Libros do Mes

The Last Continent de Terry Pratchett [E]

Libro Blanco sobre la Profesión Docente de José Antonio Marina [E]

The Two Cultures de C.P. Snow [E]

Sir Gawain and the Green Knight de Marie Borroff (ed.) [R]

Traces of the Brush de Louise Boudonnat

*Pan Chao de Nancy Lee Swann

*The New Oxford Annotated Bible with Apocrypha: New Revised Standard Version de VVAA [E]

To Marry or not to Marry (by Charles Darwin)

Marry

Children — (if it Please God) — Constant companion, (& friend in old age) who will feel interested in one, — object to be beloved and played with. — better than a dog anyhow.– Home, & someone to take care of house — Charms of music & female chit-chat. — These things good for one’s health. — but terrible loss of time. —

My God, it is intolerable to think of spending one’s whole life, like a neuter bee, working, working, & nothing after all. — No, no won’t do. — Imagine living all one’s day solitarily in smoky dirty London House. — Only picture to yourself a nice soft wife on a sofa with good fire, & books & music perhaps — Compare this vision with the dingy reality of Grt. Marlbro’ St.

Not Marry

Freedom to go where one liked — choice of Society & little of it. — Conversation of clever men at clubs — Not forced to visit relatives, & to bend in every trifle. — to have the expense & anxiety of children — perhaps quarelling — Loss of time. — cannot read in the Evenings — fatness & idleness — Anxiety & responsibility — less money for books &c — if many children forced to gain one’s bread. — (But then it is very bad for ones health to work too much) Perhaps my wife wont like London; then the sentence is banishment & degradation into indolent, idle fool -

Reseñas - The Two Cultures

The Two Cultures

C.P. Snow (introducción de Stefan Collini)

2012, Canto Classics

* * * * (bo)

Unha das primeiras e intersantes chamadas de atención arredor dun problema recurrente e non resolto: o do coñecemento humanístico e científico nas nosas sociedades e o equilibro destes.

Coma un deses fractais que eternamente se descompoñen en versións pequenas de sí mesmos, a problemática arredor da relevancia e posición dos coñecementos humanísticos na sociedade actual conforma un relato de caída libre na que nunca parece que se chegue ao fondo. Con preguizosa rutina chegan titulares de prensa sobre doutores de letras vivindo da caridade pública, universidades xaponesas decididas a pechar as súas facultades de humanidades ou a inminente desaparición da filosofía no bacharelato español. E xunto coas novas, algún enésimo artigo, libro, reflexión ou discurso sobre a crise das humanidades, con posibles solucións (poucas) e defensas destes saberes fronte ao materialismo utilitarista da sociedade actual. O libro que reseñamos hoxe é unha pedra miliaria nestes debates, un título que sempre se cita como polémico punto de partida das non-bodas de Ciencia e Filoloxía.

Antes de ler o discurso de Snow, que xa sabía de boa tinta que fora atacado inmisericordemente por F.R. Leavis e lexións de humanistas posteriores, xa partía por eses mesmos motivos dunha simpatía inicial cara o autor e a súa tese (non pola virtude, tan galega, do autoodio, senón por outras causas das que podemos falar noutra ocasión). A simpatía confirmouse, anque tamén teño que dicir que aspectos da tese de Snow me decepcionaron un pouco.

A respecto desta: a idea principal que desenvolve o autor neste discurso público pronunciado en 1959 é a da fractura na vida intelectual de Occidente entre a cultura e os saberes humanísticos e os científicos, cos conseguintes problemas de comunicación entre os estudosos e de acción moral conxunta. Mais detrás desta tese xeral agóchanse outras máis partisanas entretecidas con esta: o rexeitamento do sistema educativo inglés, demasiado centrado para Snow nas Humanidades (para a élite) e na separación temperá de disciplinas; a arrogancia neoludita e pesimista dos 'intelectuais de letras', que desprezan a modernidade, o progreso e a acción moral e adoptan políticas inmorais (Pound, Eliot, D.H. Lawrence); e a necesidade de tender pontes entre os dous saberes (co exemplo notorio do descoñecemento, por parte da xente 'culta' de letras de principios básicos da ciencia como a Segunda Lei da Termodinámica).

Como dicía antes, en boa medida tópome dacordo coas ideas de Snow, anque sen dúbida algunhas envelleceron non pouco co paso dos anos. A súa confianza inxenua en que a labor científica, de por sí, crea persoas máis 'socialmente conscientes' do que a labor humanística topaba xa un desmentido xenial na 'Vida de Galileo' do seu contemporáneo Bertold Brecht; do mesmo xeito, a reducción dos campos de saber aos dous polos de cultura humanística vs. científica é moi simplista, anque podería aceptarse como válida tendo en conta que representan os dous polos estremos nun campo de coordenadas cartesián do Saber Humano; neste campo, o estremo esquerdo representaría as disciplinas máis accesibles ao método científico e á producción de verdades 'epistemolóxicas' e o estremo dereito a aquelas disciplinas que, sen caer por iso nun 'todo vale', son irreducibles de momento a leis universais e necesarias con experimentación recurrentes. No medio e entre os dous estremos toparíamos un amplo espazo para múltiples matices, proximidades e diferenzas.

O longo prólogo de Collini é tamén digno de encomio á hora de contextualizar as ideas e o debate arredor das 'Dúas Culturas', anque non quixera deixar de comentar que a súa deformación profesional (é humanista á fín e ao cabo) lévalle a soltar, á hora de criticar os esencialismos diferenciadores de Snow, a eterna, cansina e falsa cantinela postmoderna arredor dos 'cambios' no eido científico nas últimas décadas que terían relativizado o carácter verdadeiro e incuestionable do saber científico 'forte': sempre as mismas citas a Feyerabend e Kuhn (coma se estes representasen a opinión maioritaria no eido da Filosofía da Ciencia, ou como se algún científico se tomase en serio o que dín), as mesmas imcomprensións mal dixeridas da relatividade, a indeterminación, etc...

The Outes Tea Party

Doctor Johnson came to tea today...

Historias de la frivolidad (2)

Unha das reseñas 'borderline' que fixera para a prensa era do libro que sacara o actual presidente da Real Academia, Xesús Alonso Montero, no que compilaba Cartas de republicanos galegos condenados a morte (1936-1948). Porén, e nesta ocasión, o recorte da versión orixinal foi tan sutil que nen sequera lembro qué foi o que ficou fora, e déixovos como un pequeno exercicio o de cotexar a versión que penduro eiquí coa publicada e topar a diferencia...

Voce na neboa: Cartas de republicanos galegos condenados a morte (1936-1948)

Coma un  remol afortunado do Ano da Memoria sae á luz este libro-documento de Xesús Alonso Montero que recolle 120 cartas de presos republicanos galegos escritas despois de escoitaren as súas condenas á morte polo réxime feixista. Concibidas en boa medida como derradeiras verbas, son un feixe de auténticas voces na néboa que parecen falar xa dende a ultratumba á que os condenaba o retrouso vingativo dos fusís, e como tal son un testemuño que o lector non pode deixar de contemplar con horror. Walter Benjamin xa apuntaba a que os tesouros culturais eran non só documentos de cultura, senón tamén, e ao mesmo tempo, testemuños de barbarie. A verdade desta afirmación confírmase á inversa nestas cartas republicanas, onde o espírito humano ameazado coa extinción da lapa é quen de encaixar en letras de molde as inquedanzas, os sentimentos, o amor, as dores e a inmensa dignidade humana daqueles homes e mulleres que adicaron as súas vidas e as súas mortes a asaltar os ceos e á loita por un futuro mellor.

É alén a saída deste retábulo textual dos horrores da represión é un deber longamente retrasado na nosa terra, e que retrotrae a súa culpábel ausencia á victoria de Atila en Galiza dende os primeiros días da contenda. O estereotipo e o prexuízo, denunciado por Castelao, xa censuraba e aldraxaba aos galegos no propio período da Guerra Civil como aqueles que non se resistiran ao golpe de estado, facéndolle notoria inxustiza aos numerosos exiliados, executados e resistentes galegos xa dende o primeiro momento. Esta recompilación nega  os preconceitos, enche un baleiro na forma dos pequenos e variados dramas privados de persoas de tódalas ideoloxías e sensibilidades.

Entre a variedade de cartas e de tons topamos tódolos rexistros, que van dende a aceptación resignada e cristián da inxustiza (Darío Álvarez Limeses: “Soy dichoso. Van a terminar mis penas. Tened resignación y valor. Dios me llama. Os espero en el cielo”), á rebelión e chamada contra o non-esquecemento e o non-perdón (Manuel del Río Pampín: “No admitas pésames de los que me traicionaron de derechas y de izquierdas”); dende a liña militante de resistencia e de partido (Segundo Vilaboy Fernández: “¡Viva el gran partido Comunista! ¡Viva la República!”) á liña íntima e sufrinte cara nai, muller e fillos que fican, sufrintes, nun contexto hostil (José Germán Fernández: “Perdóneme este disgusto que le causo y que le sirva de consuelo saber que muero asesinado, sin el remordimiento de haber cometido ninguna acción mala”). Mais de toda a escolma consideramos apropiado e representativo ilustrar ao lector cun anaco algo máis extenso da carta de Manuel Estévez Gómez á súa familia; escollemos as verbas deste albanel do PSOE pola súa sensibilidade humana, o feito de que o seu retrato (feito en prisión polo tamén asasinado Camilo Díaz Baliño) vai na portada do volume e polo carácter representativo do conxunto:

“Queridos hijos:

En estos momentos que la justicia histórica me condena a la pena de Muerte, quiero dejaros estas cuatro letras como triste recuerdo de mi vida.

A ti especialmente, Emilia, que eres la mayor, que ya te vas dando cuenta de la vida, sabes porque me matan todos esos canallas que se llaman representantes de la justicia. Pues te diré que me matan por ser bueno, por querer que vosotros no padezcáis hambre y no andéis descalzos; en una palabra, por defender un gobierno que estaba constituído”.  

     

Libros do Mes (busy, busy, busy...)

Outro mes algo frouxo en número de lecturas - preparar ben as clases de dous grupos impares da EOI e os seus correspondentes exames chuchou moito de mín estes días atrás, ao que hai que engadirlle todo o trafego do grupo de postcrossing e o seu correspondente blog, que podedes consultar eiquí. É traballo que se fai con gusto, pero quita tempo. A isto habería que engadirlle o meu interese por desenpoar vellos coñecementos matemáticos vía a Khan Academy, que polo nome máis parece un MMORP de Star Trek con base Klingon...

Philosophy: 100 Essential Thinkers de Philip Stokes [E]

Calila e Dimna de Cacho Blecua / Lacarra (eds.)

*The Last Continent de Terry Pratchett [E]

*Traces of the Brush de Louise Boudonnat

*Matemática Básica Moderna y Geometría de VVAA

Os corvos e os bufos

La garza, las truchas y el cangrejo

Dixo el lobo çerval: dizen que era una garça, et avía fecho su nido en una ribera muy viçiosa do avía muchas truchas. et envegeçió et non podía pescar, et ovo fambre, et trabajóse de engañar a aquellas truchas et aquel pescado, et demostró muy grant tristeza et cuidado. Et viola un cangrejo de alueñe, vinose para ella e dixole -¿qué as, que estás triste et cuidosa?
Dixo ella: - Más mal que bien. Yo solía bevir de las truchas, et acaesçió oy que vi dos pescadores venir a este nuestro lugar, et dixo el uno al otro: «¿Por qué non echamos alguna vez la red aquestas truchas que son en aqueste lugar?»
Dixo el otro: - Mas vayamos a un lugar que yo sé, do ay muchas truchas, et començemos y, et desí vengamos acá et abarrerlas hemos.
Et yo sé que si ellos oviesen ya acabado de pescar aquellas a que fueron, que ya tornados serían, et non fincaría aquí ninguna que las non pesque; et en esto es mi muerte, e mi desfalleçimiento.
Et fuese el cangrejo a todas las truchas et pescados, e fízogelo saber; et viniéronse todas para ella, et dixiéronle: -Venimos nós; para ti que nos consejes, ca el omne entendido non dexa de consejar con su enemigo seyendo de buen consejo, en las cosas que se puede dél ayudar. Et en bevir nós, as tú pro, et bien puedes consejarnos.
Díxoles: - Nós non le podemos contrastar; mas yo sé un lugar de un piélago muy grande, do ha mucha agua et mucho bien. Et, si vos quisierdes, vayámosnos allá, ca en esto vos yace pro et salud.
Dixieron ellas: ¿Et quién nos fará este bien si non tú?
Dixo ella: «Fazerlo he a honra de vos.»
Començó a levar dellas dos a dos cada día, e levávalas a una ribera e comíalas. Et vínose a ella el cangrejo, et díxole: -Yo miedo he en este lugar, et si tú me levares farías bien.
Llevólo fasta que llegó al lugar do las comía, et vido el cangrejo las espinas de las truchas ayuntadas. Entendió que ella las comía et que otro tal quería fazer a él, et dixo en su coraçón: -Quando el omne se falla con su enemigo en los lugares do sabe que lo matará, deve lidiar con él por honra o por guarda de sí, querer vencer o non; et non sele omille nin se le meta en poder.
Et travó con sus tenazas al cuello de la garça, et apretóla tanto que la mató. Desí tornóse el cangrejo a las truchas, et díxoles las nuevas de la garça et de las truchas que levava cada día et las comía, et que la avía muerta, et moráronse en su lugar.

Libros do Mes - unfinished business

[un mes algo frouxo o deste ano no eido das lecturas, imaxino que porque estiven algo liado preparando cousas para clase e dispersándome ao mesmo tempo en demasiados libros á vez..]

The Iliad de Homer / Ennis Rees (tr.) [E]

*Archaeologies of the Future de Fredric Jameson

*Philosophy: 100 Essential Thinkers de Philip Stokes [E]

*Calila e Dimna de Cacho Blecua / Lacarra (ed.)

Historias de la Frivolidad

Tal é o título dun programa especial da televisión española do ano 1967 e realizado por Narciso Ibáñez Serrador co gallo de 'tentar  limpar' a pésima imaxe exterior que o réxime franquista proxectaba naquelas datas. Porén a película (que no comezo ía chamarse 'Historias de la censura') resultou ser demasiado atrevida para os censores da TVE, que alén de mudarlle nome, conseguiron que se proxectara tan só ás tantas da madrugada e logo da emisión do himno nacional que preludiaba a fin de emisión.

Collo emprestada a obra e o sketch que vos amosei como escusa para latricar un chisco sobre a 'outra censura' que, máis sutil e insidiosa, topamos tamén nas nosas sociedades democráticas. É que dentro da miña experiencia xornalística, houbo veces que me topei con ela non só nas súas variantes interiorizadas, senón nas externas, tendo que facer modificacións de textos ou incluso velos rexeitados para a publicación.

Porén, tampouco sería honesto presentar estes sucesos no seo dunha narrativa de branco-negro, co heroico escritor enfrontándose ao malvado sistema opresor. Así, cando traballamos para un medio informativo, non podemos alegar descoñecemento da liña editorial (e polo tanto, ideolóxica) do tal medio, ou das súas dependencias económicas que determinan o que se pode e debe dicir dende as súas páxinas. Ao aceptar traballar na radio/televisión/xornal de turno, asinamos implícitamente un pacto mefistofélico de tinta, que non de sangue, e as boas palabras e idealismos arredor da liberdade de expresión e o dereito á información fican arrombadas cos trastos vellos dun faiado metafórico.

Mais voltando á miña experiencia persoal, o caso é que as sorpresas para mín viñeron máis do que me permitiron colar pola porta traseira que daquelas ocasións nas que pairou sobre min o gume da tesoira. Como mostra, podedes reler o derradeiro parágrafo da miña reseña publicada da obra completa de Lois Pereiro, con dardos envelenados explícitos e, non por verdadeiros menos evidentes, ás políticas lingüicidas da Xunta.

En futuras 'historias da frivolidade' habemos falar dalgúns destes episodios, e de como o Mantedor conseguiu eludir, ou non os esforzos da olladela panóptica. E cando caeron os veos de chumbo, habemos rescatar e anotar brevemente as escritas proibidas.

Vestidos de Bronce

Relendo estes días a Ilíada de Homero, e antollándoseme unha guía visual para a imaxinación que me permitise dibuxar na mente o aspecto dos guerreiros da Idade de Bronce, topei con esta estupenda páxina, obra de Andrea Salimbeti e Stephanie Gröner inzada de bos dibuxos, fotos de restos arqueolóxicos, estudos e recreacións de armaduras, cascos, armas, escudos, carros e naves. Recoméndovos encarecidamente navegar por ela e topar a pictorialización do Escudo de Aquiles, o lugar da nacemento da ἔκφρασις.

Sir Terry - to read or not to read? (II)

Comezaba este parladoiro o mes pasado falando das virtudes literarias -ou a ausencia destas- na obra do finado Terry Pratchett, aguilloado polas ásperas verbas de Jonathan Jones. O certo é que poucos días despois da súa diatriba, e no medio dunha desas tormentas nunha taza de té tan típicas das redes virtais, o crítico retrucou cun novo artigo, que non podemos describir como unha retractación malia que antes de redactalo decidise por fín ler unha novela enteira (concretamente, Small Gods) do autor que critica.

Novamente, podo empatizar coas teses que defende no artigo (algo máis agora que amosa unha atitude menos épatant) e que resumidamente serían as seguintes:

-a escrita de Pratchett non é carente de virtudes, entre as que se citan o inxenio e a agudeza, anque máis na liña do humor de Wilde que dos conceptos de Gracián.

-a relevancia temática vese recoñecida (nesta novela, a crítica racionalista ao fanatismo relixioso), anque posta nunha comparación fronte á que desmerece cando pensamos na valentía dun Salman Rushdie enfrentado a fundamentalistas de verdade que o condearon a morte, e non só a espectros de ficción.

-o gran emprego do humor, convertido en 'chascarrillos' que se suceden, divertidos por sí sós mais que logo producen certa saturación lectora, vai unido a un emprego coloquial, sinxelo e pouco artístico da linguaxe, xunto cunha caracterízación dos personaxes que a Jones lle resulta maniquea e simplista. 

-fronte a isto, temos un exemplum á inversa nas novelas de Philip Roth, que o crítico idolatra e que presentarían un emprego literario da linguaxe e unha maior sensibilidade cara a psicoloxía humana e o bizarro fluxo da realidade e do mundo real "en toda a súa impredicibilidade, comedia salvaxe, desexo, monstruosidade, excitación e miseria".

No seu remate, Jonathan Jones ábrenos as augas, coma novo Moisés, para que contemplemos novamente, anque cunha atitude máis tolerante, a fenda entre dúas correntes existentes da escrita: a do entretemento (non censurable por sí, agás cando prentende venderse como outra cousa) e a da literatura; a da distracción e a da arte. Deus recoñecerá aos seus.

Por suposto, o discurso de Jones é un locus communis arredor de ideas do estético, do literario e do valioso que leva a debatirse dende o advento da modernidade, e que ten motivado ríos de tinta e reflexións moito máis sisudas das que eu puidese aportar (e menos, nun espazo limitado). Antes de aprazar (máis unha vez) opinións persoais sobre esta polémica e os méritos, deméritos e usos de Pratchett, permitídeme apuntar á teoría do Campo Literario, de Pierre Bourdieu como unha das elaboracións intelectuais máis satisfactorias, malia defectos, no eido de analizar as confrontacións capital cultural-económico, audiencia de masas e audiencia restrinxida (ou ausente), burguesa ou intelectual, alto ou baixo nivel de consagración... Amais de nos seus estupendos libros, un resumo podedes topalo neste excelente cadro. Reducindo un chisco o tosco determinismo sociolóxico que por veces atenaza ao francés, a súa ollada resulta moi instructiva para percibir sobretodo as dúas grandes contradiccións, ou polos, arredor dos que se ve empurrado o escritor (e o lector): dunha banda unha escrita máis integrada (xa sexa na vertente 'popular', asociada ao entretemento ou na burguesa-académica) e doutra, unha máis apocalíptica (xa sexa na súa variante bohemia ou nas grandes figuras  e movementos formalistas, experimentais e vangardistas).

Reseñas - Obra completa de Lois Pereiro

Obra completa (Edición bilingüe)

Lois Pereiro;  prólogo de Pere Gimferrer; introducción de Xosé Manuel Pereiro; traducción de Daniel Salgado

2011, Xunta de Galicia - Libros del Silencio

* * * * (bo)

A opera omnia do noso poeta máis punk, subversivo e mitteleuropeo. Hai máis que dicir?

[Eis outra das reseñas publicadas na prensa pasada e que non aparece nos fíos da Rede de Redes. Repasando algunhas das cousas que poño -sobretodo no derradeiro parágrafo-, non deixo de sorprenderme coa manga ancha que me permitían, ás veces.]

Co gallo da celebración do Día das Letras Galegas, sempre contamos coa sorte dunha presada de novos volumes arredor da vida e obra do homenaxeado. É algo que se agradece dobremente cos textos de Lois Pereiro, varios deles dispersos e de difícil chegada para o lector, que pode ver satisfeito na edición de Libros del Silencio o devezo de termar nunha man e nun volume con tódolos poemas que escribiu o poeta-punk de Monforte, e coas propina dun ensaio e dunha novela inacabada.

Xúntanse, xa que logo, nas máis de 700 páxinas que seguen os tres poemarios do autor que denantes viran a luz en edicións Positivas e Espiral Maior: Poemas para unha Loia, Poemas 1981-1991 e Poesía última de amor e enfermidade (1992-1995). Segue a noveliña Náufragos do Paraíso, que vira certa luz dende as páxinas da revistas Luzes de Galicia, a swiftiá Modesta proposición para renunciar a facer xirar a roda hidráulica dunha cíclica historia universal da infamia, e remátase cunhas notas literarias escritas na agonía dos derradeiros días do autor: Conversa ultramarina.

Varios son os aspectos que chaman a atención desta edición, máis alá da intrínseca calidade dos textos que por si soa xa recomendaría a lectura e adquisición da Obra Completa. Comezamos cun prólogo de Pere Gimferrer, que sitúa, apoia e dignifica a voz poética de Pereiro (e das escritas ibéricas á marxe do castelán), rachando cos tópicos e prexuízos que quixeran soñar nunhas poesías en língua local ‘telúricas e enxebristas’, vivindo nunha aldea idealizada e nun pasado eterno e etnográfico a exhibir en museos cos traxes rexionais. Non: Gimferrer (da estirpe dos poetas lúcidos e xenerosos que, como Gamoneda, son quen de valorar que a lírica galega está nas cotas máis altas de calidade e modernidade de toda a península) arrinca nunha breve pero intensa perspectiva onde aparecen os espectros internacionais que danzan os seus ritos de palabra e veleno nos versos do monfortino: “Lois Pereiro transita por la geografía de los mapas y por la cartografía universal de la modernidad. Una poesía doblemente itinerante y peregrina, en la que la muerte adquiere acentos sobrecogedores y visionarios, dignos de Valente o Paul Celan”.

Tamén de grande interese resulta o percurso vital que traza Xosé Manuel Pereiro sobre os días do autor, desnovelando unha pequena biografía coa que contextualizar os escritos e coa que imaxinar os días de Lois Pereiro, ‘rosa intransixente co poder’, en Madrid, Monforte e Compostela; os contactos poéticos (de amor e desamor) e a fundamental ligazón con Manolo Rivas, que o proclamaba ‘o clásico que a literatura galega ten sen sabelo’. Un clásico do que agora xa todos sabemos (anque algúns xa léramos con entusiasmo anos atrás os seus versos), e que brincou a edicións completas como esta e a bolsas de supermercado e stensils das paredes galegas.

Chama a atención, quizaves, para o descoñecedor (e foi motivo de varias críticas veladas e subterráneas) o recoñecemento dun autor cunha obra relativamente escasa, testemuñada coa división do volume do que falamos na versión orixinal e na traducción castelá da obra. Mais a sombra desta censura impertinente non merece máis resposta que a de apuntar cara os textos deste libro, cuxa calidade, interese, frescura, innovación, fixeron del xa dende fai tempo un portavoz e un modelo para contracanons, e un poeta admiradísimo pola xuventude que os defensores do idioma teñen o deber de cortexar (e quizaves este Día das Letras non deixa de ser unha chiscadela para este público). Polo demais, o que aquí lles escrebe aborrece da prolixidade, e garda unha íntima e insobornábel paixón por aqueles autores que saben escribir os libros escasos e os versos xustos e escolleitos: un Kavafis, un Dylan Thomas, e dende logo, un Pereiro.

Para rematar, só quixeramos mencionar o carácter bilíngüe desta edición, que non deixou de desconcertarnos. Non polo traballo do traductor (impecábel e tan correcto como se pode pedir), senón pola necesidade en sí dunha edición bilíngüe dada a proximidade e facilidade lingüística do galego para calquer español-falante que poña algo de vontade. Se a decisión obedece a un encomiábel esforzo por difundir os versos do monfortino por todo o estado, para que cheguen a máis ollos que os dos Gimferrer e Gamoneda, aledarnos habemos; nembargantes, desconcerta, dicimos, este interese da Xunta (co-patrocinadora da edición) nunha presunta defensa das nosas letras no exterior nos intres en que tan silandeira e sibilinamente traballa para derrubalas no interior.

Libros do Mes (and back to work)

Setembro é un mes de eterno retorno, e por iso gardei este video para os primeiros días que, ao final, comparto convosco o derradeiro:

Choqueiradas aparte, aquí tedes a lista das lecturas mensuais...

Mirror of the Invisible World de Peter J. Chelkowski

The White Castle de Orhan Pamuk [E]

Jingo de Terry Pratchett [E]

Piers Plowman de William Langland

*Archaeologies of the Future de Fredric Jameson

*The Iliad de Homer / Ennis Rees (tr.) [E]

*Historia de la literatura griega de Albin Lesky [E]

*Philosophy: 100 Essential Thinkers de Philip Stokes [E]