O Vernero que foi - Outubro / Novembro '10

Unhas semanas atrás fedellaba cun pen vello que deixara de funcionar e que de súpeto resucitou, dándome acceso a cousas que consideraba perdidas, coma o meu horario do curso 2010-11 e a memoria de prácticas de dito ano académico. Repasando sobre todo esta última, vexo que o grupo de Básico 1 que impartía contaba con 19 alumnos, dos que arredor da metade acudían regularmente a clase; os dous de Intermedio 1 tiñan 29 e 28 respectivamente, con asistencia bastante elevada (nunca por debaixo da docena no grupo co maior absentismo); e o DECEL para profesorado tiña 20 no papel, e entre 6 e 12 na aula. Isto casa bastante coa lembranza que teño de clases bastante multitudinarias, sobretodo contrastadas coas actuais.

Fóra das aulas era a época tamén en que colaboraba con artigos mensuais para o suplemento cultural galego do ABC e preparaba algunha que outra ponencia nas xornadas de Terra de Outes (desta volta, concretamente, os epitalamios na poesía de Francisco Añón), en ámbolos dous casos enleado polas malas artes do 'segredario' Ramón Blanco. Aquí o vedes presentando o parladoiro nun espazo pouco ateigado (iso non se ve na foto) da Casa da Cultura:

Como algunhas cousas nunca cambian, un par de semanas atrás a mesma asociación, e o mesmo segredario, organizaron xornadas de conmemoración do poeta de Boel, incluíndo un acto no que se razoaba e solicitaba a museización e dinamización cultural da casa de Francisco e de Nicolasa. O que sí muda é que Ramón e mais eu contamos agora con máis canas, achaques, donas e crianzas, e no seu caso, cuns cantos libros (a maioría, sobre os Añón) na alxibeira.

Novamente me vexo na obriga de tirar do pensamento o adaxio de Ovidio, porque todo muda, mais nada se perde completamente.