Libros do Mes

Urban Myths about Learning and Education de Pedro De Bruyckere, Paul A. Kirschner e Casper D. Hulshof [E]

The History of Mathematics de Jacqueline Stedall [E]

The Foundation Trilogy de Isaac Asimov

Viaje al centro de la tierra de Viola Bachini

Aesop's Fables de Laura Gibbs (tr.) [E]

*Embedded formative assessment de Dylan William

*La cuarta dimensión de Raúl Ibañez Torres

*The Lyric Age of Greece de A.R. Burn [E]

Reto lector 2 - The Foundation Trilogy

Para o pasado febreiro adoptei o reto lector correspondente a "un libro dun xénero que nunca leras". Tal tarefa antollábaseme moi difícil, xa que hai poucos xéneros dos que non teña probado algo; logo de moito cavilar, decidín probar con sub-xéneros: a ciencia ficción, que me interesa moito académicamente, pero que me ten gorentado pouco estéticamente, era un terreo axeitado para explorar, xa que nela só teño lido cousas moi concentradas no Cyberpunk dos 80 e de William Gibson, e algunhas outras pezas e autores soltos (Spinrad, Wells). Resulta que non lera nada da chamada 'Época Dourada' do xénero (o periodo entre finais dos trinta e finais dos 50 nos que o xénero tornou popular, con autores coma Asimov, Bradbury, Heinlein e van Vogt). Xa que tiña na casa unha boa edición da Triloxía da Fundación, de Isaac Asimov, a iso me adiquei nas últimas semanas. Entre as tres novelas suman unhas seiscentas páxinas, o que axuda a explicar a tardanza da reseña.

As novelas glosan o acontecer da Fundación, unha comunidade creada polo 'psicomatemático' Hari Seldon nos bordes exteriores da Galaxia en previsión do inminente derrumbe do Imperio Galáctico que a mantén unida e que segundo os cálculos do sabio, pode dar lugar a un periodo de caos de 10000 anos ou (de facerse ben as cousas), a un interregno de tan só 1000. Percorremos nestas páxinas os primeiros e decisivos séculos da súa Fundación e os cambios drásticos que ésta experimenta para sobrevivir, prosperar e tentar acadar a súa teleolóxica meta final.

As obras son bastante entretidas e están ben fiadas, con saltos e sorpresas que deleitarán ao lector; porén, tamén é certo que se lle notan moito as 'características da época': sobretodo unha visión moi americanizante das cousas, un certo regusto 'pulp' e 'Flash Gordon' na maioría dos malos e unha notoria pobreza descriptiva e ambiental, sacrificada nunha acción electrizante, iso sí, pero á que non lle vería mal un pouco de inmersión nos mundos que nos ocupan.

O Vernero que foi: Febreiro '07

No febreiro de vai dez anos falábavos, entre outras cousas, do Bosco, un dos meus pintores favoritos. Deixei pendente unha entrada sobre un seu contemporáneo que tamén me gorentaba moito, anque algo menos: Pieter Brueghel 'O Vello'.

Brueghel é un grande pintor de esceas flamencas, algunhas moi coñecidas, coma o 'Banquete labrego' o 'Pais da Cucaña', os 'Proverbios flamencos' ou a 'Boda e baile ao aire libre'. Porén, o meu fascinio coas obras do pintor de Breda ven máis ben polas obras surrealistas e medievalizantes, cunha estética moi semellante á de Hyeronimus Bosch. Dúas en concreto, extraídas dos libros máis inverosímiles, merecen mención.

A primeira e máis impactante é o 'Triunfo da Morte', a mellor representación artística da 'Danza Macabra' Medieval e que eu descubrín alá polo alo 1986 nas páxinas da Crónica da Humanidade, nunha entrada adicada á chegada da Peste Negra (1348) a Europa. Na peza, un exército de esqueletes avanza por un panorama desolado, con varias pequenas esceas para exemplificar o inexorábel destino do home á marxe de grupos, idades e clases sociais (Emperador, Cardeal, Soldado, Peregrino, Amantes). No centro da obra, cabalgando un famélico corcel, gadaña en alto, un dos Heraldos da Parca empurra a unha manda humana ata as fauces abertas dun cadaleito, escoltado por un muro de esqueletes con lanzas e escudos. Unha grandísima obra de arte que cumpre o verso de Quevedo ("Y no hallé cosa en que poner los ojos / que no me diera nuevas de la muerte").

A escea había perseguir os meus pesadelos (e contribuír a certo pavor á figura da Morte/Esquelete que aparecía, por exemplo, nas películas do Barón de Münchausen) mais coma o engado vence ao temor, acabou tamén adornando a parede do meu piso estudantil nos días composteláns.

'A caída dos anxos rebeldes' é outra grande obra, neste caso topada entre as páxinas dun libro de parapsicoloxía e terras misteriosas, no capítulo adicado á terra oca; A fértil representación creativa e simbólica dos demos, en contraste co clasicismo estético e a uniformidade dos anxos, fai ao Mal atractivo e levoume a unha íntima identificación persoal cunha das figuras no medio da batalla, ao que alcumei 'Amoymón' e que empreguei coma nom de plume nos días procelosos da Caramuxa...