É un lugar común, en boa medida falso, que as células do corpo humano son completamente substituídas cada sete ou dez anos. Algunhas, como as neuronas, nunca se mudan; mais seguindo co xogo ao que da lugar o lugar común, pensemos por uns intres en canto fica do nós de van 10 anos atrás: seguramente haxa fotos, lembranzas, ideas. Cousas que permanecen e cousas que mudaron. Aproveitando a miña habitual tendencia á nostalxia e que esta bitácora leva sendo dende o 2005 un íntimo e público diario e memoria paralela / para lela, dou comenzo a unha sección na que revisitar as cousas nas que cavilaba no pasado, e as continuidades (ou non) no meu cavilar do agora.
No
Agosto do 2005 inauguraba este espazo con catro pequenas cousas; As dúas primeiras eran un introito de homenaxe Oteriá, xa que
Don Ramón Otero Pedrayo era e é un dos autores galegos aos que máis admiro e co que máis empatizo. O seu trasunto literario poboa, baixo o nome de 'Maître Obscur' a novela '
No ventre do silencio' de Méndez Ferrín, perseguido na miña primeira entrada por Narda ate os adentros da catedral compostelá. Neste pazo dixital de Trasalba, un podía xogar ao Maître Obscur anónimamente observado por presadas de lectores virtuais.
Libros de Otero que tiña lido 'naquel tempo' (como se dí nas lecturas do Evanxeo na misa) incluían, amais do evidente Fra Vernero, o meu favorito, a triloxía d' Os camiños da vida (o primeiro volume como parte das lecturas obrigatorias do COU de letras), a súa versión apocopada no Arredor de sí e os contos breves de Entre a vendima e a castañeira. Hoxe tería que engadir O señorito da reboirana, que en boa medida desprazou ao Zacarías nos meus afectos; e na estantería agarda, impaciente, A romería de Xelmirez, que ei comezar antes que remate o ano.
Tampouco tivo maior fortuna lectora, malia unha compartida admiración, o escritor de Lübeck Thomas Mann, anque poucos anos despois había de visitar a Buddenbrookhaus, hoxe convertida en museo; dende a Montaña Máxica só lle adiquei un par de días a un pequenísimo volume seu publicado en Edhasa (quinteto) con La muerte en Venecia e Mario y el mago. A mala conciencia arremuíñase nesta volta arredor dunha edición boa, de tapas duras, do Doktor Faustus, que agardo mercar antes que remate o 2016. Lela xa será fariña doutra costal...
Remataba aquel agosto cunha meditación e pregunta retórica arredor da miña sempiterna fascinación cos mitos, en aberto contraste cun racionalismo militante que ás alturas deste agosto segue ardendo con igual ou maior rigor, mutando tan só un chisco dende auroras de Marx ás luces da Ilustración; coa perspectiva que dan os anos, volvería a plantexarme a pregunta e a respostala, desta volta: máis que o mythos, o que sospeito que me fascina de sempre é a ficción e a narratividade; foi ese amor, malguiado polo falta dunha man sabia e directora, o que acabou condensando na mitoloxía e, logo, na historia (pensade, nun pequeno excursus, que as línguas da península non distinguen, baixo a etiqueta de 'historia' os feitos máis ou menos reais do pasado -history- das narracións ficticias -story- como fan os anglosaxóns). E foi esa confusión, en parte, á que me levaría a certo estupor, rematando a miña primeira carreira: o do nulo interese que espertaba en mín a investigación histórica máis 'científica': cando non había nomes propios e historias de reises ou de revoltas que contar; cando xurdían, como ameazantes torres no ar, as estatísticas demográficas e os artigos encol de excavacións arqueolóxicas, o meu subconsciente comezou a pescudar un carreiro e un proxecto de vida novos. E por eses carreiros andamos...
