Ética social i ecolóxica no Brasil: Curitiba

"O seu buque insignia é Curitiba, unha cidade brasileira de dous millóns de habitantes que soubo artellar de xeito exemplar o compromiso social e o desenrolo urbán sostíbel e integrado. O artífice da denominada 'milagre sulamericana' é Xaime Lerner, aquitecto e alcalde da cidade de maneira discontinua dende 1971 ate 1992. As estratexias de desenrolo urbán sobre as que cimentou a súa fama internacional refrexan de xeito nidio os dictados da cidade sostíbel. As antigas canteiras foron transformadas en axardinados centros culturais; unha delas contén a Universidade do Meio Ambiente, outra un teatro de ópera suspenso sobor dunha lagoa, e a terceira un auditorio ao aire libre. As zonas inundábeis, antes ocupadas por favelas, empregáronse para construir parques e estanques. O problema do favelismo foi afrontado con solucións imaxinativas, mais sempre consecuentes co principio da economía dos medios: reparto gratuíto de pequenos solares e hortas, ofrecemento de asesoramento xurídico e técnico, financiación de materiais e agasallo de dúas árbores (unha de froita e a outra ornamental) por cada casa autoconstruída e rematada. Amais, construíronse 14.000 vivendas sociais, 30 bibliotecas de bairro (modestos edificios prefabricados e alcumados 'faros do saber'), 20 teatros, 74 centros culturais, escolas e centros de saúde. Para os habitantes dos bairros de favelas, a maioría desempregados, Lerner deseñou orixinais políticas de promoción de emprego. Por exemplo, o lixo que con anterioridade abandonaban nas marxes dos regatos foi obxecto dun programa de recollida e intercambio por bonos de autobús, paquetes de comida e cadernos escolares. Actualmente, o 96% dos residuos de Curitiba recíclanse; isto permitiu aforrar grandes sumas que, doutro xeito, terían que gastarse na construcción de vertedoiros".

Ciudad hojaldre. Visiones urbanas del siglo XXI, de Carlos García Vázquez