Libros do Mes

¿Por qué somos como somos? de Gemma Rodríguez-Tarduchy e Álvaro Martínez

¿Por qué es científica la ciencia? De Agustín González Ruiz

Especies cósmicas de Carmen del Puerto Varela

The Odyssey de Rodney Merrill (tr.) [E]

*Libro de Alexandre de An. / Jesús Cañas (ed.)

*Matemáticas I (Bachillerato) de J. Colera Jiménez et al.

*The New Oxford Annotated Bible with Apocrypha: New Revised Standard Version de VVAA [E]

*Tales of the Cthulhu Mythos de HP Lovecraft et al. [E]

*Historia da Shoah de Georges Bensoussan [E]

Reseñas - ¿Por qué es científica la ciencia?

¿Por qué es científica la ciencia? La ciencia a la luz de la filosofía

Agustín González Ruiz

2016, Batiscafo

* * * * (bo)

Amena, ilustrativa e interesante introducción á filosofía da ciencia.

O libro do que falamos hoxe é outros dos volumes da colección divulgativa da colección 'Descubrir la ciencia' de Materia III. Xa se reseñara eiquí o segundo dos libros, adicado á física cuántica, e xa levo lidos en total da serie uns 9 exemplares cun balance positivo, anque non exento de irregularidades. Do que falamos hoxe é para mín a contribución máis interesante ate o de agora.

Nas súas escasas 140 páxinas (incluíndo apéndices de bibliografía e glosario), González Ruiz fai unha boa labor explicando as bases da filosofía da ciencia: comeza por cuestións terminolóxicas, aclarando cal é o consenso intelectual arredor da definición de 'coñecemento científico', os seus criterios de demarcación e clasificación. Prosegue logo cunha breve historia da disciplina, centrándose en detalle nas dúas grandes escolas: a clásica (conectada co positivismo lóxico) e a estructural. A isto séguelle un capítulo sobre os criterios de xustificación racional do coñecemento científico, para rematar cunha xeira de tres capítulos contrastativos, onde se plantexan as relacións Ciencia-Filosofía, Ciencia-Pesudociencia e Ciencia-Relixión.

É unha obra escrita con gran claridade e relativamente doada de seguir nos seus argumentos, anque por veces haxa que prestar atención e ler de vagar os argumentos (especialmente na sección adicada ao modelo estructuralista de filosofía da ciencia). A claridade expositiva foime persoalmente de gran valor á hora de distinguir entre os dous 'paradigmas', se se quere, que houbo na disciplina, anque sospeite un chisco que González Ruíz peca de moi partisano (e quizaves por iso non totalmente obxectivo) da visión estructuralista, unha visión á que a priori eu lle tiña bastantes sospeitas (todos os neosofistas posmodernos citan cada dous por tres a T.S. Kuhn para xustificar o seu relativismo e as súas críticas ao saber científico). Tampouco entra nos debates das teses realistas-irrealistas, anque imaxino que por falta de espazo.

En definitiva: un exemplar moi recomendábel e clarificador como punto de partida para aprender sobre o tema. Ficaremos atentos a outras cousas do autor.

O Vernero que foi: Outubro '05

O outono deste ano debeu ser bastante melancólico, visto que os poetas comparatistas cos que compartira tantas reflexións e intimidades nos anos inmediatamente anteriores e posteriores estaban ese ano de Erasmus en Bologna, anque enviando dardos, peticións, colaboracións e protestas dende lonxe, coma os fillos de Leto. Entre elas estivo no mes de outubro unha canción de Franco Battiato que non escoitara daquela e que agora sí; ten un toque como a antiga melodía inglesa que lle acae ben...

Naquel tempo (que debía ser o penúltimo ano da miña última carreira) estabamos a ler, entre outras cousas, The Scarlet Letter de Nathaniel Hawthorne,  que era e é unha grande novela que me deixou gorentoso de máis; porén, a suxerentemente titulada The House of the Seven Gables segue agardando a que a merque e lle adique as súas correspondentes horas; algo máis (contos breves) teño lido dende aquela de Hawthorne, e segue escamándome o seu puritanismo. Lendo o que escribía daquela na mini-reseña da novela, tópome hoxe menos escéptico cara os valores humanísticos da literatura (bebía entón con máis intensidade os velenos da crítica postestructuralista e a Escola do Resentimento); da man da miña maior felicidade actual, contemplo con algo máis de distancia a miña forte empatía daquela con personaxes literarias tétricas, coma Chillingworth.

Publicaba daquela tamén unha das poucas colaboracións literarias que teño na revista 'Terra de Outes'; agora teñen que consolarse coa entrevista que me fixeron a traizón e que orna as páxinas do penúltimo número, e que moito máis cedo que tarde, polos meus pecados, habedes de ler eiquí. Dinme que na foto que a acompaña saio moi guapo e moi novo, anque eu sería escéptico (agás na crítica implícita ao meu aspecto actual).

Chutney Tasting # 3

Eis a terceira fornada de chutney que se cociñara o verán do 2015; neste caso, empregáramos tomates verdes, mesturados en certa medida con mazás e cebolas, alén de especies e algún froito seco.

A cor neste caso é a máis 'acastañada', o cal ten a súa lóxica, xa que os tomates que se empregaron nel non estaban vermellos; no que toca ás especias, creo que empreguei máis ou menos as mesmas que en casos anteriores.

Na primeira cata, o que primeiro me chamou a atención foi unha certa acidez; nas seguintes, o sabor xa se amosou máis complexo, doce, quizaves o máis 'afroitado' dos tres chutneys que se viron ata agora.

Igual que ao previo, voulle conceder un apto; non é nada que quite o senso, mais acompaña de xeito delicioso calquera carne ou comida salgada (especialmente queixos).

Antropofaxia e sexo inter-especies!

"La bondat del cavallo / vinçiá todo lo al,
nunca en este siglo / ovo mejor nin tal,
nunca fue enfrenado / nin preso de dogal,
mucho era más blanco / que nieve nin cristal.

(...)

Fizol' un elefante / como diz la scriptura,
en una dromedaria / por muy grant aventura;
viniél de la madre / ligerez por natura,
de la parte del padre / fortalez e fechura.

Quando avié el rey / a justiçiar ladrón,
dávalo al cavallo / en lugar de prisión;
ant lo avié comido, /  ¡tanto era glotón!,
que veint e quatro lobos / comerién un motón".

Libro de Alexandre