Ó home que cabalga durante moito tempo por terras bravas vénlle o anceio dunha cidade. Finalmente chega a Isidora, cidade onde os palacios teñen escadas de caracol feitas de caracois mariños incrustados, onde se fabrican con arte longavistas e violíns, onde cando o forasteiro dubida entre dúas mulleres sempre encontra alí unha terceira, onde as pelexas de galos dexeneran en liortas sanguiñentas entre os apostadores. En todas estas cousas pensaba el cando desexaba unha cidade. Isidora é, xa que logo, a cidade dos seus soños, cunha diferencia. A cidade soñada contíñao novo; a Isidora chega en idade avanzada. Na praza está o muro dos vellos que miran pasar a mocidade; el está sentado en fila con eles. Os desexos son xa lembranzas.
Sem comentários:
Enviar um comentário