'
Decíamos ayer' que as vocacións e os intereses son froito dun azar difícil ou imposíbel de clarificar. Continuamos hoxe cun pequeno exercicio de arqueoloxía persoal e dos camiños que fun tomando para rematar facendo o que fago e gustando do que gusto.
Acudindo á biografía familiar, houbo dous factores relevantes e contradictorios que penso influíron en alto grado nas miñas futuras escollas: a miña familia era (para o estándares dunha aldea galega dos 80) bastante próspera e acomodada ('Indianos' retornados de Inglaterra que botaron case unha década vivindo de rendas e intereses bancarios); ao mesmo tempo, o seu trasfondo era o de persoas case sen estudos, e que difícilmente podían encarreirarme e recomendarme lecturas; por outra banda, sí lles parecía moi ben que lese e que destacase na escola, cousa que non lles pasaba á maioría dos meus compañeiros de primaria. Todo isto supoño que levou a que a miña práctica lectora fose algo máis anárquica e autodidacta do habitual.
Sempre me gustou ler; gardo memoria, con poucos anos, de mirar para as letras grandes e con debuxos dun libro infantil coa frustración de non poder desnovelar os signos, e a memoria secundaria da miña nai dicíndome que aprendín a interpretalos a idade moi temperá. Entre as lecturas infantís, e da man de cousas máis predecíbeis (Mortadelo e Filemón, os tomos de Astérix, fábulas ilustradas, cousas de Disney...) xa ocupaban un espazo destacado os libros de mitoloxía e de historia. O primeiro destes que lembro é a Crónica da Humanidade publicada en 1987, e que penso foi un agasallo de Reis un tempo despois de ver o volume en Follas Novas e de pedir insistentemente por el. Por suposto que non fun capaz daquela de debullar as súas máis de mil duascentas páxinas, mais sí que lín moitas das entradas encol do Antigo Exipto, Mesopotamia, Grecia e Roma, e disfrutei das fermosas imaxes que as acompañaban.
Lembro outro par de libros tamén, ou máis ben case cómics, sobre a vida cotián dos romanos, e outro similar que abarcaba á China de Han, aos Mongois, Nubios, Celtas, Bizantinos...
Algo máis tarde, con 11 ou 12 anos, a Historia xa se convertera na miña materia predilecta, e xa ampliara as lecturas a cousas máis concretas, varias delas collidas da miña estadía británica: a era das navegacións e exploracións oceánicas do século XVI, a Guerra Civil Inglesa, a Armada Española, os Austrias, as grandes batallas de tódolos tempos, a Idade Media e as dúas Guerras Mundiais, tanto en libros propios coma emprestados das bibliotecas de escolas e concellos. Libros que seguín engulindo e mercando nos tempos do instituto (por exemplo, os Atlas culturales del mundo, ou os 26 exemplares da Historia de España de Salvat).
Porén, esta narración parece algo teleolóxica, vista en perspectiva. Porque de pequeno tamén lía e gorentaba de moitas outras cousas que simplemente non toparon continuidade e non tiñan nada que ver cos escuros soños de Clío: lembro varios libros de bioloxía (dinosaurios, a vida na terra, o corpo humano; o que máis me fascinaba eran os virus e as bacterias), uns cantos de astronomía (Urania pouco lle tiña que envexar á outra musa na miña pre-adolescencia) e algunha outra cousa variada. Quizaves a ausencia máis salientábel era a falta de obras literarias de ficción, co cal volvo (e remato por hoxe) co trasfondo doméstico: na miña casa non se lía apenas, e menos obras de ficción; o apropriadamente filisteo era agasallarme exemplares de cousas prácticas e realistas, temperando o gusto polo fantástico dos nenos e empurrándome sibilinamente cara algunha futura profesión respectábel como a medicina ou o dereito.
