Libros do Mes

The Columbia History of Chinese Literature, de Victor H. Mair (ed.) [E]

The Columbia Anthology of Traditional Chinese Literature, de Victor H. Mair (ed.)

Wind in the Pines, de Dennis Hirota (ed.)

The Emperor Domitian, de Brian W. Jones [E]

Essays in Indleness, de Yoshida Kenkō

Los Mayas I, de Time-Life [R]

Los Mayas II, de Time-Life [R]

Emperor Yang of the Sui Dynasty de Victor Cunrui Xiong [E]

The Two Gentlemen of Verona, de William Shakespeare [R]

*The Flowering Plum and the Palace Lady, de Hans H. Frankel

*Repensar la educación, de Inger Enkvist [E]

Espingardado

Recados varios leváronme onte na compaña de Ramón Blanco á cidade do Lérez. Nesa mañá fría anque soleada tivemos ocasión ir de librería e topar o tempo dunha breve visita ás ruinas de Santo Domingo. Nelas chamoume especialmente a atención a seguinte inscripción, da que vos adxunto a imaxe e o texto aproximado:

"Aquí está sepultado el noble caballero Tristán de Montenegro, hijo de Álvaro López de Montenegro, y Doña Teresa Sánchez de Reino. Murió de una espingarda cuando se tomó esta villa al conde de Camiña, Don Pedro Álvarez de Sotomayor, en el año de 1464. También yaze aquí don Fernando de Montenegro, del Consejo Real, biznieto de los dichos Tristán y esposa. Murió en el año de 1577"

Chama a atención, alén no nome valleinclanesco e sternián do finado e da claridade da inscripción, a referencia ao famoso Pedro Madruga, e o feito de que o nobre en cuestión sexa, probábelmente, a primeira víctima galega de arma de fogo da que fique constancia...

Revenge of the Nerds

Un dos aspectos nos que máis discrepo con postulados que tradicionalmente soen ascribirse á esquerda é no tocante á política educativa e á mal chamada 'escola comprensiva' (se permitides o intrusismo profesional, unha mellor tradución da 'comprehensive school' anglosaxona sería a 'escola inclusiva'); malia terlle que amosar lip service diante do tribunal correspondente, o certo é que o constructivismo e a pedagoxía resúltanme altamente sospeitosos e (ao meu ver) parcialmente responsábeis do desastre educativo da LOE-LOGSE que estes días andan para reformar. É por iso polo que non me resulta sorpresivo que me descubra concordando bastante cunha persoa nas miñas antípodas ideolóxicas: o ministro de educación José Ignacio Wert nunha entrevista que concede á prensa dominical. Destaco o seguinte fragmento:

-Como vai potenciar na escola aos alumnos sobresaíntes, coma propón?

Temos deixado de lado a cultura da avaliación. A excelencia apenas tiña recompensa simbólica. Non se trata tan só de non facer moitas diferenzas para que os nenos non incurran en prácticas de emulación negativa, senón de todo o contrario. Non pode ser que o chapón sexa considerado un friki.

-Non é doado mudar iso.

Probábelmente. Agora, o que non se pode tolerar é que o propio centro educativo sexa cómplice admitindo determinada teoría pedagóxica segundo a cal recompensar a excelencia crea sentimento de frustración ao que non chega a ela. Pois claro. Pero non recompensala crea unha tendencia cara a mediocridade. A excelencia non é para todos.

A beleza do gastado

Alguén comentou unha vez que a seda delgada non era satisfactoria coma material para envolver rolos de pergamiño porque rachaba con facilidade. Pola contra, o monxe Ton'a respondeu: "É tan só cando o envoltorio de seda esmirfou por enriba e por enbaixo e cando a madrepérola caeu do rolo cando podemos dicir que o pergamiño é fermoso". Esta opinión amosa o excelente gusto deste home. Habitualmente a xente di que unha colección de libros resulta fea se tódolos volumes non son do mesmo formato; mais tiven ocasión de impresionarme coas verbas do abade Kōyū, que dicía: "É típico dunha persoa carente de intelixencia o porfiar en ter coleccións completas de tódalas cousas. Os conxuntos incompletos son mellores."

En tódalas cousas, con indiferencia do que sexan, a uniformidade é indesexábel. Deixar algo incompleto faino interesante, e da a sensación de que aínda fica espazo para o crecemento. Unha vez alguén me dixo que "incluso cando constrúen o pazo imperial, sempre deixan un anaco por rematar". Nas escrituras dos filósofos antigos tanto do Budismo coma do Confucianismo hai tamén sempre moitos capítulos desaparecidos.

Yoshida Kenkō, Tsurezuregusa (Ocorrencias dun ocioso)