Blogue galego de cultura. Se queres lerme en inglés - https://booksandnotes.substack.com/
Do primeiro que me chama a atención nas entradas de decembro, e en xeral, nas cifras totais do 2011, é o descenso total nos seus números, seguramente atribuíbel ao estrés e á carga de traballo que o primeiro ano na EOI me estaba a xerar. Unha idea que repito con frecuencia é que se precisan arredor de dous anos para "aprender as cordas", que é coma os ingleses lle chaman á adquisición das técnicas e ferramentas básicas dun oficio, e botando a ollada atrás, son consciente das poucas cordas que termaba, e do moito que me ficaba por aprender. Penso que alumnos e compañeiros foron moi pacientes, e agradézollo ben.
Como as aulas na sección eran polas tardes víame na obriga de desprazarme varios días a Pontevedra para realizar o curso de funcionario en prácticas, e penso que levaba os sonetos de Góngora comigo, o que motivou unha pequena conversa con Matilde, compañeira da opo e da EOI de Santiago ese ano e agora, e que logo de ver o libriño amarelo nas miñas mans soltou aquilo de "infame turba de nocturnas aves". Aves de noite e néboa que me acompañaban no percorrido en coche a través do Barbanza e polos altos de Moimenta, onde nunha determinada liña invisíbel do pobo a brétema desaparece ou aparece, segundo se baixe ou suba, un pouco antes dos invernadoiros.
A sección de Ribeira comparte edificio co Instituto Número 1, a carón dos areais de Coroso e do polideportivo. Estampas que lembro daquel ano son as do sol de outono quentando lenemente no paseo, os ventos e chuvias de forza considerábel (estabamos en primeira liña de costa, despois de todo) que poñían a un perdido no curto espazo dos desprazamentoas do coche ao centro; o son das sereas dos barcos recalando no peirao ribeirense; a praza algo destartalada e vexetal a carón da escola, onde a rapazada xuntaba nas súas manadas adolescentes, e as columnas de formigón arredor do centro, pintadas de cores nun intento inútil por aliviar a fealdade carcelaria habitual destes espazos.
No soneto gongorino que penduraba da dama que quitándose un anel, pinchábase cun alfinete vexo agora o espectro da miña dona, recén chegada do Xapón ese outono e que pasaba aquel Nadal por primeira vez na nosa casa. Na recén acuñada metáfora, sería eu o círculo de metal duro que a circundaba e traía á nosa terra, e a leve dor e sangue do alfinete o (en xeral) aburridísimo máster de edición de textos que ela tiña que cursar por mor dos problemas do visado. Ao voltar de noite ou polas mañás ociosas había regalarme os oídos con anécdotas sobre arquetipos, aparatos críticos, xeitos de impresión, stemmas, Joseph Bédier ou recén recalados docentes convidados e incertos encol da súa remuneración salarial (onde estará agora o profesor Labrador?).
Mais non anel e alfinete: a metáfora que máis nos gusta empregar para nolos dous é aquela na que ela é pedra e eu son río, extraída dun poema tanka do libro 'Aniversario da Ensalada' de Tawara Machi, e que dí así:
ゆく河の流れを何にたとえてもたとえきれない水底（みなそこ）
