Coma tantos outros, o mantedor ten unha atitude ambivalente cara o homenaxeado deste ano para o Día das Letras; Filgueira ten as súas luces, e sen dúbida a súa labor de promoción e defensa da língua e cultura galegas o fai merecedor do galardón, mais tamén conta coas moitísimas sombras do seu pasado franquista, debulladas en detalle no último número do Sermos Galiza; seguramente nen era o mellor momento nen a figura máis urxente para rescatar (para cando Carvalho Calero?).
Estes días atrás lín o feixe de microrelatos que contén Quintana Viva, e malia non seren literariamente textos de primeiro nivel, algúns teñen o seu engado. Eis unha mostra:
O escolante de Illobre viña todos os seráns deprenderme a doutrina para me ir confesar. un día co gallo dos mandamentos pregunteille:
¿Don Xabiel, que é fornicar?
Don Xabiel, aquel vello velliño bo e sabedor, que endexamais tivo segredos para min, que decote respondeu ás miñas demandas, olloume moito cos seus olliños pequeneiros e dixo dubidando:
-Fornicar... é escoitar o asubío dun paxaro estando nun sermón...
Aquela noite, cando don Xabiel falou cos meus pais, mamá estaba cavilosa e o meu pai riu ás gargalladas.
De alí a dous días houbo misión en Lamas, leváronme alá. O frade pregaba no adro subido ao chanzo do cruceiro. Miña nai puxo a súa cadeira baixo as pólas do castiñeiro vello. O frade falaba no cruceiro, e no castiñeiro asubiaba un paxaro. Eu fuxía de oír ao paxaro e arelaba escoitar ao frade, mais tanto fuxín da cántiga que rematei pondo atención nela.
Así foi como eu cometín o meu primeiro pecado.
Sem comentários:
Enviar um comentário