A medida que a televisión ten gañado terreo, os mestres queixanse sempre do mesmo: nos nenos, o nivel de tolerancia fronte á frustración vai diminuíndo, ata o punto de que xa non son quen de soportar a demora que comportan os procesos de formación do senso. É por isto que non son capaces de concebir a clase coma un proceso de aprendizaxe, senón coma un entretemento.
Victimas da ofuscación colectiva, os sucesivos ministros de educación reduciron progresivamente o valor da expresión escrita na escola e na avaliación dos alumnos, primando a expresión oral. Nunha época na que a comunicación oral gaña cada vez máis terreo, descoidan o carácter modélico da comunicación escrita. Deste xeito, foron reducindo o que constitúe a función máis específica da escola fronte á familia. Somentes seguen adquirindo o hábito da lectura e a escrita aqueles nenos en cuxos fogares estas actividades son algo obvio: os nenos das capas cultas da burguesía. Nestes fogares, os pais vixían e limitan o consumo da televisión dos seus fillos, tentando que sexan fundamentalmente os libros os que satisfagan a súa necesidade de fantasía. Os nenos só deberían ver a tele cando a lectura teña deixado de ser para eles unha actividade penosa e se teña convertido nun pracer.
Dietrich Schwanitz, La cultura. Todo lo que hay que saber, páxinas 641-2
Sem comentários:
Enviar um comentário