemos de presentadores un humilde servidor, Fernán Vello e a 'presidenta' Iria Lago.
Tedes unha pequena entrevista que lle fixeron ao autor en Galicia Hoxe eiquí. E un pequeno texto que Noel Blanco mandou dende Francia para que se lera no acto (anque chegou demasiado tarde) é o que vos paso a colar:
Todos os poetas saben que hai un momento que se prolonga dun xeito esclarecedor sobre os outros momentos para sempre. Este momento non é un absoluto dominante, como ben soubo ver Jean-Marie Schaeffer, senon que recompon o tempo dotandoo dun contido experiencial particular que damos en considerar estético. A experiencia estética non esta caracterizada por unha serie de éxtases contemplativos como os dos personaxes que espertan douscentos anos despois nas fabulas medievais. A experiencia estética non esta caracterizada por unha serie de momentos intransitivos. A experiencia estética esta caractereizada por unha ollada que pretende fuxir do tempo coa destra mentres coa sinistra se agarra con furia a materia. Non podo falar sensatamente dun libro como A arbore seca: a carne e os osos que hai detras significan demasiado no meu propio proceso de formacion creativa e amo demasiado o seu autor. A arbore seca é un pouco meu na medida en que pertence as intimidades de meu. E o amor non é para a agora, como Platon ben sabia malgré lui. O feito que me une a este libro ten que ver con que o casares co rei da Francia a duquesa Anne de Bretagne deixounos coas mans baleiras e cun signo de interrogacion os poetas periféricos e nesas estivemos David Souto e mais eu. E nesas sospeito que estaremos, como dixo o cantor da catedral de Nantes, cen veces mil e mil auroras ainda. E en relacion con isto, coa periferia e o seu signo fuxitivo, atopo, se a comparacion procede, que os dous unicos poetas pertinentes da literatura galega hoxe son David Souto Alcalde e Xosé Luis Mosquera Camba. Eles son os unicos que ensinan que a poesia non se esposa coa eternidade nin co sua imaxe invertida disfrazada de canto urxente. A poesia apodrece no seu transito. A poesia consumese e cuspese: o xeito de dicilo non é paradoxalmente dicilo, esta é a leccion mais pertinente do libro de David Souto, senon adoptando o que Tsur chamaria un estilo cognitivo que se adapte a esa finitude.
con afecto,
Noel Blanco Mourelle en Morlaix à 7 de xullo do 2008-07-07
