domingo, março 19, 2006

Im Grau

"No Grís é o punto e final do meu periodo dramático"
(Kandinsky en 1936 a Hilla von Rebay, pintora e coleccionista)


'No Grís' é un dos escasos traballos da época rusa de Kandinsky. Unha breve consulta ao volume de Taschen danos a súa data (1919) e algúns detalles: complexa composición sen dirección clara, 'óleo en xeroglíficos abstractos que xiran e flotan nun fondo gris indefiníbel (...). A pintura da época moscovita parace máis sobria e fría grazas a grandes superficies abstractas de cores'. A súa obra futura, moi influída polos suprematistas e os compañeiros da Bauhaus xermana, seguirá un camiño máis 'visual abstracto-xeométrico'.
Anque deteste o biografismo simplón, é posíbel empregar este cadro fascinante e lixeiramente deprimente como metáfora da insatisfacción do pintor no país dos Soviets. Director do Instituto para a Cultura Artística, Kandinsky tópase co rexeitamento das súas posicións entre os vangardistas, que as consideran 'subxetivas e irracionais'. Eses mesmos que o critican, nembargantes, contarán co dubidoso honor de compartir con cadros seus unha futura exposición na Galería Tretiákov de Moscova, en 1937: contra unha parede, os cadros 'Nublado', de Kandinsky; a 'Composición núm. LXIV', de Rodchenko; 'Suprematismo dinámico' e 'Cadrado negro sobre fondo branco', de Malévich. En tiras de papel, a frase: "A arte da burguesía, no calexón sen saída do formalismo e a autonegación".
Agora o biografismo barateiro é cando se estende a min mesmo, pois hoxe teño un deses domingos preguizosos e estériles, no que as ideas escapan e o gris tórnase nota dominante -tan dominante como para empregar o cadro de Kandinsky como excusa para unha entrada-.
Estou enpantanado co Mark Twain e o seu 'Huckleberry Finn', que non dou rematado. Estame a resultar unha novela aburrida (case un oxímoron), e cústame crer que haxa persoas que a inclúan entre as obras que loitan polo mítico, griálico título da 'gran novela americana' (NOTA: se alguén quere discutirme as súas virtudes, agradézolle os argumentos de antemán, anque son escéptico). Tamén me pesa a mala conciencia e a necesidade de atacar con rigor os temarios das Oposicións para acceder ao mandarinato inferior...
No inmediato, estou a debatir internamente se me resisto aos cantos de serea do Heroes of Might and Magic IV ou dou comezo ás miñas programadas 'sesións de opera' dominicais: escoitar os cedés no computador ao tempo que os sigo cuns librettos en rede.
Mentres me decido, podedes ir botándolle un ollo a isto, que xa me mandaron o outro día: os comparatas atacan de novo. O último exemplar da Revista das Letras está adicado aos novos poetas de filoloxía, e non podían faltar os meus queridos bologneses...

7 comentários:

SurOeste disse...

Ás veces, estimado Fra, non queda máis remedio que illarse, cuadricularse e meterse no tema. Se estás preparando unhas opos non o dubides: a morte e totalmente convencido, nada de ir ver como son (non hai nada que ver).

Laurindinha disse...

A min tamén me fastidia moito cando me poño a ler un clasicazo da literatura e resulta que para min non é un tal clasicazo... Á decepción únese o aburrimento e esa manía miña de non deixar un libro sen rematar...
O das opos, idem. Coa salvedade de que eu inda teño que rematar (ou máis ben facer) o traballo do doutoramento e facer os meus traballiños de bolseira.... Un agobio!
Xa botarei un ollo á Revista das Letras con máis vagar... aínda que para min algúns xa son vellos coñecidos... á parte de bos poetas.

Anónimo disse...

SOMOS O QUE SOMOS. XA SE DIXO O QUE HABIA QUE DICIR DE KANDINSKI... MODERNISMO OU BARBARIE. O CARNET DE BAILE DA MULLER DE KANDINSKI E' A CONTRACLAU...

bicos,

N.

Anónimo disse...

Equivòcaste querido, eu honrosamente falto jajaja
Heroes of Might and Magic? Recordo ainda coa primeira parte, unha das obsesiòns dun tempo da minha vida...

FraVernero disse...

?
¿Como dis, musgallo? ¿Que non tes o meu enderezo de correo, ou que llo tiveches que pedir a outra persoa?

En todo caso, filóloga, tiñas que alcumarme mellor de 'abázcaro'...
xD

FraVernero disse...

vacilábel ou vaciladora?
xD
O segundo ten máis que ver co teu xeito-de-ser-no-mundo, por poñernos heideggerianos.
Será o exceso de traballo, muller.
Eu, como de costume, síntome lixeiamente aburrido, e incómodamente solteiro -malia as bromas, chistes e comentarios jocosos aos que dá lugar, é un estado pouco agradecido en periodos longos.

FraVernero disse...

Psss...
Temo estar pasando por iso que o noso colega, o capitán, chama 'a crise dos 11 meses', segundo a cal despois dese periodo de ruptura é cando de súpeto sufres máis.
A verdade, habitualmente son un témpano racional de xeo en tódolos temas, excepción feita do sexo e as mulleres. E por estes días cústame horrores non despiezalas coa mirada...
Cilicio e Duchas frías, que xa dicía o Santo Ignacio...
Dacordo en que sodes malísimas de aturar (máis un home independente, ultrarracional e librocentrista coma min), pero concedes contraprestacións ageadábeis...
Aleda verche por aquí, Albino Prince of Ruins. A verdade, nunca xoguei ao 'Heroes' entre varios (teño que falar cos amigos e probar as versións pola rede).
Un saúdo!