Pedra da Serpe

Na última crónica das súas Flores de Papel (ver o número 8 do Artes & Letras Galicia que tira o ABC) o compañeiro Ramón Blanco adícase a glosar a tarde de paseo e excursión que tivemos o mes pasado polo norte do país, centrándose na famosa Pedra da Serpe de Corme, citada tamén por Risco e os etnógrafos de Nós como testemuño mudo de antergos cultos pagáns e da chegada dos celtas á nosa terra. O artigo, titulado 'O camiño da serpente' terá continuidade no próximo exemplar, e anívovos a todos a seguir a senda, tortuosa e sabia, dos seu ofidios de tinta...

Dous Haikus

Aínda fican varias viaxes que contarvos, mais antes de nada cólovos dous haikus dunha colección de cen, todos fillos do inxenio de Masaoka Shiki, poeta e teórico xaponés de finais do século XIX e comezos do XX que morreu novo de tise e que reformulou e revolucionou completamente o xénero.

Ikutabi ka
Iuki no fukasa
Tazune keri

Cantas veces preguntei
Qué profunda era
A neve

Hitori jae no
Kusa minna hana to
Narini keri

A herba reverdece
Sen axuda de ninguén
A flor florece

Neil Postman - Technopoly

Por estes días rematei a lectura de tres libros altamente críticos coa tecnoloxía (e máis concretamente, cos computadores). Son "War in the Age of Intelligent Machines", de Manuel de Landa, "El cibermundo, la política de lo peor" de Paul Virilio e "Technopoly", de Neil Postman. Pensara en metervos unha reseña triple (ou para non facerme extenso, do derradeiro), mais como aperitivo, velaiquí o remate do volume de Postman:

Resumindo: o que propoño, como punto de partida, é un currículo no que tódalas materias sexan presentadas como estadios do desenvolvemento histórico da humanidade; no que se ensinen as filosofías da ciencia, da historia, da linguaxe, da tecnoloxía e da relixión; e no que exista unha forte énfase nas formas clásicas da expresión artística (...). Non me engano arredor das posibilidades que tal programa educativo ten para frear a tendencia cara o mundo do pensamento tecnolóxico. Nembargantes, pode servir para comezar e soster unha conversa seria que nos permita distanciarnos do modo dese mundo do pensamento, e logo criticalo e modificalo. O cal é tamén a esperanza deste libro meu.

Libro de Viaxes

Últimamente, e aproveitando o periodo vacacional, os antigos membros do Colectivo Sacou adícanse a percorrer algunhas das vilas e das xeografías culturais do país. Onte tocou o Salón do Cómic de Coruña, xa convertido nunha tradición (debo levar alomenos 7 anos acudindo), e o luns pasado a visita á Cidade das Muraias, Lugo, que o Mantedor apenas visitara.

É a anterga fundación romana un espazo espléndido para o paseo e satisfacción da gula artística e culinaria. A catedral sorprendeume polo Gótico, estilo esquivo en terras galegas (con perdón do Gótico Mariñeiro e de Betanzos), e polo escaso gusto neoclásico da fachada principal, máis apropiada para unha academia ou facultade. Neste senso gaña moito máis unha das portadas do transpeto, baixo un pórtico vagamente similar ao da catedral de Tui e cun Cristo case-pantocrátor no tímpano e un estraño pseudo-capitel de pedra branca aos seus pés coas figuras dos doce apóstolos. Nunha torre ao seu carón vemos o escudo do antergo reino de Gallaecia: o cáliz meirande, Santo Graal, coroando a nube de nervios, de fustes e capiteis.

As muraias romanas son percorrido case obrigado. Comezamos pola Porta de Santiago, con relevo esculpido do Matamouros, e dando volta a toda a circumferencia. Vistos dende enriba, sorprenden os abandosos ocos dentro das muraias, con leiras, campos de fútbol e naves abandonadas. O casco vello lugués en senso estricto parece cinguirse tan só a anacos e rúas do interior, anque o que se conserva (incluíndo algunhas rúas asoportaladas non lonxe da fonte pétrea dalgún bispo) ten un encanto e un aire que lembra o mellor do Ourense vello ou de certas vilas mariñeiras.

A tarde desnovelouse lenta, no Museo Provincial (Praza da Soidade) e a pequena pedra preciosa do gótico de San Pedro. Menos mosaicos dos que agardaba (ú-la famosa face que aparece en tantos libros de texto?), mais sorpresas agradábeis nos escudos de pedra do claustro, nas aras, no famoso Torques de Burela, nalgunhas pezas de Sargadelos e nunha perfeita cociña tradicional, diccionario en pezas de vocábulos perdidos...

Pieter Brueghel o Vello: A caída dos anxos rebeldes

[Un vicio privado no que, amais, coincido con Castelao...]

Ritornello

Xa sei que os meus sufridos lectores botarían de menos a ausencia longa de case un mes do Mantedor. Alén das ocupacións académicas e persoais, da preguiza e ruptura da rutina, sírvavos de consolo que tódolos anos parezo coller un mes de descanso da blogosfera e deixar 31 días en branco -ou máis-.

Reanudamos, xaora, as emisións regulares, comezando cunha posta ao día dos libros que fun lendo, coa suxerencia de posíbeis reseñas ou anaquiños deles a infiltrar nestas cavernas virtuais...

Da lista que vos presentaba na derradeira entrada tiven ocasión de engulir xa The Situationist City, Variaciones sobre un parque temático e Jean Baudrillard. Dos que fican teño pensado ler, quizaves, The Dismemberment of Orpheus, Virtual Art e Hypertext 3.0, anque o máis probábel é que me limite a un saqueo interesado de citas nos dous derradeiros volumes.

Polo medio destes intercalei Ways of Reading, de varios autores, e War in the Age of Intelligent Machines, de Manuel de Landa. Se vos gorenta algunha reseña/comentario deles, só tedes que dicilo.

Actualmente loito con Virtual Light, de William Gibson (primeiro da súa triloxía da Ponte) e con relecturas do tomo II do Capital e da Divina Commedia (imos polo canto XVI de Inferno, no que adianto a ritmo piano pianissimo)...