Uns días atrás, cando estaba facendo trámites en Compostela, tiven a oportunidade de toparme cun dos meus vellos profesores, o señorial e moi sapiente Domingo González-Lopo, e de intercambiar unhas breves palabras con el. Vinte anos non pasaron en balde nen para os dous; porén, segue a brillar no profesor a súa delicadeza, amabilidade e tranquilidade beatífica propias dun kuroi arcaico. Dúas décadas despois aínda lembro a súa docencia con agarimo, sinaladamente a primeira desas sesións, cun bisoño FraVernero enfeitizado aínda pola incorporación á Universidade e pola mole pétrea, solemne e anterga da Facultade. Medio anicado nas incómodas (decimonónicas?) bancadas da aula 8, escoitaba con ledicia aquela primeira clase maxistral do profesor Lopo na que nos daba emotiva benvida á institución académica e que comezou cunhas verbas tal que así:
Como me dijo un profesor cuando comencé la Universidad, yo os digo a vosotros "Bienvenidos a la Universidad".
A calidez pedagóxica e humana do profesor Lopo facía algo máis palatábel a (para os meus gustos) ingrata materia que lle tocaba impartir: a Introdución á Historia Social e Económica; en poucos meses había recoñecer que tal era o hobby-horse que entretiña e marcaba co seu carimbo a tódolos modernistas da Facultade, seguidores de Don Antonio Eiras e amantes da demografía e a Escola dos Annales. O mérito, digo, do profesor Lopo estribaba en facer soportábel o tema, con anécdotas e pequenos xestos como de levarnos, nun dos derradeiros días, ao Arquivo da Catedral para ver os documentos da historia in situ. Esa súa calma impasíbel e o gusto polos abrigos negros e longos, xunto co apelido de resonancias taratinescas ("Son o señor Lobo; soluciono problemas") facía cavilar ao meu malevo maxín, que imaxinaba ao profesor recreando esceas máis propias de Matrix e de Pulp Fiction, entrando na aula con longo gabán, murmurando polo baixo "Son Lopo" e sacando das adentras un par de ametralladoras para, coa mesma face imperturbábel, poñerse a disparar por riba das cabezas dos malpocados estudantes.
Novamente, dicíavos, puiden parolar un chisco con el; lembrábase de mín (non penso que eu teña memoria tan boa para lembrar nun futuro a alumnos meus vinte anos despois!) e fixo algunhas inquisicións e os comentarios de rigor encol do pouco formados que chegan hoxe os discentes á Santa Casa na que me aleda saber que segue a impartir docencia, cariátide educativa que enaltece os seus muros mellor que as estatuas de Lope Gómez de Marzoa, Juan de Ulloa, Álvaro de Cadaval e o conde de Monterrey no alto da entrada. E coma eles, que sexa por moitos anos máis.
