Os Oito (Nove) da Fama

Dado que vexo aos lectores moi pasivos por estas datas, a tendencia introspectiva e o rexistro de lecturas e actividades convértense nas raíñas do Pazo de Trasalba. Reprimo o vezo e o espectro de novas entradas sobre kitch socialista -neste caso, cristalizadas arredor de típicas e seductoras cancións soviéticas- para renderme incondicionalmente ao rexistro das obras que penso ler nestas datas. A entrada fica como memoria virtual, recriminación da preguiza e contraste entre expectativas iniciais e decepcións/sorpresas gratas colleitadas na lectura.

Falaba dos oito libros para o Nadal, mais un préstamo onte convertiunos en nove. O libro a maiores ficará inserido cos demais, e se vos pica o vezo podedes apostar a cal é. Temos, pois:

-Fiction 2000, Cyberpunk and the future of Narrative, de George Slusser and Tom Shippey (eds.); é unha recopilación algo vella (naceu dun congreso en Leeds no ano 89) de artigos sobre o futuro do xénero, e o primeiro volume que empecei destes.

-Cyberspace, cyberbodies, cyberpunk, de Mike Featherstone e Roger Burrows (eds.). Similar ao anterior pero máis pequeno e un pouco máis recente (a primeira edición é do 95).

-Cyberspace, first steps, de Michael Benedikt (ed.). É un clásico que se converteu en referencia repetida e monótona en volumes máis recentes, polo que decidín atacar ás fontes.

-The Virtual Community, de Howard Rheingold: Éste foi un dos primeiros popes da Red de Redes cando esta aínda se chamaba Arpanet, e cando o WELL era un dos seus foros principais, polo que agardo que a información estexa algo resesa...

-Prosthetic Territories, Politics and Hypertechnologies, de Gabriel Brahm Jr. e Mark Driscoll (eds.). Éste é dos que mellor pinta me ten, alén de levar dúas lexias de apoio de Donna Haraway e de Hayden White.

-How we became Posthuman, de N. Katherine Hayles. Outro clásico para acabar de destecer a madeixa do que significa iso do 'Posthumanismo' exactamente...

-La vida en la pantalla, de Sherry Turkle. É unha lectura en clave psicolóxica destes temas que ía empregar para unha exposición sobre MUDs, mais que agora lerei por capricho...

-Escenarios del caos, de Anxo Abuín. Xa lera algunha das entradas, mais aproveitarei as festas para completalo ao xeito da lectura clásica. De tamaño, é un dos máis pequenos.

-Sexual Dissidence, de Jonathan Dollimore. Xa lle tiña botado o ollo fai tempo, mais outro seminario (o de Materialismo Cultural) dame a excusa para comezalo e rematalo.

A blog's for all the year, not just for Christmas

Si, xa sei que vos teño de todo punto abandonados. Estes días atrás andiven moi liado cos seminarios do máster e coas lecturas correspondentes, e non atopei moito oco ou inspiración para facer as visitas habituais ao taboleiro virtual. Paradóxicamente, xa que o seminario que remata e no que máis estou traballando é o de Cibercultura.

A título provisional, podo dicir que a experiencia que tiven (tivemos: somos 4 con el) no taller de Jaime Alejandro Rodríguez foi a máis interesante das que se deron ate agora no máster (e sospeito que ha de ficar así), cun modelo moi dinámico baseado na lectura de textos para cada sesión e en debates bastante intensos, cunha curiosa fractura xenérica (os dous homes eramos máis escépticos sobre as posibilidades políticas e estéticas das ciberletras, alén de reacios ao discurso post-estructuralista que sustenta a maioría dos seus principios e propostas teóricas). De todos xeitos, é un modelo que só funciona se hai interese e tempo para ler sobre a materia (xa vos informara que lera algúns libros antes e durante o curso, a maiores dos textos mínimos obrigatorios); un interese e unhas lecturas que continuarán polo Nadal, con 8 volumes que agardan na estantería. Polo momento, acabo de rematar, ou estou a piques de, os exemplares de Janet Murray (Hamlet en la Holocubierta), Pierre Lévy (Cibercultura. Informe al Consejo de Europa) e Marie-Laure Ryan (La Narración como Realidad Virtual), dos que podo meter reseñas, resumos, fragmentos ou explicacións se vos come o vezo e mos solicitades.

Alén das lecturas, o Nadal preséntase bastante ocupado con traballos para éste e outros seminarios (algo sobre Macbeth e o Materialismo Cultural, estudos dun Melodrama e arrexuntar materiais para unha exposición sobre o Mundodisco), mais o aumento do tempo libre ha axudar a que vos manteña informados e ao día...

Como propina final da virtualidade (e reflexión oblicua sobre os debates da aula, onde me descubrín como acervo defensor do coñecemento científico e das ciencias duras) déixovos o Xerador Posmoderno, un programa electrónico que inventa falsos artigos de estilo Posmoderno e que sen dúbida enganan a primeiro golpe de vista (a combinación azarosa do primeiro que fixera xuntara dúas das miñas frikadas particulares: Marx e William Gibson).

Fernand Léger - Les Loisirs sur fond rouge

Goréntame moito Léger desque o descubrín, case de sorpresa, nunha das salas do Pompidou, fai uns meses atrás. Non é que non tivese lido algunha cousa sobor del, ou ollado algunha lámina no correspondente libro de arte, mais como pasa con case tódolos cadros, a experiencia do directo (alén das mistificacións da aura das que falaba Benjamin) non ten nada que ver co pracer que se saca da mellor das fotografías. Os cadros de Fernand que tiñan no museo parisino pertencían á súa etapa do 'Olimpo Proletario', con escenas populares e carnavelescas debuxadas en trazos grosos e con adorábeis e intensas manchas de cor monócroma inscritas por enriba e creando un particular arco da vella. Visto o cal, resulta doado entender como todo o mundo pode e pretende apropiarse ao pintor de Argetan, dende os marxistas máis rancios ata os posmodernos bakhtineiros...