Sendo Santos unha boa data para lembrar os tempos e as persoas de antano, ando a cavilar en dúas novelas das irmás Brontë que lín nos meus días de estudante universitario e que causaron impresións de todo punto desemellantes en mín. Falo de Wuthering Heights, de Emily Brontë, e de Jane Eyre, da súa irmá Charlotte.
Sendo ámbalas dúas estramadamente populares, cústame entendelo no caso da primeira; ou, por mellor dicir: as personaxes dos ermos de Yorkshire resúltanme tan virulentamente antipáticas, a miña capacidade de empatía tan reducida con respecto a eles que lendo as páxinas da novela, tópome desexando a morte dalgunhas entre grandes sufrimentos. Concretamente, Catherine Earshaw ten o dubidoso honor, xunto con Holden Caufield (anque este por diferentes razóns) de ser a personaxe literaria que máis mal me cae. Resulta dificil facer unha letanía breve das súas maldades, mais velaí vai: é unha nena mimada, indiferente á vida dos seus criados; é a encarnación do egoísmo autocompracente, e totalmente indiferente ao sufrimento que causa nos demais; está namorada de Heathcliff, pero casa con Linton para disfrutar dunha vida mol e burguesa; porén, cando retorna Heathcliff con cartos é incapaz de decidirse, e da comezo a un triángulo de mutuas insatisfaccións, querendo disfrutar das ventaxas dos dous homes nas súas condicións e con total indiferencia ao dano que lles está a causar. Ata despois de morta é un tormento para o heroe byroniano da novela.
Qué diferencia da personaxe principal de Jane Eyre! O contraste resulta sangrante. Jane é unha persoa nobre, madura, intelixente, profundamente moral, cunha enorme dignidade e independencia, unha personaxe que sabe conducirse e navegar entre os escollos e rochas que o destino vai poñendo no seu camiño, e que aprende e madura ao longo da traxectoria novelística. Unha personaxe que esperta o noso aprezo e admiración, e unha xenuina felicidade polo seu triunfo e happy ending co que culmina a súa traxectoria (malia que a tola do ático teña que arder polo medio, mais esa é fariña doutro costal...).
Imaxino, quizaves, que unha personaxe tan racional e controladora dos afectos seguramente casa mellor co meu propio xeito de pensar e de sentir, lonxe dos códigos do amor-paixón tráxicos das Cumes Borrascosas. Porén, navegando pola Rede de Redes, topo que non estou só nos meus gustos. Para os que leades cómodamente na língua de Shakespeare, podedes continuar estas reflexións nesta bitácora, cunhas ideas semellantes ás miñas...
Sem comentários:
Enviar um comentário