En Setembro de 2010 descubrín con non pouca sorpresa que a adxudicación de destinos provisionais para o curso que comezaba mandábame a unha cousa chamada 'Extensión EOI Ribeira'. Logo de facer un proceso de pescuda informacional descubrín por primeira vez a existencia dunhas institucións das que, malia a súa proximidade (case enfronte da facultade de Filoloxía en Santiago, e no mesmo instituto no que eu estudara en Noia), endexamais escoitara falar: as Escolas Oficiais de Idiomas.
Os que visitades esta bitácora imaxino que estades mellor do ca mín no 2010 e saberedes de certo que as EOIs son institucións públicas españolas de ensinanza de línguas estranxeiras, maiormente a adultos. Como tal, son unha cousa bastante única (case non existen equivalentes noutros países, agás dentro do ámbito privado e/ou universitario), o cal quizaves sirva de excusa parcial para a miña ignorancia.
Porén, anque tivese coñecido a fondo a institución con anterioridade, non penso que me tivese plantexado traballar ou facer oposicións daquela para o corpo de EOIs. Certo é que a ensinanza da adultos (como foi o caso) pode ser moito máis levadeira para quen comeza a profesión docente, ao estar exenta na súa case totalidade de problemas de disciplina (o alumnado non soe ser menor de idade, e a asistencia é relativamente opcional), pero iso vese bastante equilibrado por outros factores, entre os que destaca un eminentemente práctico: sácanse habitualmente poucas prazas e poucas veces a concurso-oposición (especialmente en relación a secundaria-inglés).
Neste contexto, pois, andaba o mantedor coa súa primeira experiencia de docente en aula, na EOI de Santiago e na súa escola-satélite de Ribeira, que era onde se impartían as clases. Na sección eramos 4 docentes, todos de inglés; só unha (Diana, a xefa de estudos) era propiamente do corpo de EOIs; os demais estabamos en secundaria, xa fose en prácticas ou en expectativa de destino definitivo.
Se non me falla a memoria, o meu horario estaba un chisco coxo: tratábase do curso no que suprimiran as materias complementarias, e á espera de ver se Xunta facía algunha excepción, tiña ao meu cargo 3 grupos nada máis: dous de Intermedio 1 e un de Básico 1; uns meses despois habíase cubrir o buraquiño de catro horas e media que me ficaba cun curso para profesores (daquela chamábanse DECEL) de nivel Intermedio 2.
Como xa vos dixen nalgunha ocasión, a miña arribada ao mundo da docencia en inglés fora accidental, máis que vocacional, co que este primeiro ano, véndoo en perspectiva, tivo para mín unha non escasa dose de estrés. Sobre a marcha tiña que aprender a dar aulas da língua de Shakespeare en sesións bastante intensas de hora e media, e a familiarizarme cos métodos de traballo e as expectativas dun docente de EOI (bastante altas neste eido, e máis na EOI de Santiago, onde os docentes non son illas ailladas no océano educativo, senón que teñen que colaborar activamente compartindo materiais e preparando probas comúns por niveis impartidos). Como soe suceder nestes casos, apoiábame (sobretodo nun principio) demasiado no libro de texto, e non traballaba o suficente as actividades comunicativas; malia isto, o alumnado de Ribeira penso que foi moi benevolente comigo. Peor se me presentaba o traballo nas coordinacións cos compañeiros composteláns, xa que eles agardaban, entre outras cousas, que elaborase suxerencias para probas de exame de comprensión oral que non tiña os coñecementos técnicos para elaborar (básicamente, o emprego do programa de edición audacity) nen a seguridade en mín mesmo para expoñer as miñas limitacións e solicitar axuda.
Xa que logo, ese curso avanzou e rematou con máis pena que gloria, malia proporcionarme algunhas boas experiencias e contactos; por iso, cando no verán seguinte o concurso de adxudicación de destinos provisionais me destinou á EOI de Vilagarcía, acollín o traslado con certo alivio.
Máis pequena ca Santiago pero máis grande que a sección, na EOI Arousana eramos arredor de 10 docentes de inglés (sobre 20 en total), entre os que estaban persoas coas que moi cedo fixen moi boas migas persoais, coma Pili e Olga, Inma de Italiano, Verónica de Francés, Ignacio, Dolores e Xabi de inglés. Desta volta tocábame ensinar -penso- os mesmos niveis que o curso anterior.
Non lembro moito o desenvolvemento das aulas, anque sí teño a vaga sensación de que a miña performance foi algo mellor e máis relaxada. Pasiño a pasiño ía aprendendo a preparar actividades, a coordinarme mellor, a acertar cos requisitos dos niveis. Iso e as afinidades persoais levaron a que para o curso vindeiro mudara a orde das miñas peticións para garantizar que repetiría nesa Escola, aínda podendo rematar doutro xeito máis perto da casa. E nese terceiro ano non só consolidei amizades e habilidades; podo dicir que a esas alturas pasei a sentirme totalmente cómodo coa ensinanza de inglés nas EOIs; xa se convertera nalgo que sabía facer relativamente ben, e a elaboración de listenings ou os niveis altos xa non me impoñían temor. Pódese dicir, collendo emprestada a expresión anglosaxona, que os dous anos en Vilagarcía made my bones; e cando o curso seguinte voltei á sección de Ribeira, penso que as boas compañeiras dalá (e da central) puideron forxarse unha nova e mellor imprensión de mín e das miñas habelencias docentes. De feito, o curso 2013/2014, na compaña de Diana, Mariló e Patricia, garda un espazo moi íntimo no meu corazón polas súas gratificacións persoais e profesionais.
A Roda da Fortuna, porén, estaba a piques da dar un dos seus bruscos xiros, en boa medida motivados polo meu desleixo nas peticións do concurso de traslados; a adxudicación para o curso 2014/15 mandábame por primeira vez para secundaria (e con afín castelán!). Do que pasou nese ano académico, e de cómo influiu nas miñas perspectivas laborais, falaremos na seguinte volta.