Entremeses varios

[No sentido cervantino, claro. Deixámoslle o podio aos versos de Agustín de Rojas Villandrando cando dicía aquilo de: 'Y entre los pasos de veras /mezclados otros de risa /que, porque iban entre medias /de la farsa, los llamaron /entremeses de comedias']

Na vida, como na escrita, soen alternarse periodos nos que tes moito que contar e pouco que facer, e viceversa (e tamén os peores, nos que non tes nada que dicir nin que facer). Na bitácora alternan os meses de dique seco cos de entradas case a diario. Estes días andan moi revolucionados, pois alén do anecdotario de París e do Montclair teño a ledicia de anunciar que o compañeiro e amigo Manuel Lôpez Rodrígues gañou a XIVª edición do certame de poesía 'Suso Vaamonde' co seu poemario 'Antítese Nativa'. Agardamos poder pasar polo acto público, o 17 de Maio, e festexar a ben-merecida recompensa e publicación da obra, que tamén agardamos estexa nas nosas mans no máis breve tempo posíbel.
E falando de presentacións... a finais deste mismo Maio debera ter lugar a do poemario 'A Árbore Seca' do tamén amigo e tamén premiado David Souto; creo que será o día 30 en Compostela, anque convén ser escéptico coas datas...

O metropolitán Dragón de San Xurxo agarda para outro día, mentres evoco, para rematar, os dous iconos característicos da Caverna (nin de Saramago, nin de Platón, nin de certo antro famoso de Liverpool onde se estreaban os Beatles, anque comparta con este último o ser un soto húmido e repulsivo) do Infame Montclair, cuxa especialidade dantesca para atormentar os nosos almorzos consistía no célebre 'Pan de Rato' (un pan duro como unha pedra que imaxinábamos ao St. Denís loitando denodadamente por roer, e que ben pouco se asemellaba a aqueles brioches de María Antonieta) e nunhas bandexas terríbeis, de proverbial pestilencia, que un tiña que recubrir con montañas de papel branco para evitar ata a remota posibilidade de que a comida as tocase. Namentras, a Minotaura do soto finxía refregar nelas, e nós xogábamos un complicado xogo malabar evitando as mesas danzarinas para aproximarnos á cafeteira coa que manternos despertos nas longas, insomnes e divertidas xornadas que xa boto de menos -alén de botar de menos a sobredose de cafeína que inxerín en diversas formas nestes pasados 12 días, en cantidade suficiente para asasinar a un pequeno rabaño de elefantes. A resaca e síndrome de abstinencia maniféstase agora nun andar durmido a todas horas...

Máis sobre París, e sobre os premiados, nas próximas entregas!