Seguimos nestes días de vento e chuvia a darlle voltas ao indimenticabile borrador do decreto do galego onde, como é ben sabido polos lectores, e coa escusa demagóxica e irrealizábel da introdución do inglés na ensinanza, aprovéitase para xustificar de facto o que será unha hexemonía aplastante do castelán.
É unha mágoa que estropeen deste xeito unha ocasión para tentar arranxar a que sen dúbida é unha das (moitas) eivas do sistema educativo español: o mal que funciona para a aprendizaxe do inglés, convertido en auténtica koiné do mundo contemporáneo. A experiencia persoal cos habitantes de media Europa, outros mundos e parte de Portugal testemuña que, en efecto, a xente nova de máis alá dos Pirineos chega a uns niveis máis que aceptables na língua de Shakespeare. Dado que rexeito a hipótese de que os peninsulares sexan máis parvos, moitas cousas deben de fallar nas aulas. Unha alomenos podería ser o centramento en gramáticas e lecturas e a nula praxe oral (moito máis complicada para os mesmos profesores, tamén).
Tentar arranxar isto requeriría dunha serie de medidas que son inaplicábeis no actual marco educativo. Por exemplo, esixir a obligatoriedade de língua extranxeira sería seguramente ilegal coa lexislación vixente; e para o profesorado fixo cústame imaxinar 'estímulos efectivos' á marxe da obligatoriedade como para levar adiante a complicadísima labor de dominar unha língua foránea e dar clases nela. Incluso para un falante nativo e coa titulación académica pertinente (permítase a intromisión persoal e narcisista...), a experiencia non estaría exenta de complicacións e dificultades que non terías dando as aulas en galego/castelán.
No mellor dos casos, pois, todo este ruxe-ruxe rematará nun novo apartado de méritos para os sufridos opositores, e aplicábel aos concursos de translados e similares do profesorado fixo; un mérito que se poderá obviar seguramente con otros máis doados de conseguir a través do patio de Monipodio dos cursos conchabados entre as universidades privadas e os sindicatos...
É unha mágoa que estropeen deste xeito unha ocasión para tentar arranxar a que sen dúbida é unha das (moitas) eivas do sistema educativo español: o mal que funciona para a aprendizaxe do inglés, convertido en auténtica koiné do mundo contemporáneo. A experiencia persoal cos habitantes de media Europa, outros mundos e parte de Portugal testemuña que, en efecto, a xente nova de máis alá dos Pirineos chega a uns niveis máis que aceptables na língua de Shakespeare. Dado que rexeito a hipótese de que os peninsulares sexan máis parvos, moitas cousas deben de fallar nas aulas. Unha alomenos podería ser o centramento en gramáticas e lecturas e a nula praxe oral (moito máis complicada para os mesmos profesores, tamén).
Tentar arranxar isto requeriría dunha serie de medidas que son inaplicábeis no actual marco educativo. Por exemplo, esixir a obligatoriedade de língua extranxeira sería seguramente ilegal coa lexislación vixente; e para o profesorado fixo cústame imaxinar 'estímulos efectivos' á marxe da obligatoriedade como para levar adiante a complicadísima labor de dominar unha língua foránea e dar clases nela. Incluso para un falante nativo e coa titulación académica pertinente (permítase a intromisión persoal e narcisista...), a experiencia non estaría exenta de complicacións e dificultades que non terías dando as aulas en galego/castelán.
No mellor dos casos, pois, todo este ruxe-ruxe rematará nun novo apartado de méritos para os sufridos opositores, e aplicábel aos concursos de translados e similares do profesorado fixo; un mérito que se poderá obviar seguramente con otros máis doados de conseguir a través do patio de Monipodio dos cursos conchabados entre as universidades privadas e os sindicatos...
Sem comentários:
Enviar um comentário