Espejo de Paciencia

O Pasado é un verme insidioso que non desaproveita ningunha oportunidade para ir rillando ata o corazón. Do seu carro triunfal turran dúas enormes moscas, verdosas e abotargadas, que zugan a trousada dos azúcares doces que tomaron antes: Memoria e Nostalxia son os seus nomes.

Unha imaxe deste pasado conxelado témola mellor expresada do que eu son capaz na novela de Michael Moorcock 'A Fortaleza da Perla', primeira que lín do autor, e que vos recomendo encarecidamente. Nunha cidade xigantesca, os seus habitantes ficaban atrapados como moscas en ámbar, co último rictus desesperado gravado nas súas faces.

Isto ven ao caso dado que últimamente estamos a exorcizar fantasmas, e entre hoxe e onte caeume unha de cal e outra de area. O mellor é que non sei cal é cal...

Nun dos casos, é un abandono: o piso no que botei tantas horas-días-anos en Santiago non se alquila o curso que vén; hoxe levei a cabo a mudanza. O sabor é agridoce, por suposto. Somos un animal ridículo: botamos pouco tempo aquí, e apousentámonos como se fosemos a durar; collémoslle cariño ás cousas e aos sitios, e dotámolos de vida propia. Incluso escribira unha peziña teatral ambientada na xeografía daquelas paredes que me gardaron (¿ou aprisionaron?), que agora cobra para min significados insospeitados. Pasei moitas horas ledas nese piso, anque a conta sacaría moitas máis das outras: a soidade, a depresión, as paredes botándoseche enriba. E aínda así, despídoo como a un vello amigo ao que non voltarei a ver xamais... Cousa que nos entristece ata dos nosos inimigos. A Morte vaise levando pouco a pouco os mobles... 'Ti tamén terás que marchar', que dicía o poema náhuatl.

O outro espectro presenta fazula máis agradable (ergo, máis perigoso): no Coliseo Noela tocaba onte a 'Troba de Camagüey'. Mirar o escenario era case poñer en acción a máquina do tempo e voltar un ano atrás (mes arriba, mes abaixo) aos días luminosos que botei en Cuba na compaña do Manuel ('atuarisa'). Igual que no caso do piso (e neste caso, en menos tempo) rápidamente collemos familiaridade con cousas e persoas que se esvaecen logo, como sombras, da nosa vida. Anque nunca esqueceremos a Gaby e a Babarita brincando no parque 'Lenin' (amais, un amante do kitch socialista coma min ten que disfrutar horrores lembrando ese busto xigante de Vladimir Ilich no medio do parque), a Malena, Manolo co 'ronsito', Reinier acolléndonos con todo cariño na 'Casa das Américas', e outros máis que fican no tinteiro...

Pequena homenaxe a Cuba que desexaría escribir: fai un tempo atopei no libro 'As Terceiras Mulleres' de María do Cebreiro un artigo e un poeta: Francisco de Terrazas. Acordeime entón da que é considerada peza fundadora da literatura isleña, 'Espejo de Paciencia' de Silvestre de Balboa, tamén de época colonial, e conseguín dar con ela. No enlace de máis arriba podedes acceder ao texto. Cando teña tempo, quizaves, escribirei un artigo sobre esa obra visionaria, verdadeiramente adiantada ao seu tempo. Anque de todos xeitos, aquí queda a intención grabada. Se algún de vós o le e se adianta, conta co meu beneplácito.

E xa falamos de máis por hoxe. 'O resto é silencio', que diría Hamlet.