Unhas cantas liñas antes de liscar para as clases de eesti keel...
Tartu é unha cidade pequena e boniteira. A praza maior está rodeada por unha arquitectura neoclásica de tons rosados, amarelos, azuis e brancos. Estragaa un chisco a ponte que se ergue sobre o Emajõgi, ao final da praza: antes da Segunda Guerra Mundial era un impoñente cabalo de pedra con peitorís; agora é unha cousa de cemento soviética, cun enorme arco que as bidueiras e a frondosa vexetación non son quen de agochar...
Polo demais, o sitio é pequeno, e só deixa por ver o edificio principal da Universidade (tamén neoclásico) e unha igrexa do gótico tixolar tan típico destes lares. Esta inclúe pezas de terracota. Digo que o sitio é pequeno, mais os meus pés non opinan o mesmo (é que estou a media hora do centro e da facultade...).
Desta volta, a rúa (Kaare, 4) non necesita de trucos de memoria. É breve, bisilábica e sen semellanzas coa nosa língua. A dona da casa cébame cuns almorzos descomunais, nos que caio, pensando (sempre equivocadamente) que han ser a miña única e principal comida...
As aulas son do máis cosmopolitas. Obedecendo a tódolos prexuizos etnico-culturais (sobretodo os do comparatismo) temos dúas polacas que son... em... como soen ser as polacas. Unha inglesa... inglesa, uns americanos... americanos (ben, eu enténdome...), algún alemán... Con quen maior trato teño é cun sueco (Anton) e cun estudante de historia polaco de nome impronunciábel e que se me pegou como unha lapa(o encanto seductor de FraVernero soe funcionar moi ben con esta clase de persoas, e menos coas polacas, que é onde deberia funcionar)...
Agardo a chegada de Jaak (o sapiente e borrachuzas amigo estonio) para mañá, co que agardo descubrir un algo da noite dorpatense...
P.S.: Odio os acentos!! Non sabedes o cansina que é a laboura de cortar-pegar...
Tartu é unha cidade pequena e boniteira. A praza maior está rodeada por unha arquitectura neoclásica de tons rosados, amarelos, azuis e brancos. Estragaa un chisco a ponte que se ergue sobre o Emajõgi, ao final da praza: antes da Segunda Guerra Mundial era un impoñente cabalo de pedra con peitorís; agora é unha cousa de cemento soviética, cun enorme arco que as bidueiras e a frondosa vexetación non son quen de agochar...
Polo demais, o sitio é pequeno, e só deixa por ver o edificio principal da Universidade (tamén neoclásico) e unha igrexa do gótico tixolar tan típico destes lares. Esta inclúe pezas de terracota. Digo que o sitio é pequeno, mais os meus pés non opinan o mesmo (é que estou a media hora do centro e da facultade...).
Desta volta, a rúa (Kaare, 4) non necesita de trucos de memoria. É breve, bisilábica e sen semellanzas coa nosa língua. A dona da casa cébame cuns almorzos descomunais, nos que caio, pensando (sempre equivocadamente) que han ser a miña única e principal comida...
As aulas son do máis cosmopolitas. Obedecendo a tódolos prexuizos etnico-culturais (sobretodo os do comparatismo) temos dúas polacas que son... em... como soen ser as polacas. Unha inglesa... inglesa, uns americanos... americanos (ben, eu enténdome...), algún alemán... Con quen maior trato teño é cun sueco (Anton) e cun estudante de historia polaco de nome impronunciábel e que se me pegou como unha lapa(o encanto seductor de FraVernero soe funcionar moi ben con esta clase de persoas, e menos coas polacas, que é onde deberia funcionar)...
Agardo a chegada de Jaak (o sapiente e borrachuzas amigo estonio) para mañá, co que agardo descubrir un algo da noite dorpatense...
P.S.: Odio os acentos!! Non sabedes o cansina que é a laboura de cortar-pegar...
6 comentários:
En Tartu imaxínote pequeno e falador, conquistando territorios e persoas con longas pero accesibles digresións acerca do tipo de cemento utilizado para erguer os muros de defensa medieval na zona báltica, ou acerca do tipo de navallas utilizado polos maquis en España. Pero a propósito de lares que miran con temor ó mundo soviético, estou a ler unha novela de corte disidente, de Gulag puro, sufrido e mastigado, de Andrei Sinyavsky (pseudónimo Abram Tertz). Evidentemente estouna a ler en traducción inglesa: "The trial begins". Non me preguntes porque non leo literatura inglesa aproveitando que estou aquí... Nin eu mesmo o sei, pero a un pódenlle as circunstancias, as casualidades, e topei cunha rapaza polaca das que un tanto sadomasoquistamente che entusiasman a ti (católica, reaccionaria...)que me recomendou tal libro, aínda que fala con desprezo do autor. Estame a gustar moito pero... Desfruta do Báltico, que para min sempre estará asociado ós cisnes, á neve e a unha brétema insondable que me fai estar perpetuamente alí.
Por certo, xa que falamos de literatura rusa, decátome de que nunca atopei un ruso en ningures agás nos barcos como traballadores... ou a Tlostanova hai anos na USC. Onde están, ou? Atopaches algún? Aquí din que Putin quere matar a un... magnate e antigo amigo. Hoxe el declaraba que está preparado para morrer..
Caro Souto, aledome de verche pola blogosfera... Sobre os horrores sovieticos hai demasiados libros, anque eu tamen me someto a tortura masoquista con moitos deles...
Deberias ler libros ingleses, castron... Eu repaso a Milton no meu tempo libre. The light fastastic escorrega das suas paxinas.
Temome que o experto en asuntos polacps eres ti, Davido (o feito de que sexan catolicas non suma enteiros na minha valoracion). Aqui os rusos son taxistas e xente borde que non soportan que a xente mire minimamente para eles...
Para cotillas (sei que o sodes) as polacas chamanse Jurgita (a loira, e polaco-lituana, como a Rzeczpospolita) e Magda (Morena e vexetariana). Tamen temos unha sueca que e... bueno... sueca...
Algo debe doerche por dentro, Manolo, ao facer eses xuizos sobre as actuacións socialistas no territorio urbán.
Reveladores designios, signados tal vez por aparicións ultraterreas do espírito de Aquel que permanece incorrupto no seu mausoleo da Praza Vermella, terán diseñado a ponte, a súa extensión, a súa magna arquitectura. Non de mans mortais proceden as formas que atacas, traidor á causa.
O sea, que te llamas Manolo. Algo vulgar, ¿no? Yo prefiero Manuel.
súmome ao dito por Yolanda. Pero co teu vulgar nome debes traer de cabeza á sueca (ricorditi di me che soi Alfredo Landa).
Debes saber que o colectivo sacou ditou contra ti unha fatua (si, xa sei que non se escribe así, pero non teño gana de usar o google -que incultos eramos antes de ter o google, non?-) por non despedirte como fai a xente de ben (exacto: con copiosa cea e sabia borracheira), e co agravante de que nin sequera me avisastes!!!
Eu, que non son tan rata, sigo coidando o teu pazo de inverno con obcecación e non deixo que os teus súbditos vermellos tenten asaltalo. É moi difícil convencelos, e iso que por agora sérvelles a excusa de que estás en viaxe de negocios comparando cementos socialistas (os de ami chámanlle "cimento" ao "cemento", pero non saben o que é o socialismo "y eso puede ser pasto de la censura"), porque queres facer reformas (eles queren derribo, que fago?). Volve pronto.
Ramón
bEN, sENHOR DE cANDO. Coide ben do meu senhorio, e pense que sera necesario colgar aos vasalos dos carballos, como queria Pardo de Cela...
A maioria dos sacousos estaba informada, mais como ti andabas polo medio das probas de acceso ao mandarinato inferior, considerei mellor non molestar os teus confuncianos pensamentos...
O dito...
Enviar um comentário