O Vernero que foi - Setembro '09

 A chegada do outono topábame co máster do universo rematado e ben rematado, e coa volta á rutina de estudo e preparación de oposición que deixara aparcada por un ano. Contaba erradamente, como se demostraría uns meses despois, con que o ciclo bienal -tal as cenouras- había traerme en 2010 un segundo intento de acceder ao mandarinato inferior de Xeografía e Historia, e comecei a repasar novamente o temario. On the side, proseguía a miña colaboración co suplemento cultural do ABC galego, que neses días me deparou a agradábel sorpresa dunha entrevista a Salman Rushdie na Fundación Caixa Galicia de Coruña, onda mariña de cristal e metacrilato adentrándose nos cantóns da cidade medieval.

De Rushdie só lera daquela Os Versos Satánicos, cortesía dos fondos sen fondo da facultade de filoloxía; levaba para asinar a recén saída A Encantadora de Florencia (edición en inglés de tapa branda; moi difícil conseguir en pouco tempo unha edición máis permanente), que había ler tempo despois, xunto coa que discutíbelmente é a súa mellor novela, Os Fillos da Medianoite. A seguinte que querería ollar é Shame, mais (volvendo ao rego do fetichismo das edicións) aínda non dei topado unha edición boa que mercar.

A entrevista (breve, e moi mellorábel; seguramente a poidades topar logo dalgunha pescuda virtual) permitiume, porén, estar perto do Grande e parolar un chisco con este xenio de Mumbai, algo que un mitómano coma mín non deixa de agradecer. 

Cando por fín topei tempo para este exemplar, léndoo coetáneamente ao Chámome Vermello de Orhan Pamuk, puiden apreciar a fermosa tracería dos dous e un elo común que aparece prolixamente nos dous volumes: o mundo islámico dos Imperios da Pólvora do século XVI (Otomanos, Safávidas e Mongois da India) e o común tesouro cultural da arte da miniatura persa que tanto se valoraba nestes imperios e tan ben se propagandiza nestas novelas; un arte que dende aquela se tornou nun dos meus numerosos hobby-horses, con varios libros lidos e outros agardando, e coma sempre pasa nestes eidos, abrindo a porta a novos eidos e xoias engastadas na cadea (notoriamente, a poesía persa que as miniaturas decoran, e sinaladamente, as novelas en verso de Nizami Ganjavi).