Estes días, entre outras lecturas, estou cun volume do profesor Friedrich Alexander Bischoff adicado ao ciclo de poemas do Pavillón das Orquídeas. Os poemas, acompañados dun famoso prólogo que é unha das obras mestras da arte caligráfica chinesa, son a mostra perdurábel dunha xuntanza de 43 literatos que, aproveitando o festival da purificación da primavera do ano 353, pasaron un serán agradábel compoñendo poemas, tocando música e bebendo viño. Un dos costumes destes cabaleiros (entre os que estaban o xenial calígrafo Wang Xizhi -王羲之-, o estadista e antergo de poetas Xie An -謝安- ou o poeta Sun Chuo -孫綽-) consistía en facer flotar copas de viño sobre os regatos do parque onde repousaban; cando unha copa chegaba ás marxes do río e ficaba queda, o home que máis perto estaba dela tiña que baleirala e escribir un poema. En total, vinteseis dos participantes escribiron os trinta e sete poemas do ciclo.
Ata aquí, todo moi aristocrático e refinado. De feito, a xuntanza do Pavillón das Orquídeas deu lugar ao máis valorado dos
rollos caligráficos chineses, e a numerosas
pinturas que recreaban o elegante evento. Mais a tese a a tradución que defende o profesor Bischoff destes textos non ten nada que ver con estas lecturas tradicionais: segundo el, a xuntanza consistiu no fundamental nunha orxía gay mística e taoísta; así, a súa tradución do prólogo e dos versos fai lecturas explícitas do que el toma por referenzas indirectas ao sexo anal, a inxesta de seme, a falos e cús e a lecturas verdes, intertextuais e obscenas dos clásicos confucianos. O libro (
The songs of the Orchis Tower), porén, fará as delicias dos amantes do homoerotismo e da teoría queer.
Ignoro ata qué grado a orixinal interpretación de Bischoff é realmente defendíbel; na súa contra xoga o recoñecido carácter polémico das súas lecturas, mais ao seu favor que foi un académico rigoroso e de renome, consultando as súas traducións cos maiores e máis reputados especialistas occidentais do momento na lingua chinesa. A poesía chinesa clásica, amais, caracterízase pola súa ambigüidade e carácter elusivo e aberto, sempre esixindo a co-participación do lector na tarefa de forxar significados. En todo caso, serve como testemuño de que, rañando detrás da surficie de cousas e textos, hai moitas voltas océanos soterrados que nada teñen que ver co que agardamos ou con milenarias tradicións de lectura e interpretación textual...