Lagarto, lagarto!

Debeu ser polo ano 86. No particular imaxinario dun FraVernero de 6 anos, a serie 'V' conflúe en collage xunto coa 'Bola de Cristal' (cando un programa para nenos incluía descarada propaganda marxista encarnada en marionetas eléctricas! 'Viva el mal, viva el Capital!'. Do que non gustaba tanto era dos videos de Miguel Bosé en mallas, e o significante 'Posmodernidade' que tanto repetían no programa era totalmente baleiro para mín), o 'Un, dos tres' de Mayra Gómez Kemp -'Chollo' e o vampírico 'Anti-chollo'-, as desventuras da saga dos Ewing e do malvadérrimo J.R. en 'Dallas', o 'Prezo Xusto' e as posteriores sesións de Hitchcock. Mais V descola pola forte carga libidinal e a mestura de terror e desexo que moldeou na miña daquela inocente psique infantil (ou non tan inocente. Mais iso fica para outras entradas e para o Dr. Freud, 'matasáns vienés').

Á maioría (sobretodo aos coetáneos e aos máis vellos) soarávos a historia, polo que só fica un pequeno resumo, e redirixir aos máis novos cara á wikipedia. 'V' naceu como unha pequena miniserie en 2 partes na que se narraba a chegada á terra en grandes pratos voadores da raza alieníxena dos 'Visitantes'. Despois de varios incidentes, descubríase que os Visitantes, malia a apariencia humana, eran en realidade horríbeis seres reptiliáns que engulían animais vivos, e que viñan á Terra para levarse a auga e a moitos de nós, converténdonos en comida enlatada. Inmediatamente xurdía un movemento de Resistencia encabezado (alomenos en L.A., que é onde transcorría case toda a acción) polo xornalista Mike Donovan (Marc Singer) e a doutora Juliet Parrish (Faye Grant). O éxito da miniserie foi rotundo, e xerou dúas continuacións: V - A Batalla Final, que engadía 3 episodios máis ate a derrota dos alieníxenas co socorrido recurso á arma bacteriolóxica (o 'pó vermello') e V - A Teleserie, con 19 capítulos. Nesta última, a franquicia deu comezo a unha brutal caída libre motivada en boa medida pola carencia de presuposto e uns guións cada vez máis endebles (a famosa 'nena das estrelas' e os seus poderes máxicos tornaban en habitual deus ex machina, e os planos orixinais eran pirateados con absoluto descaro para case tódalas escenas de persecución e loita coas naves espaciais). Por suposto, daquela -e na versión española- non tiñamos idea desta triple cesura, xa que TVE emitiu todo xunto e sen cortes.

No proxecto orixinal da serie, o seu creador/director pretendera bosquexar un simple thriller político sobre a posibilidade dun goberno feixista nos EEUU, mais a cadea presionou (por unha vez, con acerto) para algo máis cercano á ciencia-ficción (pensade no éxito naqueles anos das vella triloxía da 'Guerra das Galaxias'). O producto final (alomenos, nos primeiros capítulos) segue a ser unha evidente alegoría crítica do nazismo, homenaxeando (ou plaxiando) a obra de Brecht 'Terror e miseria no Terceiro Reich'. A estética dos Visitantes, dende os uniformes, os comportamentos e o símbolo falan por sí sós. E moitos aspectos do discurso implícito da serie (incluíndo unha apoloxía do 'terrorismo' e da loita armada contra o invasor) serían moi difíciles de volver a topar nun producto mainstream.

Ironías aparte, o 'prato forte' da serie era a maquiavélica Diana (Jane Badler), científica e xefa na nave-nodriza de L.A., e unha mestura a partes iguais de modelo e Doutor Mengele; esta lagartona (literal) tíñao todo: magnetismo hipnótico, sádico e erótico, fisicidade evidente, traxes cada vez máis descarados segundo adiantaba a serie, e unha conducta entre o coqueto e o malevolentísimo; só ficaba engadir unhas pingas de lesbianismo soterrado (nas súas relacións coa Parrish cando a está torturando no Convertidor, e coa xornalista dos primeiros episodios) e unha sexualidade liberal que non excluía escarceos cos mesmísimos humanos para convertela na mellor encarnación que teño visto da estetización do feixismo, deixando moi por detrás outros pobres esforzos, críticos (Pasolini) ou non (Veit Harlan).

O único problema é que eiquí é onde fallaba a mímese, alomenos dende a miña perspectiva. A ero-tanática criatura exudaba unha seducción tal que facía moi difícil asimilar aspectos da narración. Sinaladamente, resultábame inverosímil que o heroe da resistencia non estivese tolo por liarse coa lagarta, fronte á insulsa doutora humana, loira e anglosaxona (tempo despois, na teleserie, engadirían outra lagartona tamén loira que facía un pálido contrapunto e sombra para Diana: Lydia (June Chadwick). Anque a verdade sexa dita, as dúas loiras tampouco estaban nada mal, malia os peiteados oitentís. A suma de curvas e de uniformes facía estragos, e brincabas do terror reptilián (música tenebrosa, humanos procesados, língua bífida, carne escamosa) ao desexo. O plus ultra do adictivo, vamos.

Só ficaría artellar unha pequena homenaxe privada para Diana, auténtica iniciadora das fantasías do Eros, anque en certo senso, é innecesaria. O seu espectro, dunha forma ou outra, está encravado no imaxinario do Mantedor e na recorrente imaxe da femme fatale que persegue os seus textos e pesadelos. Canto á actriz, e malia estar xa nunha idade máis que madura, segue traballando a día de hoxe cun espectáculo de cabaret, segundo teño entendido...