Noel Blanco Mourelle said...

Dun Blanco pasamos a outro Blanco, sempre dando no idem da diana. Ámbolos dous comparten bonhomía, intelixencia estremada e imensa capacidade poética. Eu conto coa sorte das súas amizades.

Velaiquí tedes unha reflexión que me mandou Noel dende a Cautividade Babilónica do Comparatismo en Bologna. Anque isto non é de todo certo: onte estiven con el en Santiago -pequeno paréntese antes de que o vaia visitar ao norte de Italia, quizaves en Marzal-.

Estou seguro de que as atoparedes tan interesantes como as topei eu.

MEMORIAL

(para X.L.M.C.)

Se se pretende contar unha vida son necesarias poucas palabras, máis se se trata da vida dun escritor: naceu, escribíu e despois morreu. Deste ou doutro xeito semellante llo explicaba Heidegger a alumnos que pensaban atopar quizais certa iluminación na entidade casual dun discorrer de vivencias. Ver non é todo; a atmosfera en suspensión entre os corpos representa un nivel primeiro porque do seu rexistro parte a máis enganosa e sibilina das representacións falsas do obxecto: ubicación histórica da alegoría do espello. Cando o conto trata do suxeito non paciente o diálogo sobrevén a si mesmo amplificándose e convertindo a súa comparecencia en xustificación, o seu motor externo en necesidade.
Constatación lectora – a cada suxeito correspóndelle unha dramática posición que a separa doutro calquera por un salto cualitativo (fundamento aritmético da teoría da cultura). Non debe ser tido por casualidade que as palabras que eleximos asociar como signo histórico a esa inestable unidade de medida que a socioloxía decidíu denominar como masa sexan (tamén): Ich bin die Revolution! [Je suis la revolution!].
Tamén a provocación é unha unidade de medida derivada de dimensións retóricas específicas.
Hai na escolla un valor afirmativo (inalienable) da categoría institucional que debe ser abordado no senso de acción-cara-o-enfrontamento. No momento en que a entidade consumidora devén, analizada, espectro, desdobramento en imaxes de procesos sucesivas que encerran dentro de si as posibilidades alternativas encontro/desactivación, a ubicación de carácter xenérico, ubicación a priori, e a máscara das regras que esta ubicación comporta dispoñen a favor dun funcionamento do texto en tanto entidade material (le texte n’existe pas) e alén da súa condición de percorrido temporal como virus inoculado nun sistema. É posible que o texto enfronte a natureza do mercado con ela mesma e, así, a ubicación deba ser necesariamente incerta. A infección e as consecuencias que comporta son de todos intuídas aínda que o seu ataque sexa diferente dos movementos frontais. Que unha afirmación de orixe deveña movemento da maquinaria non ten, polo demais, nada de particular. O consumidor, a pesares disto, pode estar en disposición de advertir matices que non revelen un senso positivo, senón que leven a cabo a descrición parcial dunha imprevisibilidade.
O lugar do consumo será o da inquietude. Non tendo rexistradas variacións categoriais o suficientemente precisas, o suxeito poderá repensar percorridos e abrazar a un tempo hipóteses excluíntes. Tal é o carácter necesario desa variación, tal a posibilidade de terrorismo de desestabilización das correntes de producción/consumo.
Dedúcese que o límite do fenómeno literario está sempre en continua expansión, reorientando a dialéctica centro-periferia e planificando os mecanismos de asunción por parte do mercado. A lóxica da expresión estará sempre por tanto fóra de si mesma, a arquitectura interna incluirá elementos perturbadores e a ubicación xenérica será sempre difícil.

O espazo entre suxeito e multitude é un salto cualitativo da capacidade de acción. Ubicar novamente calquera debate en torno a unha antinomia entre “acceso” ou “non-acceso” ó texto por parte do consumidor, entre non-elitarismo e elitarismo comunicativo, resulta banal. Tales posicións proxectan sombras alongadas. Afirmar por tanto a farsa do monumental cadáver exquisito que a historia da literatura devén hoxe en tanto conto da experiencia da sucesividade leva a pronunciar un non ó igualitarismo estético (considerando que a estética si é necesaria como sismógrafo das posibilidades de subversión). O xesto da periferia será fundamental: a súa lectura vai ligada a un perfil de formación específico do consumo. ¿Intelligentsia?, ¿elitismo? En realidade nada que se pareza a etiquetas xa gastadas. Deberá entenderse un lugar de consumo fundamentado pola opción dramática da desalienación permanente: do recoñecemento do non-obvio como categoría productora de discurso.