Libros do Mes (e dúas notas)

Chego a esta noite de San Silvestre, última do ano, nas gadoupas dunha gripe inplacábel que me atormenta con febres e suores fríos. Quizaves é un xeito de compensación metafísica para enturbiar o ano 2010, annus horribilis para moitos, anque bastante bo para min...

Entre os obxectivos para o 2012 bótolle o ollo a dúas recentes traduccións da literatura clásica chinesa ao español: o 'Soño do Pavillón Vermello', de Cao Xueqin (en Galaxia Gutemberg/ Círculo de Lectores) e o 'Jin Ping Mei', de Lanling Xiaoxiao Sheng (en Atalanta, por Alicia Relinque Eleta. No 2010 saiu o primeiro volume, e o seguinte sairá nun futuro próximo. Hai outra traducción, na editorial Destino, mais non dende a obra orixinal).

Polo que toca ás lecturas consumadas deste mes, son as seguintes:

Sonetos Completos, de Luis de Góngora

La decadencia de Occidente, tomo 1, de Oswald Spengler

The Greatest Show on Earth, de Richard Dawkins

Japón, de Rossella Menegazzo

*Kokinshu, de Laurel Rasplica Rodd (tr.)


Feliz 2011!!

Teletenda Socialista

Spengler e a Arte

Toda arte é unha linguaxe expresiva. Nos seus rudimentos máis primitivos, que arrincan do mundo animal mesmo, é a arte a linguaxe dun ser capaz de movementos; mais unha linguaxe que só se dirixe a quen fala. Non se pensa en testemuñas, e nembargantes, se non as houbera, o instinto expresivo enmudecería por si mesmo. En estadios moi posteriores acontece aínda a miúdo que non hai por unha parte artistas e pola outra espectadores, senón só unha multitude de creadores artísticos. Todos cantan, fan mímica, bailan; e o "coro" coma conxunto de tódolos presentes non desapareceu nunca por completo da historia da arte. Só a arte superior é xa decididamente unha "arte perante testemuñas"; por riba de todo -como xa observara Nietzsche- perante a testemuña suprema: Deus.

Un soneto gongorino

DE UNA DAMA QUE, QUITÁNDOSE UNA SORTIJA, SE PICÓ CON UN ALFILER

Prisión del nácar era articulado
de mi firmeza un émulo luciente,
un dïamante, ingeniosamente
en oro también el aprisionado.

Clori, pues, que su dedo apremïado
de metal aun precioso no consiente,
gallarda un día, sobre impaciente,
le redimió del vínculo dorado.

Mas ay, que insidïoso latón breve
en los cristales de su bella mano
sacrílego divina sangre bebe:

púrpura ilustró menos indïano
marfíl; invïdiosa, sobre nieve
claveles desojó la Aurora en vano.