Hai periodos da vida inzados de actividade ou lecturas de relevancia; porén, os dous primeiros meses do 2011 pasaron polo meu ser sen deixar moito humus nutricio entre as miñas lembranzas, e unha rápida ollada a correos electrónicos daquela tampouco ilumina demasiado as tebras. Vexo que escribía moi poucas entradas na bitácora naqueles días, seguramente por mor do traballo (xaneiro e febreiro son meses atarefados nas EOIs, cando se ultiman, realizan e corrixen as probas de progreso). Tamén vexo no libro de area dixital que o Colectivo Sacou debeu celebrar a súa propia e peculiar Lupercalia cunha visita ao noso estimado amigo, oráculo e mestre máxico Roberto Abuín: quizaves unha visita rianxeira da que gardo algunhas fotos, ou outra na que fomos brevemente infame turba de nocturnas aves a carón dunha lareira, ou quizaves foi aquela outra cando a editorial Axouxere creou a súa residencia de escritores e os sacousos ficáramos a cear. Algún día eivos falar tamén doutra noite na salvaxe compaña de Roberto e Manuel López nun pazo falando (entre outras cousas) de amores, filosofía, México, o tarot, fume e as Meditacións de Marco Aurelio, pero tornando ao rego deste encontro do mes de febreiro, penso que tirei del un certo compromiso pola miña parte para facer unha tradución do TAZ de Hakim Bey que sairía publicada, penso, ese mesmo ano na colección co nome da miña musa favorita: Clío.
O verquido ao galego desa obriña, malia o seu pequeno tamaño, resultou unha coreografía a dúas mans, coa inestimábel cooperación de Pablo Varela, my favorite pet (e esta entrada xa vai collendo o aire oteriano do Libro dos Amigos). Ámbolos dous nomes aparecen, tímidos e algo fachendosos, na primeira das páxinas:
E anque o mantedor non teña nada de anarquista, místico ou sodomita, haivos cousas moi interesantes á marxe destas no libellus de Hakim Bey, e que fan que vos recomende a súa lectura (e non sexades malpensados, que non cobro dereitos de autor): sinaladamente, a idea da construción nómada de espazos alternativos e de resistencia que pola súa propia natureza -mariposa en cenizas desatada- só poden durar coma pequenos fogos fatuos, correndo daquí para alá, prendendo a lumes bravos e iluminando brevemente os currunchos menos sospeitados. Nese senso é unha utopía pesimista de torres evanescentes, anque por iso mesmo, en última instancia, irreprimíbel e indestructíbel, como a humana natureza.
Sem comentários:
Enviar um comentário