sábado, janeiro 03, 2009

Anxo Abuín - Escenarios del caos

A cidade posmoderna é unha cidade porosa ou discontinua, coma soubo ver Giandomenico Amendola: "Xa non existen visións ou proxectos totalizadores como a torre, o panorama, a vista a voo de paxaro, o cadro dos paisaxistas ou as imaxes dos pintores renacentistas. A grande metrópole contemporánea escapa á visión global, sustráese á posibilidade de ser apreendida polo individuo" (Améndola, 1997:38). Fálase así da cidade bricolage, ou cidade feble, como sistema indeterminado, anárquico e caótico de signos, de cidade porosa, discontinua, fragmentaria, episódica e incoerente na que o caos e o azar marcan as relacións entre o suxeito e o seu contorno. O lugar como cualidade central foi sustituído polo "non-lugar da metrópole difusa e da cidade inmaterial de redes", máximo expoñente da supramodernidade. Por outra banda, todo fica dominado por un pacto colectivo de simulación, como diría Umberto Eco emulando ao Rousseau de Émile. A cidade tornou escea, e 'ata resulta difícil falar de distorsión da realidade, posto que falta un parámetro de validación ao cal facer referenza" (Améndola, 1997: 85). Coma en Blade Runner, é imposíbel diferenciar ao replicante do humano. Na cidade posmoderna a experiencia cotiá tornou irrecoñecíbel, ameazante e perversa.

3 comentários:

A Raíña Vermella disse...

Algúns amamos tanto ese caos apocalíptico do non-lugar-cidade... O anonimato, a disolución nese labirinto infinito das cidades, os que nacemos nela estamos intoxicados do seu veleno e só sobrevivimos poucos días fóra do seu ventre fedorento de CO2. ;)

Anónimo disse...

"Coma en Blade Runner, é imposíbel diferenciar ao replicante do humano" coido que esa é unha cita do libro de David Lyon? Rukov...

Anónimo disse...

Hola!

Como nunca atopaba un foro sobre literatura galega decidín abrir un:
http://ronsel.netgoo.org/

Se vos animades a facer unha achega sodes benvidos!

Gracias e parabéns polo blog!