terça-feira, julho 31, 2018

Libros do Mes

Diofanto de Joan Gómez Urgellés

China's Last Empire: The Great Qing de William T. Rowe [E]

*Shih-ching by Ezra Pound (tr.)

*The Book of Songs, de Confucio (ed.) e Waley (tr.) [R]

*Algebra: Structure and Method de R. Brown, M.P. Dolciani et al.

*A Practical English Grammar, de A.J. Thomson e A.V. Martinet

*The Routledge Encyclopedia of Language Teaching and Learning de Michael Byram (ed.) [E]

*The Practice of English Language Teaching de Jeremy Harmer

domingo, julho 29, 2018

O Vernero que foi - Xullo '07

Foi no verán do 2007 cando me deixei engaiolar polos cantos de serea dos Comparatistas e, logo de pedir e serme concedida a correspondente bolsa, cando tiven a temeridade de pasar arredor dun mes no Báltico facendo algo de turismo e tentando domear ao cabalo bravo da língua estonia. Certo é que o domeamento era relativo (non lle adicaba as horas extraescolares de estudo que necesitaba), e a escolla oriental, colleita propia (logo da boa experiencia persoal co grupo dos 'fillos de Kalev' no congreso literario de Kiel, o Nadal anterior).

Case sen propoñermo, a serie de entradas glosando os meus infortunios e infelicidades nos confíns da Unión Europea convertéronse nas máis exitosas, a high tide deste bitácora cando aínda a lía alguén. Véndoas en perspectiva, teñen unha comicidade engaiolante, buscada anque -daquela- non sentida pola mantedor.

A memoria da viaxe inclúe imaxes soltas, oníricas: o exemplar en tapas brandas de Paradise Lost que me acompañaba en tantas e melancólicas xornadas; as casas de madeira entre bosques, bandeira letona á porta ondeando en mástil, de Riga; unha máis señorial, de pedra, vista de esguello dende o tranvía; a presentación no xardín botánico de Tartu; o museo de xoguetes, cheo dos máis curiosos monicreques; a película de debuxos animados vista na clase; a catedral de tixolo en ruinas; a caixa de mistos da kaubamaja, onde mercara algún xeado; o moderno minirañaceos do Tasku Centre cuxa tenda de libros visitaba, alén de navegar en internet mentres fitaba con tristura a través dos cristais tintados; o marabilloso cemiterio de Raadi, coas tumbas de Lotman, Kreutzwald e Betti Alver; o xardín de Jüri Talvet en Pärnu, inzado de baias e froitos vermellos que rillar; os desexos (cumpridos) vencellados á ponte Inglisild e á correa do Bom Jesús de Bahía...

Aínda máis que a lembranza dos espazos, a lembranza das persoas, con moi poucas das cales tristemente sigo en contacto: Reda, a lista e adorábel lituana ratiña de biblioteca da que medio namorisquei (mágoa que estivera casada); Ruth, a simpática hispanista que me aloxou e guiou por Tallinn; Esen, a altísima búlgara namorada de España que se laiaba da ausencia cirílica nos billetes de euro; Käbi, a beleza sueca algo baixiña mais digna dunha película de Esteso; Anton, o simpatiquísimo sueco médico e trotamundos co que xantaba e trasfegaba A. Le Coq -a negra, por suposto-; os inseparábeis Inna e Gregory; a bonhomía e intelixencia de Jaak no seu propio terreo.

A estampa é a da fin da segunda fornada de aulas; terei que contactar de novo co sueco a ver se garda fotos da primeira tanda...


quinta-feira, julho 26, 2018

O Vernero que foi - Xuño '07

Na entrada do verán -e das vacacións- do 2007 ía rematando as últimas lecturas da carreira, e entre unha e outra erupción lírica encol de Ginger, engadía algún fragmento de The Death of the Heart de Elizabeth Bowen ou de Mrs. Dalloway, de Virginia Woolf. A inxenuidade amorosa de Portia árdeme nas fazulas -seguramente empaticei con ela e coa novela por mor das miñas propias, reiteradas e doorosas frustracións duns días que pintaría con papel de cor Artemisia absinthium-; os delirios de Septimus Warren Smith, pola contra, arríncanme un sorriso cando leo aquilo de "Un non pode traer fillos a un mundo coma este", pecado no que teño caído, e con ledicia, e que me resultaría inimaxinábel naquela canícula pasada.  Certamente daría para unha boa parola coa que daquela era a miña Mrs. Dalloway e agora anda polos Madriles ensinando a teenagers, e lucindo eternamente ao meu carón nesta pequena presada de bits rescatados do ano en cuestión e do antergo do que despois sería instagram...


segunda-feira, julho 23, 2018

O Vernero que foi - Maio '07

Como xa vos contaba, en abril do 2007 soltaba unha peza de oratoria para o acto de licenciatura de inglés, sen que se me pasase pola cabeza naqueles días que ía rematar de profesor da lingua de Shakespeare nas EOIs (institucións cuxa existencia ignoraba completamente) logo doutra peza de oratoria unhas xornadas atrás. Encarreirando a recta final dos estudos, o que máis me chama a atención relendo o que escribín son os textos encol da Doncela de Xenxibre, pola que bebía os ventos no inverno do meu descontento e da miña formación académica, doce musa inspiradora de verbas e de desexos e á que, paradoxos do tempo, agora coñezo un chisco mellor, ma non troppo.  

Con non menos pudor (e rubor) repaso as miñas respostas ao cuestionario Proust, testemuño dun Eu que aínda se recoñece en moitas cousas pero non tanto noutras, coma o runrún de bolxevismo militante, School of Resentment total no político, estético e afectivo. Fitando para atrás sempre me choca o parviño, ignorante e arrogante que me vexo en perspectiva, e iso faime temer (xogo de espellos) no que dirá deste Eu que agora escrebe o Eu máis vello, posíbelmente máis sabio, menos ou máis feliz, de dentro de 11 anos, Hannibal ante portas do medio século e cun fillo xa pre-adolescente que quizaves -con pudor e rubor- leas nestas páxinas virtuais os pensamentos do seu vello. Pra ti, Mamo, deixo a memoria de onte cando fumos á praia de Broña e entraches sorridente nas súas frías augas comigo.

sábado, julho 21, 2018

O Mandarin Marabilloso - त्रिरत्न

Anque son de natural escéptico, certas coincidencias van a rematar por espertar ao místico pitagórico que agocha en mín. Parece que o número catro, a τετρακτύς dos seguidores do filósofo de Samos, ten efectos especiais no que afecta á miña esfera laboral e mandarinesca. Catro anos atrás, tal día coma hoxe, anunciábavos que adquirira a especialidade de Xeografía e Historia, e catro anos antes diso, a entrada a través de Inglés no corpo de Profesores de Ensino Secundario.  Desta volta engado unha terceira xema, triratna budista, ao meu cinto: a entrada no corpo de Profesores de Escolas Oficiais de Idiomas na especialidade de Inglés que faculta ao interesado, entre outros dereitos, a portar un cadrado de mandarín coa representación dun Qilin, e a incluír unha franxa de púrpura e pinceis entrelazados nos baixos da túnica.

terça-feira, julho 10, 2018

Ἀρχίλοχος

Heart, my heart, so battered with misfortune far beyond your strength,
up, and face the men who hate us. Bare your chest to the assault
of the enemy, and fight them off. Stand fast among the beamlike spears.
Give no ground; and if you beat them, do not brag in open show,
nor, if they beat you, run home and lie down on your bed and cry.
Keep some measure in the joy you take in luck, and the degree you
give way to sorrow. All our life is up-and-down like this.


________


Corazón, meu corazón, tan batido pola desgraza máis alá das túas forzas,
érguete e oponte aos que nos odian. O peito descuberto ao asalto
do inimigo, envíao de volta. Érguete firme entre lanzas coma trabes.
Non cedas un palmo. E se lles gañas, non te gabes publicamente
nen, se che vencen, corras para a casa a laiar e a deitarte na cama.
Mantén algo de mesura na ledicia que che concede a sorte, e no grado
en que cedes á tristura. Toda a nosa vida é un rubir e baixar deste xeito.


Fragmento 67 dos poemas de Arquíloco de Paros, verquido ao inglés por R. Lattimore

terça-feira, julho 03, 2018

Today, in the mail...