Pensaba falarvos de Cronoloxías e/ou do profesor Bermejo, mais o breve comentario das lecturas cotiás sempre me gorenta nunha maior medida, xa que é o que me anda a roldar pola cabeza...
Entre outros libros, estou agora co Diario poético da dama Daibu. É unha obra do Xapón medieval, parte do xénero dos 'diarios poéticos' (shu, ou nikki) cos que se entretiña a aristocracia cortesá ao servizo dos Emperadores. Mestura de experiencias vitais e de versos compostos para a ocasión, as máis das veces con comentarios introductorios e contextuais, non deixo de cavilar no doado que sería adaptar este formato para a blogosfera...
O da Dama Daibu seguramente non é o mellor nen o máis famoso dos existentes. De feito, cheguei a el case por accidente, mentres buscaba información na Rede sobre as dúas árbores (o laranxo -tachibana- e a cerdeira -sakura-) que escoltaban o acceso ao Pazo Imperial. Na pescuda apareceron uns versos seus, e gustáronme dabondo para decidir ler máis. A única traducción a unha língua occidental do libro ao que pertencían os seus poemas é unha descatalogadísima The Poetic Memoirs of Lady Daibu, verquida ao inglés por Phillip Tudor Harries para Stanford University Press (1980) que me chegou fai uns días por correo, cortesía de tenda de segunda man...
Chámame a atención, acostumado ao noso fetiche occidental da autoría clara, que do mesmo xeito que sucede con outras das xeniais poetas da súa época e lugar, descoñezamos o seu nome real, pois o título que se emprega para alcumala, Kenreimon'in Ukyo no Daibu, ven a significar algo así como "Doncela ao servizo da emperatriz retirada Kenreimon'in, patrocinada na corte polo Encargado da parte dereita da capital".
Os poemas (waka) presentan a forma tradicional da poesía cortesá xaponesa, que non é (contra o que moitos poidan pensar) o haiku, senón a tanka (短歌), tamén bastante breve, composta por cinco versos que presentan 5-7-5-7-7 sílabas cada un. Eis unha mostra:
Unha visión parella
á beleza das flores en primavera
ou á lúa de outono:
nesta aillada aldea da montaña
a neve ilumina ao amencer.
Entre outros libros, estou agora co Diario poético da dama Daibu. É unha obra do Xapón medieval, parte do xénero dos 'diarios poéticos' (shu, ou nikki) cos que se entretiña a aristocracia cortesá ao servizo dos Emperadores. Mestura de experiencias vitais e de versos compostos para a ocasión, as máis das veces con comentarios introductorios e contextuais, non deixo de cavilar no doado que sería adaptar este formato para a blogosfera...
O da Dama Daibu seguramente non é o mellor nen o máis famoso dos existentes. De feito, cheguei a el case por accidente, mentres buscaba información na Rede sobre as dúas árbores (o laranxo -tachibana- e a cerdeira -sakura-) que escoltaban o acceso ao Pazo Imperial. Na pescuda apareceron uns versos seus, e gustáronme dabondo para decidir ler máis. A única traducción a unha língua occidental do libro ao que pertencían os seus poemas é unha descatalogadísima The Poetic Memoirs of Lady Daibu, verquida ao inglés por Phillip Tudor Harries para Stanford University Press (1980) que me chegou fai uns días por correo, cortesía de tenda de segunda man...
Chámame a atención, acostumado ao noso fetiche occidental da autoría clara, que do mesmo xeito que sucede con outras das xeniais poetas da súa época e lugar, descoñezamos o seu nome real, pois o título que se emprega para alcumala, Kenreimon'in Ukyo no Daibu, ven a significar algo así como "Doncela ao servizo da emperatriz retirada Kenreimon'in, patrocinada na corte polo Encargado da parte dereita da capital".
Os poemas (waka) presentan a forma tradicional da poesía cortesá xaponesa, que non é (contra o que moitos poidan pensar) o haiku, senón a tanka (短歌), tamén bastante breve, composta por cinco versos que presentan 5-7-5-7-7 sílabas cada un. Eis unha mostra:
Unha visión parella
á beleza das flores en primavera
ou á lúa de outono:
nesta aillada aldea da montaña
a neve ilumina ao amencer.
Haru no hana
Aki no tsuki ni mo
Otoranu wa
Miyama no sato no
Yuki no akebono
Aki no tsuki ni mo
Otoranu wa
Miyama no sato no
Yuki no akebono
2 comentários:
Un pracer volver á casa do Fra Vernero... tomo esta gorentosa copiña de augardente e prometo voltar máis veces a esta grande casa..., ao tempo que retomo e reconstrúo as cinzas da propia... no outono agroman as herbas.
Bravo.
Ramón
Enviar um comentário