sexta-feira, outubro 07, 2005

SANCTUARIUM

Para o último número de 'Barbantia' -o especial cultural que esta asociación cultural do Barbanza saca cada fin de mes na Voz de Galicia- solicitáraseme un texto sobre algún monumento local. Para os que non accedérades a el, velaiquí o tedes de novo. Non é que teña moito arte, pero tamén se lle quere aos fillos febles e enfermizos que saen do maxín dun:

No cumio boscoso de San Cosme habitaron un día sátiros e ménades danzantes, ninfas das fontes e das fragas, tódalas criaturas dos mitos das orixes. Eran os días lonxanos dos Castros e os machados de Bronce, pan de landra e mulleres guerreiras. Roma ficaba lonxe. Cantaban os nativos no alto:“HONOREMOS a Pico e a Fauno, / e a aqueles que bailan no miolo dos bosques / e baten cos osos na pedra abisal; / reverbera o aire de ritmos e coros / e do arrecendo a sangue / e do compás mollado / que axexa nas costas de rito e tambor”. Tambores non había daquela, e os espíritos que adoraban os nosos devanceiros non pasaran polo barniz helenístico. Moito menos pola Cruz que serodiamente ocupou o lugar, erguendo nel a triunfante igrexa.
Tampouco queda rastro do primitivo templo (capela románica quizaves, cantando na súa pétrea austeridade as monodias da nova fé). O edificio que alza hoxe sobre dobre escalinata é recente: as obras terían comezado no 1751. Nembargantes, a ergueita masa de austera elegancia parece un canto a días do Pasado máis remoto. Cando se contempla esta masa por vez primeira dá a impresión de que as súas pedras naceron do mesmo chan que coroan. Voe a imaxinación, esquezamos que a Igrexa é obra humana: algún xigante antediluvián tallou o monte con infindo esmero, desfacendo as laxes entre os dedos e arrincado San Cosme do seu interior -tal Miguel Anxo facía falar os marbres-. Anque o canteiro-xigante non entendese de florituras, reservou o toque maestro para as pilastras, pináculos e balaustradas da torre.
Dentro topamos a maxia da Alquimia: a pedra cede o sitial á madeira, dúctil e sumisa, mellor materia para labrar soños -tales son os tres retábulos que coroan a dianteira do templo-. Engaiola os ollos o Teatro Barroco, os dourados, a melodía graciosa das columnas salomónicas, a sinfonía das froitas, de anxiños e volutas, medallóns e follas. Mais a pintura e as láminas despréndese do altar, e o deslumbre fica apagado, anque latexe baixo o pó, agardando para voltar á luz a pouco que se limpe a escuma dos séculos. Santos de gastada policromía reanudan lentamente as conversas interrumpidas, os misteriosos símbolos que terman son labirintos a desnovelar: a palma traizoa a Santa Bárbara, as cunchas e bordóns a Santiago; no máis outo, ascenso vertixinoso da Virxe, tan elevada que coidamos asistir ao derradeiro instante antes de que envexosas nubes nola arrebaten. Escreben os Evanxelistas: San Mateo -a túnica escura ricamente decorada, manto vermello, flores e follas de ouro- pecha a polifonía, co xesto de ergué-la pluma. ¿Rematou a escrita? Só por hoxe.

12 comentários:

Anónimo disse...

Grazas polo que me toca no das menades, se e que me tocal algo realmente.

O texto, coma sempre, a recordarnos que a plasticidade expresiva e a expresion arborescente tenhen feliz solucion despois de quen recordaba o traslado (alen mar) do mapa de Fontan. (Toda Galicia vai nela!) E ainda asi, ainda que a folla sexa digna do dono do pazo, sabemos onde estamos e ter lido a Hobsbawn quere dicir algo. Non?

Anónimo disse...

Non estou disposto a continuar un dialogo comigo mesmo. Ou contestas as entradas e correos ou non me volves a ver o pelo por aqui!!!









(E broma)




Pero a ver se das segnali di vita, carallo!!!

FraVernero disse...

Ams...
Mira que es impaciente e posesivo, meu rei. Mais pareces a miña moza que il mio caro amicco...
Vexo que te deches por aludido coas ménades -que me place-.
Taba a cavilar xa na próxima entrada. Xa sei que che devo unha de Savonarola, que chegará. Mais agora estaba pensando nunha traducción de H.D. ('Circe', probábelmente).
¿Qué vos parece?

Anónimo disse...

Aaahhh... carallo... picame a conecha...

Anónimo disse...

Pareceme ben, ma non troppo. Xa sabes que a un reaccionario coma quen escribe o que mais lle gustan son os avances e movementos do pensar (teimo na frondosa invencion linguistica da avanzada Marianne Moore). Ainda dito o cal reconhezo a H.D. como voz non desprezable e pornochacha dalguns modernistas de altura, o que non esta mal. Agradezo que polo menos non sexa Anne Sexton, a Angelou ou algunha cousa desas.


Bicos e peticions de mais asiduidade nas sinais de vida,

Sir Gawain



P.S.: Se te portas ben e vas contestando as cousas en menos dun par de semanas che envio un fragmento shkespeariano-posmoderno para que o publiques no blog.

Anónimo disse...

queremos nova entrada xa.
Fora da Galiza

Anónimo disse...

Reproponho a rebelion que impulsei por email. Ningunha colaboracion mais ata que este cabron non conteste os posts, os correos (personalizadamente) e meta polo menos unha entrada nova.

Anónimo disse...

zzzzzzzzzzz (estou durmindo)


non molestar.

Anónimo disse...

manooooooooooooooolooooooooooo

Anónimo disse...

...shhhhhhhhhhhh

SILENCIO OSTIAS!!!

...que estou durmindo.

Anónimo disse...

merda

FraVernero disse...

Toxos, carallo!
Sodes insaciáveis... xD
Tentarei alomenos meter 2 ou tres entradas por semana, ou. O caso é que por Compostela ando moi atarefado (aínda son as primeiras semanas, e custa cristalizar horarios), ao tempo que a facultade, a lectura e o deporte quítanme moitísimo tempo libre. Tampouco miro o correo en toda a semana.
Tentarei ser bo.
xD