A voltas con Rushdie

Só hai que mirar un chisco atrás para saber que Salman Rushdie non é un descoñecido desta casa. O mantedor manifesta sempre que pode a súa grande admiración polas virtudes éticas e estéticas do autor dos Fillos da Medianoite, e fai uns días tivo oportunidade de entrevistalo co gallo do Congreso de Semiótica que ten lugar na Coruña e que viu inaugurar o escritor anglo-indio. O contacto foi máis breve do que desexaría, xa que por mor dos retrasos e problemas varios destes trafegos, o cuarto de hora que tiña asignado acabou reducido a cinco minutos, nos que apenas puiden saúdar a Salman, darlle a asinar un volume da súa última novela e formularlle 4 das 12 preguntas que levaba preparadas. Os que estexades interesados nas respostas teredes que armarvos dun chisco de paciencia e agardar ata o suplemento galego do ABCD de finais do mes que ven, e non ao de mañán (onde os forofos de Werner atoparán, de todas todas, unha reseña miña d' A santidade habita o deserto, de Ronaldo Amaral).

Un é un mitómano. E agora que pasei a ver a Rushdie de perto, venme ás mentes o célebre episodio dos Versos Satánicos visto a través do prisma infantil (ano 1988) dos meus oito anos daquela. A imaxe televisiva dos islamistas vestidos de negro queimando un libro, a condea a morte e o descubrimento do perigoso que aparentemente podía ser un libro. Ollalo despois con certo temor e fascinio nos escaparates das librerías, coma quen olla para un alacrán ou víbora velenosa nun terrario das especies máis peligrosas do mundo. Cando -moitos anos despois- cheguei ao libro, o mito xa esvaecera, e o que ficou foi a lectura agradábel dun volume excelente, ameno, intelixente e inmellorábelmente escrito...