Oniromancia revisited

Desta volta, o telón de fondo é un Santiago irreal, no que non era quen de recoñecer os edificios, malia describirlle aos meus acompañantes un templete (barroco de placas) ao fondo; Sentamos uns intres nas laxes dunha praza descoñecida, diante dun longo e antergo edificio de pedras senlleiras e cuberto dun tapiz de verdísima hedra. Dentro do soño, teño a sensación de estar bébedo, sensación confirmada cando ao ollar para a miña esquerda e ver a Fernando Ónega e outros xornalistas, me poño a discutir con eles e con etílica elocuencia arredor das virtudes e defectos de Juan Ramón Jiménez: a segunda Antolojía ben, pero algo cursi e repetitiva; o conto do burro, insufríbel...