sábado, janeiro 24, 2015

Exempli gratia

Ando por estes días tentando explicarlle, na medida en que me deixan, aos meus estudantes da ESO os rasgos máis salientábeis da poesía renacentista, e as súas diferenzas con respecto á lírica medieval. Faleilles do renacer da influencia dos clásicos grecolatinos e das referenzas mitolóxicas, do locus amoenus e a feliz arcadia pastoril, do peso do endecasílabo e da importación de influencias italianas (Dante, Petrarca, o soneto). Mais case sen pretendelo, o azar púxome de novo diante dos ollos un dos poemas do Píndaro cordobés, e penso que estes versos de don Luis hanme servir de mellor exemplificación do anterior que todo un feixe de apuntamentos, esquemas e diapositivas.

EN UNA ENFERMEDAD DE DON ANTONIO DE PAZOS, OBISPO DE CÓRDOBA

Deste más que la nieve blanco toro,
robusto honor de la vacada mía,
y destas aves dos, que al nuevo día
saludaban ayer con dulce lloro,

a ti, el más rubio Dios del alto coro,
de sus entrañas hago ofrenda pía
sobre este fuego, que vencido envía
su humo al ámbar y su llama al oro,

porque a tanta salud sea reducido
el nuestro sacro y docto pastor rico,
que aun los que por nacer están le vean,

ya que de tres coronas no ceñido,
al menos mayoral del Tajo, y sean
grana el gabán, armiños el pellico.

Sem comentários: