Pale Fire

Aquí seguimos, loitando arreo coa língua local. Algunhas das incomodidades reducíronse, e o inferno e as lapas enfriaron un chisco: pale fire. As bochas dos pés encolleron tras semana e media de tortura; a fín de semana foi periodo de relax: estiven o sábado en Pärnu, a capital do verán en Estonia, con Jüri facéndome de guía. O lugar é un pouco mestura de Bournemouth, Sanxenxo e Benidorm, cunha poboación maioritaria de fineses con cartos e coches caros. De interese foron a praia (unha praia das de verdade, longa e con area branca e fina...), a casa-museo de Lydia Koidula e o museu de Arte Conteporánea, do que me trouxen unha estampa de kitch socialista dos 70 que quizais colgue cando volte...

O tempo segue variando (chove e quenta o sol), mais a lavadora xa furrula, e pasei o mencer planchando a roupa íntima e tarareando, para o meu horror cando me decatei, a canción de Bisbal que a caseira escoitaba na radio. Ao momento cambiei o rexistro por The Clash, mais o son punkarra-socialista parecía fóra de lugar neste país anticomunista...

Despois, pola rúa tocou a Internacional e o Himno Soviético, con grave risco para a integridade física do Mantedor se os nativos o escoitan. Non me trabuquedes: un é plenamente solidario da independencia dos pequenos pobos, e sente escasas simpatías polo Socialismo Real e o chovinismo pan-ruso, mais a melodía é a melodia...

O domingo boteino en Tartu, lendo a Milton e tentando repasar algo o aprendido. Ou mais ben, desensinándome a desaprender. Quedei con Jaak para xantar e axudalo a mover os mobles no seu piso (un curruncho encantador e cheo de libros no que vive coa súa moza). Tamén para falar e para que me asinara o seu libro, escrito nesta xerga nortesca. O meeting-point foi o café bar Wilde, un dos poucos lugares que adoro desta cidade e que me relaxa un chisco da tensión permanente na que vivo, e que merece unha entrada per se...

Hoxe tocou comezar o curso intermedio. A americana e a sueca liscaron ao cine, polo que me tocou a mín apandar coa nova fornada; case todos homes, e falan estonio moito mellor ca mín, co que disfruto da novedosa sensación de ser o burricán da clase, algo que non creo que dea superado con maratonianas sesións de estudo hoxe pola tarde...

Dez días deberían pasar rapido. Desconto a fín de semana, na que se aínda me queda algún diñeiro, pasarei por Tallinn.

A frase do día é de Jaak: "Manuel, necesito que me axudes, tesme que facer un gran favor físico" (imaxinar ao Mantedor erguendo a cella dereita ata alturas insospeitadas...)

Historia Calamitatum

Hoxe chegamos ao punto medio no verán do meu descontento. O primeiro curso rematou, e a case totalidade da xente (quitando a sueca, a americana, a búlgara e eu mesmo) lisca para as súas casas. Tivemos unha empalagosa cerimonia co terríbel beberaxe local que se atreven a chamar "viño" (imaxinade un mal Porto mesturado con toneladas de zucre...). Tamén nos agasallaron cunhas medallas olímpicas de chocolate. Como ao mantedor se lle dá mal a hipocresía (non é un dos meus múltiples defectos), a súa pasou da forma circular á romboidal e dentada. Na cerimonia xa non estaban o polaco e o sueco (co cal sempre era posíbel botar unhas risas), polo que se me fixo especialmente interminábel... A despedida informal tivo lugar onte, cando boa parte dos membros máis novos fomos en autobús a unha lagoa nas aforas de Tartu. O tépedo clima e a máis tépeda auga (malia estarmos no estremo norde, moito máis quente que a galega...), coa paisaxe, relaxaron un tanto da tensión alienante e cara, misturado con soidade aguda, na que convertín as miñas vacacións. O polaco contaba chistes e cantaba cancións polacas, ucraínas e cosacas. O sueco facíame rir cos seus "Ay carramba" e "No me gusta!", xunto cos puteos habituais polo traballo que me dá o idioma. Anton (así se chama o sueco, se non volo dixen antes) ten viaxado por España, Sudáfrica, Australia e unha manchea de lugares máis. Demasiado guapo e simpático para ser médico... Xa que estamos nesas, a praia tamén contiña á sueca en bikini, a cal é unha visión incapaz de expresarse en palabras (rápido! Que alguén exorcize o espectro do landismo!). Despois da lagoa íamos ter unha sesión de despedida etílico-nocturna, á que por suposto só remataron por apuntarse os angry young men: eu, o polaco (Andrzej) e un checo apaixonado das línguas fino-ugrias. O vodka correu coma se fose auga (de lonxe, semellaba, xa que estes tolos eslavos gulapean o veleno "a palo seco", con grolos de auga ou comida graxenta entre copa e copa). O alcool, como de costume, aguza ata estremos insoportabeis a miña misantropía en xeral ja minu vihkamine tudruku* eriti. O derradeiro freo frente ao cinismo amarge acubilla nos alcooles de alta graduación, no Paradise Lost de Milton e na cantidade de horas que lle vou adicar hoxe á tarde e a maioría do fín de semana a aumentar o vocabulario e a aclarar as construccións. Unha nova fornada (anque menor, despois de ter probado o ano pasado a dose letal de Eesti keel...) vai unirse aos catro que quedamos, anque non creo que cheguemos aos dez ou doce. Un xa agarda o peor dos que están por vir... Prometera algunha cousa boa, anque sexan escasas (e o divertido sempre son as calamidades alleas, e non o happily ever after). O bo redúcese a unha noite con Jaak, un dos rapaces máis intelixentes, sabios e etílicos que coñezo) e a unha tarde-xantar con Jüri Talvet, ao que probábelmente volte a visitar mañá en Pärnu. A frase do día (malia estar xa un chisco resesa...) é cousa súa: "Por fín consiguió su ansiado coito". O contexto é o equivalente local e non-estalinista de "No ventre do Silencio", unha novela do escritor Jaan Kaplinski na que narra as súas apenas veladas experiencias universitarias con profesores, rapasitas e axentes da KGB... Por certo, que non todo o mundo é de estrema dereita, o que me tranquiliza un chisco, anque me resulte lóxico que despois da experiencia soviética, falar aquí de Comunismo e Socialismo rima con sintagmas do tipo "mal absoluto" e "Gran Satán". No medio da mutua embriaguez, Jaak recoñécese, coma min, un "marxista confuso". E Jüri estivo entre os asinantes en contra da retirada do Soldado de Bronce que provocou tanta polémica en Tallinn...

A facultade e a aula de informática están desertas, co que reflexan perfectamente o meu estado anímico. Déixovos xa cunha estampa da Ponte do Anxo, Inglisild, en Tartu, onde hai que formular un desexo ao cruzar (o nome orixinal facía referencia aos xardíns Ingleses no outeiro onde está a ponte, mais anxo e inglés tópanse perto na lingua estonia). A muller brasileira que facía o curso tamén nos dou unhas pulseiras "do bom senhor de Bahía" que hai que levar ata que caian, e que conceden desexos. O meu foi o mesmo nos dous casos, e malia o meu xeral escepticismo, os estadios depresivos fomentan a credulidade no sobrenatural e os seus remedios (marchando unha copia do Ciprianillo!).

*O Xenitivo plural debe ser inpensábelmente dificil de formular, e non apareceu no curso de iniciación, polo que isto ten que ir no singular... Eu penso que debe ser *tudrukusid, pero sabe Deus...

Cahier de doléances

Supoño que cando estás no extranxeiro, pasas por unha serie de etapas. A miña neste momento é a de "qué carallo fago eiquí, e quen me liou para que emprendera esta viaxe?".
Entre as distintas calamidades que choven sobre FraVernero exiliado, podemos mencionar as seguintes:

1) O idioma estonio é fermoso, exótico e incríbelmente dificil. A gramática, un pesadelo... Facía moito tempo que non me sentía tan parvo nunha aula. E teño que adicarlle innúmeras horas para a aprendizaxe dos conceptos máis elementais...

2) A ruina! O curso custa moito máis do que pensaba (defectos de ser de letras e mirar mal a letra pequena), polo que estou a gastar cartos considerables. Xa me saltei o presuposto básico en 500 euros, e agardo non seguir subindo... Este país será barato... para suecos e fineses, claro, non para galegos...

3) O alugueiro tampouco é ningunha ganga, e a partir do 26 terei que compartir a habitación (!!), sendo como son unha besta ferozmente territorial...

4)... e a lavadora segue sen furrular. Tiven que lavar a roupa polo clásico método manual...

5)... e a caseira quere cobrar 30 coroas por cada volta que se emprege a lavadora, cando funcione...

6) O polaco é pesadísimo... Con 25 anos, ten a idade mental de 15, de cada 5 palabras que pronuncia, tres son "Ph. D. Student". Alén (iso era de agardar) é un reaccionario. As escasas veces que non fala da tese en curso resérvaas para facer de bufón e eunuco das polacas, contando uns espantosos chistes homófobos dignos do mellor Arévalo... Mein Gott...

7) E as polacas rinlle os chistes...

8) E seguen sen facerme caso... Mellor non seguir falando das polacas... ilusad tüdrukud - silmad täis tuld...

9) o tempo... está anubado. Isto parece Septembro...

10) O acceso a internet é caro de carallo. Na facultade apenas podo navegar por espazo de media hora.

11) E sospeito que a Xunta atopará algün xeito de negarme a bolsa (que xa non me cubre todos os gastos). Se é o caso, abrirei unha colecta popular dende esta casa para mercar un fusil de asalto AK-47 co que protagonizar un novo Columbine en San Caetano (non, non mo agradezades...).

Podería engadir mais cousas, pero reduciría entradas futuras... Algo bo tamen houbo, mais como remata o tempo de conexión, agardade pola seguinte entrega...

Dende Tartu

Unhas cantas liñas antes de liscar para as clases de eesti keel...

Tartu é unha cidade pequena e boniteira. A praza maior está rodeada por unha arquitectura neoclásica de tons rosados, amarelos, azuis e brancos. Estragaa un chisco a ponte que se ergue sobre o Emajõgi, ao final da praza: antes da Segunda Guerra Mundial era un impoñente cabalo de pedra con peitorís; agora é unha cousa de cemento soviética, cun enorme arco que as bidueiras e a frondosa vexetación non son quen de agochar...

Polo demais, o sitio é pequeno, e só deixa por ver o edificio principal da Universidade (tamén neoclásico) e unha igrexa do gótico tixolar tan típico destes lares. Esta inclúe pezas de terracota. Digo que o sitio é pequeno, mais os meus pés non opinan o mesmo (é que estou a media hora do centro e da facultade...).

Desta volta, a rúa (Kaare, 4) non necesita de trucos de memoria. É breve, bisilábica e sen semellanzas coa nosa língua. A dona da casa cébame cuns almorzos descomunais, nos que caio, pensando (sempre equivocadamente) que han ser a miña única e principal comida...

As aulas son do máis cosmopolitas. Obedecendo a tódolos prexuizos etnico-culturais (sobretodo os do comparatismo) temos dúas polacas que son... em... como soen ser as polacas. Unha inglesa... inglesa, uns americanos... americanos (ben, eu enténdome...), algún alemán... Con quen maior trato teño é cun sueco (Anton) e cun estudante de historia polaco de nome impronunciábel e que se me pegou como unha lapa(o encanto seductor de FraVernero soe funcionar moi ben con esta clase de persoas, e menos coas polacas, que é onde deberia funcionar)...

Agardo a chegada de Jaak (o sapiente e borrachuzas amigo estonio) para mañá, co que agardo descubrir un algo da noite dorpatense...

P.S.: Odio os acentos!! Non sabedes o cansina que é a laboura de cortar-pegar...

Dende Riga

Ben, estou canso como un burro, física e mentalmente, ou sexa que non agardades ningunha floritura...

Hoxe fan xa tres días que levo en Riga, a capital de Letonia, e pequena pausa turística denantes de que comece o curso de estonio que é a excusa que me trouxo eiquí. A viaxe en Ryanair foi, como de costume, un intercambio tedioso no mercado voador do gando. A breve pausa en Stansted aproveitada para facé-la compra ritual do libro de Pratchett e dunhas chocolatinas (non habí­a tempo nen para xantar ou mercar algo un chisco m­áis consistente). Despois chegar á casa de Ric e Diga, nas aforas arboradas de cidade (o arrabalde chámase de feito Meža Parks, 'Parque do Bosque'. Antes da Guerra era a zona señoritil, polo que o Glorioso Exército Vermello os enviou a todos, do primeiro ao último, a Siberia. Segundo Ric, malevo, en realidade só foi para quedarse coas casas...). Está un chisco lonxe do Casco Vello, mais por 30 céntimos de Lat (o equivalente aos vellos vinte pesos) un tranvía ponche no centro en media hora...

A primeira noite foi mesa redonda (en realidade, cadrada) cos donos do hostal e varios inquilinos, entre eles un matrimonio afro-americano/alemán moi simpático. Iso sí, baleiraríamos unhas seis botellas grandes da cervexa local, Lacplesis, para lubricar tanta parola...

Ao día seguinte (propiamente, 'o primeiro') visito con Rodney e Claudia o Museo da Ocupación, un edificio achaparrado e soviético, con aires de porcoespiño chantado no medio da Vella Riga (a min non me pareceu antiestético, pero son o único). O museo, como podedes imaxinar, é unha longa serie de artefactos, fotos e textos sobre o malísimos que foron os Rusos e Papá Stalin con eles. Os nazis tamén, pero menos. Diante do edificio resiste un dos escasos monumentos do Ancien Regime, unha estatua rosada adicada aos Fusileiros Letóns, gardacostas de Lenin e salvadores da Revolución nos duros primeiros días despois de Outubro...

O resto do tempo foi pasear pola vida medieval, as rúas e as Igrexas. Arquitectura hanseática do tixolo, por veces colorista. A Catedral, San Pedro e a Igrexa (a única das grandes que segue sendo católica) de Santiago. Austeridade luterana e sinxela nos interiores, e torres altísimas deixando impronta na liña urbana. As vellas sedes dos gremios (a grande e a pequena) parecen tartas de pastelería nas que metese a man un amante do kitch gótico...

Hoxe tocou o Museo da historia da cidade e da navegación (dúas horas de percorrido por salas ateigadas de obxectos), a igrexiña dos Anglicanos, que só se enchía cando chegaban os mariñeiros ingleses), a fantasía teutona do Gremio dos Mouros (derrubado polos rusos, que o consideraban exemplo de 'arte alemá decadente') e as rúas mais destacadas polo estilo Modernista Local, cheo de caras berreantes e formas retorcidas, horror vacui de xeso e cemento e tódolos recursos habidos e por haber...

Mañá toca a Torre da Polvora, a solitaria que fica en pé, e irse despedindo da cidade, camiño de Tartu...

O truco mnemoténico é nesta ocasión 'besbella', que así me sonaba a parada de tranvía que collo polas mañás. O nome real é Visbija (pola illa de Visby)...

Eesti Luule - A Cruz no Báltico

Pois sí, miñas donas e meus señores. O mantedor, travestido de personaxe do teatro de Zacarías, con sombras do Ganivet, comeza mañá unha estadía polo Báltico. Anque desta volta, a cruz xa está nos mares do norde (un preferiría desfacela), e segue o camiño inverso daqueles conquistadores cabaleiros teutónicos que asentaron señorío feudal e señores bispos (ou Arcebispos) en Livonia.

Uns días en Riga e logo o curso de aprendizaxe de estonio na Universidade de Tartu, a Compostela local. Agardo aprender algo da língua, quizais ata o nivel de traducir cousas sinxelas e poemas abusando do diccionario. E pillar literatura local en línguas que entenda con máis soltura... Para empezar, na lista da compra, están as dúas pezas épicas (o Kalevipoeg e o Lacplesis), Lidia Koydula (a Rosalía de Vändra), o atormentado Juhan Liiv, algúns do grupo Arbujad, e algún novelista recente (Tõnu Õnnepalu, traductor, novelista, poeta posmoderno e último premio Liiv). Da parte letona un chisco menos (menos estou) e alén do xa mentado Lacplesis, quizais un libro de poesía e unha novela... Xa veremos, que tampouco vou tan espléndido de cartos, mais os libros e os agasallos son un terreo no que non me sinto moi culpábel consumindo.

É posíbel que vos escriba dende alá, xa que creo que están moi ben dotados no tema informático, mais non prometo nada. No peor dos casos, agardade con paciencia unhas crónicas estonias cando volte dun verán fresqueiro...

Tezcatlipoca

O Espello Fumegante...

Meme 63 - preguntas chorras

Bon, sempre me andades liando con estas cousas...

1. Qué hora é? 13:16

2. Home e Apelidos Zacharias Werner.

3. Cantidade de velas que apareceron no teu ultimo aniversario? Xa non me agasallan con tortas de aniversario... (sinf!).

4. Ariños? Estaría curioso con eles... Sobretodo, no nariz.

5. Tatuaxes? Sempre lle tiven un terror irracional e malsano ás agullas...

6. Estiveches namorado? Depende do senso que lle queiras dar a unha palabra tan polisémica, pero... supoño que sí.

7. Fuche a por todas? Non creo. Bon, nalguna ocasión. Moi novo e moi bébedo...

8. Amache tanto a alguén como para chorar? erm... entra dentro do posíbel.

9. Darias a vida por? Nada. Qué, son un malvado egoísta. Quizais o socialismo (se funciona e se parece nalgo ás ensoñacións e Fourier e Kropotkin, con tobogáns de auga e simios camareiros...).

10. Cocacola ou Pepsi? As dúas son o opio de Occidente (Mao dixit). Coca-Cola.

11. Sprite ou Seven up? Non sería quen de establecer a diferenza. De novo bebíaas moito...

12. Arriba ou abaixo? Abaixo é onde esta o pobo sempre, e os criados. O arriba está para ser tumbado e asaltado e... Qué? Como dis? Ah, vaia, ... referíaste a iso... Tamén abaixo.

13. Cafe ou té? Té, sen dúbida. Parte da miña colonización cultural polo Imperio xa medio caído. O café só como beberaxe malsán para manterme esperto.

14. O vaso, metade baleiro ou metade cheo? Case sempre está medio baleiro, pero hai que persuadirse de que está medio cheo...

15. Sabas lisas ou con animaliños? As que me gustarían incluirían runas complicadas, silabarios de línguas exóticas e demais pesadelos de filólogo...

16. Cor de carpíns? Que demo son os carpíns? Digamos que púrpura...

17. Numero de clazado? 39-40, ata niso os meus pés son rebeldes e pouco acomodaticios...

18. Lugar para que te biquen? Case calquera é bo se che está bicando quen queres.

19. Feira ou festa favorita? Cando quedábamos con amigos, o Día da Patria.

20. Canción que estas escuchando? Ningunha. Agarda que poño algo... Beck, Sexxlaws.

21. Restaurante? Non gasto moito diso... O 16 está ben, non é ultracaro e ten pratos moi enxebres...

22. Flor? Rosas brancas tan ben, e son evocativas. As de laranxo ulen moi ben, e lese estupendamente á súa sombra.

23. Tema de conversación máis detestado? O fútbol, sen dúbida.

24. A gasosa, con ou sen xeo? Toda bebida non fervida debería beberse o máis fría posíbel (sen que se che pegue, como o nitróxeno líquido, claro).

25. Tom ou Jerry? da Warner, túrrame máis o Coiote...

26. Disney ou Warner Bros? A Warner é máis surrealista, e un chisco menos reaccionaria.

27. Restaurante de comida rapida? Escóllase entre o 'Pulpo' e a cafetería do Auditorio.

28. Cando foi a túa ultima visita ao hospital? Creo que xa choveu moito dende aquela...

29. De que cor é a alfombra do teu dormitorio? Básicamente, unha mestura de amarelo pálidísimo ou branco esquelético, con varios verdes e algo de rosa-branco esluído.

30. Como chamabas ao teu osiño de durmir? Polo seu nome: Félix. E non era un oso. Era un gato.

31. Cantas veces suspendiche o teu exame de conducir? Mellor non lembrarse...

32. Onde te ves dentro de 10 anos? Quen sabe?

33. De que persoa recibiche o e-mail anterior a este? Non recibín isto por correo... o último foi unha transferencia bancaria (cartos, cartos!).

34. Quen dos teus amigos vive máis lonxe? Algún teño perdido polas Inglaterras...

35. Hora de te espertar? Se durmo na miña cama, entre as 8 e media e as 9.

37. Quen pensas que responderá este meme? Ou sexa, a quen lle cargo o morto... Vexamos... Á Raíña, a Mario, a Suroeste e a TorredeBabel...

38. Que lle dis aos que non respondan? Terán que inventarse unha excusa convincente, ou afrontar a miña teimosa Ira!! Ou máis ben, unha sarta de indirectas, ou se escollen, a 'Caixa Sorpresa'.

39. Mellores amigos? Cal é o raseiro que se usa para poñer uns enriba dos outros? Sacousos e Comparatas.

40. Os teus mellores inimigos? Non gasto (que eu saiba), alén dos abstractos.

41. Amor platonico? E iso que é? O que me fai buscar a beleza máis alá das cousas, o inacadábel, aquel co que non pensas a priori en intercambiar fluídos, senón en esceas cursis sacadas da Disney, o cine Americano e da mala literatura? Bueno, poñamos á 'Doncela de Xenxibre', que pode valer para os tres...

42. Que cambiarias da túa vida? Demasiadas cousas e demasiado poucas...

43. Que deixarias como esta? A min mesmo?

44. Cantos timbrazos antes de coller o telefono? Depende do lonxe que o teña...

45. O mellor dia da túa vida? Tería que pensalo ben... Seguramente, cando me enrollei coa miña primeira moza.

46. Pellicula preferida? 'Outubro', de Eisenstein.

47. Cd preferido? É que hai tantos... Pon o 'Pierrot Lunaire', de Schöenberg...

48. Peor sentimento do mundo? O amor non correspondido.

49. Mellor sentimiento do mundo? O amor correspondido.

50. O primeiro que pensas pola mañá cando espertas? Argh! Co ben que estaba durmindo...

51. As tronadas gústanche ou asústante? Adóroas. Podería botar tempo indefinido só fitando para elas (e un chisco menos, para o lume).

52. Se puideras ser outra persoa, quen serias? Non che sei... Quizais o poeta Mayakovsky, ou Felix Edmúndovich Dzherzhinsky...

53. Que hai nas paredes do teu cuarto? Polo momento, nada. En breve, o 'Pranto polo Cristo Morto', de Giotto, varias estampas da Commedia del Arte e algo do Bosco, Brueghel e de Kandinsky (se cabe).

54. Debaixo da túa cama? Pó?. Non, non moito. Terei que meter algo...

55. Cal é o coche dos teus soños? Non soño con coches, senón con cousas algo máis estimulantes. De pequeno, Kit (ou Kidd, ou como demo se chamase), o 'coche fantástico', e a furgalla do Equipo A. E o 'buggy' de Bud Spencer e Terence Hill (vid. 'Y si no, nos enfadamos').

56. Algo á persoa que che mandou este meme? Señor(a), qué fixen eu para merecer este cáliz?

57. Nomea á persona que tal vez non conteste? Calquera a quen non llo mande e non o vaia a ler. Agarda, que pos o 'talvez'. Digamos, Gawain (por provocalo) ou Pepín, ou o Garrulo Varela...

58. A que de certo non responde? Lenin, por exemplo, que está morto. Podería empregar un taboleiro ouija, ou erguerse da vitrina e aprender galego, pero son escéptico ('Hay que acabarrr con el capitalismoooo!').

59. Quien che gustaria que o respondese? Moita xente. Ginger, por exemplo, para saber máis dela. Xa, xa sei. Mono-temático...

60. Estas enamorada/o? Repíteme a pregunta...

61. Se non o estás... queres enamorarte? É un estadio absurdo e irracional de idealización dun ser humano tan bo (ou malo) como calquera outro. Sí, pero só se é unha loucura mutua.

62. Alguén especial na túa vida? Hai varias persoas, sí. Non demasiadas, pero dabondas.

63.Que hora é? 14:10 (entre a 41 e a 42 fun xantar...).