Aproveitando o ocio estival, e facendo un paréntese literario a lecturas matemáticas e sinolóxicas, onte aproveitei para reler o poema de Shakespeare The Rape of Lucrece, un de dous poemas longos (o outro é Venus and Adonis) en saír da pruma do Cisne de Avon. Ámbolos dous foron inmensamente populares no seu día, mais o paso dos anos transmutou os gustos, e agora o difícil é topar a alguén que lea e que aprece estes textos, e obviamente non xeran as montañas de papel académico que medran arredor das súas comedias, traxedias e historias de William.
O que máis me sorprendeu nesta relectura foi o forte carácter gongorino do poema: se Don Luis tivese coñecido a lingua inglesa, de seguro había de darlle a estes versos o seu visto e prace. Cada estrofa está inzada de conceits, astutas metáforas e xogos de palabras, paralelismos e inversións. É unha mostra de retórica pirotécnica en estado puro, e dun ἐπύλλιον ao xeito helenístico e barroco que pouco lle ten que envexar á Fábula de Polifemo y Galatea.
Por outra banda, e dada a súa temática (a violación dunha matrona romana, o seu suicidio e a vinganza xusticieira que provoca, extinguindo a antiga monarquía romana), sorpréndeme un chisco que certas correntes da crítica actual nun busquen reaproprialo dende as súas perspectivas e prexuízos. Imaxino que o pouco interese pola poesía en xeral, incluído entre os académicos, e certa superficialidade lectora que fica co horror temático e cos valores do mundo isabelino versus os nosos (problemas que afectan en grado semellante a The Taming of the Shrew, Titus Andronicus ou The Merchant of Venice) terán algo que ver...
Sem comentários:
Enviar um comentário